<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

30.7.07

fundación
A Fundación Cesare existe, claro que si, anque non se chame exactamente así. Hoxe amencín por primeira vez na cama que hai nela. Dedicarei a vindeira semana a traballar moi intensamente nunha dobre quenda, botado ás mañás á mellora das miñas cualidades pedagóxicas, e ás tardes á preparación dunhas fichas sobre literatura que me enchen de tanta preocupación como morbo. Así que xeograficamente agora estou na ghalleira, nun lugar do interior batido polo sol e que nesta hora da mañá aínda é alegría de anduriñas.
Nos locais da fundación, ese punto de ancoraxe, miro e remiro bibliografía apresuradamente e de fondo escoito björk. E refréscome da calor nunha ducha sen cortina que me permite verme espido no espello, decadido, revellado, mentres o xampú cae frío por sobre os meus pregues destensados de trintaepico.
A fundación: os libros, o espazo, un ferrado vello, unha pantalla (das de xinzo), cerámica de gundivós, artesanías carrexadas polo copatrono Ferre e un saco de boxeo. Entre as súas paredes de pedra vista hai un aire viciado de amizade, mesto, que agora mesmo é o único motivo que mantén tensa a cadea coa ghalleira.

23.7.07

silencios
A calada nunca é unha boa opción. E aínda que case sempre é verdade a frase esa de que sen novas, boas novas, non en todas as ocasións sucede así. Ao principio era só unha pequena molestia laboral. Logo foi evoluíndo como unha bóla de neve ata ocupar o centro e os extremos da miña axenda, inmobilizándome pra facer nada. Deixei de ler os correos. Apaguei o móbil. Refuxieime na ficticia tranquilidade da vida diaria, completamente illado: lía, puña lavadoras, perdía horas e horas sen facer absolutamente ren, mentres o tempo e o volume de traballo alancaban na miña contra. Mentres tanto pasaban cousas, recibía a visita de meus pais, convivía marabillosamente con Barataria, facíalle a cea, paseabamos xuntos pra ver miñatos ou simplemente gastabamos os seráns vendo concursos de preguntas na tele e comendo xeados do tesco. Pero o corpo, que é máis sensato, avisaba: punzadas no estómago, primeiro lenes e logo cada vez máis fortes e máis fortes, eran a agulla do depósito de angustias, e medraban perigosamente.
Hoxe, por primeira vez en moitos días, abriu o sol: erguinme ás seis e media da mañá, fixen un cumprido almorzo de salchichas e pudin de sangue e púxenme a contestar correos e a solucionar asuntos pendentes, entre eles o de limparlle as arañeiras a este blog. Nas próximas horas dedicareime a limpar a vida.
hp 7
Os dous homes apareceron de ningures, separados por unhas poucas iardas nunha estreita corredoira iluminada pola lúa. Durante un segundo permaneceron inmóbiles, con cadansúa variña apuntando ao peito do outro; logo, ao que se recoñeceron, gardaron as variñas por baixo das túnicas e botáronse a camiñar na mesma dirección.
Despois de dúas horas de facer cola na libraría do centro comercial de vila-marple, adquirín a miña edición adulta de harry potter e as reliquias mortais contra as 2 am. Naquela altura xa poucos quedabamos aló: os libreiros, algún garda de seguridade, e unha estraña mestura de borrachos, persoas de ollos cansos e lectores de todas as idades que, xa, devecidamente, lían nas esquinas agardando polo taxi ou mentres ían na escuridade camiñando cara ás súas casas de visillos e xardín.
Pouco a pouco, coa axuda do dicionario, vou debullando os novos segredos. Tamén en inglés me custa apagar a luz e durmir...

14.7.07

matrimonios
Mandounos mensaxe tony, o rapaciño das bermudas. Quere vir meter un ferrete e de paso traer o mozo. Como sempre, é el quen fixa as regras, desta vez máis restrinxidas ca nunca porque seique o mozo élle moi tímido: agora non a podemos nin lamber. Movidos máis pola curiosidade ca polo pracer dicímoslle que si, que veñan, e aparecen tony e mais kenneth, que resulta ser outro mozo preto das bermudas, fermoso mais non estratosférico como tony, lixeirísimamente gordecho e piroliñas. O resultado foi un dos ferretes máis longos e aborrecidos dos que teño lembranza, salvado unicamente por Barataria e pola mirada cómplice de tony, cando se levantaba ao outro lado dos corpos como dicindo "qué lle queres, eu tampouco sei como levo catro anos con el". Como conclusión, dúas das regras básicas do foder saíron reforzadas:
  1. Ou 3 ou 5. Guerra aos números pares.
  2. Nunca dúas veces é o dobre.
Eles quedaron de volver, e nós debatemos algo no post-ferrete. Queremos repetir tal tedio? Como sempre, Barataria crava a resposta: alguén terá que salvar o seu matrimonio. Abofé.

12.7.07

azar
Do noso destino só nós somos responsábeis, pero ás veces o azar configúrase de tal xeito que o aleteo dunha bolboreta en malaisia pode mudarnos o traballo, o país de residencia e ata a parella. Nos últimos tempos unha e outra vez teño asistido a diversos aleteos deses. Así, por exemplo, como consecuencia dunha inocente voda dun medio parente na illa caribeña de santa lucía, o matrimonio de mr. cocktail saltou polos aires, e con el unha hipoteca e esas todas cousas magoantes. E non como consecuencia desa voda en santa lucía, pero sen dúbida potenciado por todas as cousas magoantes, mr. cocktail recibe unha chamada dende lonxe propoñéndolle mudar de vida. El acepta, e proponme a min tamén mudar de vida, de traballo e de conexión aeroportuaria.
Eu collo a bicicleta, e fago unhas 12 millas por entre campos a trigo e centeo, por carreiros entre as granxas, por preto do río e do clube de mineiros de Fallin, gozando do aire fresco e recendente da tarde. Ao chegar á casa consulto con Barataria. Miramos pola fiestra: velaí a cerdeira, o río, a ponte, e alí en fronte o vello albert, que a está a liar unha vez máis coa serra de arco contra os mirtos. El dime: non; estoulle empezando a coller o gusto a escocia. Eu, que diaños, tamén.
paranoia, 4

Traduzo deste cartel visto o outro día nun edificio público: Hai dous xeitos de saber se iso [o teu piso de abaixo] é unha base terrorista. Chamar ao 0800-789-321 (liña antiterrorista). O outro é deixar que fagan o impensábel.

Sempre me pareceu que a delación non era unha virtude a potenciar polo estado.

9.7.07

baamonde
Sorpréndome a min mesmo con este post: Antón Baamonde, de quen me encantara no seu día a rosa sen porqué, volve facer un artigo brillantísimo ao que non lle podería pór nin unha coma. Con dpaso desertado, teremos que buscar blocólogo de referencia.

8.7.07

feira
Logo de facer algúns recados urxentísimos, collo a bici e arrinco pra doune. Parece que chuvisca, e cargo a mochila cun chuvasqueiro. Pero axiña solea, e aos poucos paro e encho a mochila coa chaqueta, e logo coa camiseta de por baixo. Fago primeiro tres millas ata un caixeiro, e logo estradas secundarias, costas, valados e paisaxes ata chegar a doune. Despois viro á dereita e collo estrada de dunblane e logo de cruzar a vila da matanza, xa de volta, atopo o que viña buscando: a feira agrícola, que se celebra como todos os anos o segundo sábado de xullo.
Todo é estrañamente coñecido, pero non exacto. Hai campos prós cabalos, si, pero as amazonas son unhas nenas rubias que, entre rodaxe e rodaxe de filmes de exorcistas, poñen un casquiño de veludo e soben aos doces lombos dos ponis. Tamén hai tratores antigos, coroados de medallas de papel, maquinaria agrícola, camionetas demostrando a tracción en posicións incríbeis, e ao fondo uns valados onde se amorean as razas locais de vacas e ovellas. Nunha camposa no medio, cercada con fita plástica, fanse exhibicións equinas e caninas, pero tamén pequenos rodeos, mentres os nenos toman algodón doce ao carón. Hai unhas carpas con artesanías, algún telderete espallado con marmeladas locais, pero tamén o posto oficial da policía do condado e dos bombeiros, que expoñen orgullosos os seus mellores vehículos. Hai uns postos con camións cisterna e tratores de xoguete, algúns deles próximos en valor á miña nómina, e un par de obradoiros onde os mozotes aprenden a manexar motoserras ou a ferrar cabalos. Así que merco unha hamburguesa de cervo con cebola guisada, e despois tómolle un cunquiño de amorodos ao señor robertson, que mos serve con crema agre, e subo á parte superior dos campos enlamados. Que normal atopo todo isto, e que distinto.
Percibo o renxer do gps, e decido voltar. Agardábanme aínda seis millas de bici pra chegar á casa, e daquela aínda non sabía que atoparía a roda picada: seis millas a andar, á tardiña, recendendo a bosta, lama e centeo.

4.7.07

xenios
Do paso breve por aquelas terras apañei unhas cantas cousas, entre elas os últimos dous títulos publicados en español de Ralf König. En realidade é unha soa novela gráfica partida en dous volumes pra facer máis caixa, pero os dous ben cumpridos, no que é a máis longa e complexa das súas obras. E digo complexa poñéndome estupendo, porque creo que é o mellor que lle teño lido, e o que ten unha estrutura máis sólida: as historias mestúranse fascinantemente, e aínda que haxa un par de cadradas algo forzadas, a trama que mestura a alemaña contemporánea e a persia medieval rula bastante ben. Non hai demasiado sal groso, e si cada vez un humor máis refinado, máis certeiro.
En realidade toda esta historia sobre xenios piroludos e lámpadas máxicas é só un comaquén pra falar do islam, da intolerancia e do que pensa un cidadán branco de düsseldorf cando ve un turco de dous metros por dous metros (quen di düsseldorf di madrid ou vigo; que di turco di marroquí ou senegalés). Non sei se a idea que queda no pouso me gusta. Parece que só a maxia e o escravismo fan posíbel esas relacións, e que todo no fondo esvara cara á dominación e a ultraxe, chamémoslle burcas ou o que faga falla. Diría incluso que me parece un álbum tremendamente racista, malia as risas, malia a diversión. Estaría ben que eses que decidiron desertar empregasen o tempo nalgo interesante: molaría tanto ler este xenio en galego...

2.7.07

paranoia 3
Como consecuencia dun macabro acto terrorista (un paisano mandou un coche contra as portas da terminal do aeroporto de glasgow, sen causar vítimas) vinme envolto nunha espiral de despropósitos que me fixeron perder un día de vida e 80 libras.
O avión que nos traía de humidtown aterrou no aeroporto de parque-temático-beatle ao seu tempo, pero alí agardou, coas portas pechadas e nós (uns turistas ingleses, uns nenos de intercambio e algúns friquis) dentro durante dúas horas. O piloto ía informándonos de que o noso aeroporto o pechara a policía, que tiña acordoada unha zona de tres millas ao redor. Informábanos tamén de que non sabía o que podería acabar pasando.
Ao cabo, un policía moi nervioso entrou no aparato, e sen usar os servizos de megafonía do avión, informounos a berros do macabro acto terrorista e de que nos trasladarían a unha zona de seguridade. Unha hora máis tarde saímos do avión (unha raquítica e encollida aeronave de ryanair) e leváronnos a un hangar. Alí agardamos un par de horas máis, ata que viñeron uns policías revisarnos os pasaportes. Despois dunha espera longa conducíronnos nun bus deses de aeroporto a un polideportivo nas proximidades, escoltados por unha ducia de coches coas sirenas e as luces a todo meter. Ningunha información nos deron sobre o alcance do macabro atentado; ningunha información sobre as nosas conexións posteriores; ningunha comida (unha botelliña de auga). Tamén nos deron mantas (non abondas pra todos) e algunhas láminas de lona (non abondas pra todos) por se queriamos durmir no chao do polideportivo. Eran as tres da mañá: descoñeciamos onde estabamos, qué podiamos facer e non tiñamos equipaxe.
Ás cinco entrou un policía berrando: reabrimos o aeroporto e poden vostedes ir a el. Supoñendo que a equipaxe estaba aló e que había que recuperala, montamos nun bus urbano e subimos, pero aló a vida comezaba pouco e pouco e non había traza das nosas equipaxes. Logo de intensas esperas, protestas, reclamacións e moitos paseos pola terminal de liverpool, déronnos as equipaxes contra as cinco da tarde. Levaba eu 27 horas desde que collera un tren en atenas; as últimas 20 delas nun aeroporto sen saber moi ben por que. E aínda me quedaba solucionar as 200 millas que me separaban de vila-marple, porque o bus de onte, por suposto, non esperaba por min.
feito
Nestas tres semanas fixen: asistín a un encontro de vellos galeguistas. Fixen de chofer e psicanalista. Visitei unha ducia longa de amigos, dos mellores amigos. Mantiven tamén unha ducia de xuntanzas profesionais, a maior parte deles de carácter informal, así en plan galego. Fun a Ciudad-Ajo nas vésperas do orgullo. Fodín cun ilustrador modernito de atenas, ás nove da mañá, en casa de meus pais. Fodín con Xastriño, nun coche á beira da estrada de Ribela, ao sol de mediodía. Fodín cun rapaz colombiano nun piso de ankara, ás dúas da mañá, un cholo cineasta e dramaturgo de medellín que está a servir mesas na zona turística da vila. Cubrín 3.492 quilómetros en dez días. Fixen algúns coñecementos moi interesantes: Paco o americano, César o do soe, uns nenos esgrimistas, Olalla de sheffield... Participei na primeira lectura pública de posts deste blog, lidos por un dos médicos de Hospital Central. Durmín en oito camas distintas. Visitei a Fundación Cesare e pensamos entre Ferre e mais eu como ampliar andeis. Dimitín dun choio que me daba máis angustias ca praceres. Cavilei catro ou cinco choios máis. Apañei bibliografía prós vindeiros días. Botei dúas horas un sábado e tres un venres na praia. Comprobei, camiñando por entre os trigais de madrigal de las altas torres, que o andacio de corta dos prados do que falan os xornais é máis ca verdadeiro. Comín peixe, moito peixe. Tamén coello. Fun a un partido de básquet. Recollín unha camisola do festival de Cans.
non-feito
Nestas tres semanas non fixen: traballar abondo, quizais porque estaba de vacacións. Manter unha ducia de encontros profesionais, que quedarán pra outra vez. Vivir con calma. Visitar unha ducia de amigos, fundamentalmente os arremuiñados nas tres cidades ás que (case) non fun. Poñer o cuíño ao sol máis tempo. Bailar. Foder (máis e mellor). Pasear. Andar en bici. Poñer o chándal. Ir ao monte. Ver o mar (máis e mellor). Durmir. Ler. Pasar por unha galería pra recoller unha fotografía de álex mene. Facer un par de recados laborais. Ir ao cinema. Coidar algo de meus pais. Apañar unha camiseta do festival de Cans.
slow driving
Ir a Ciudad-Ajo en coche de alugueiro e co único obxectivo de evitar a autovía é algo fantástico. Os campos de mapoulas, os trigais, as rapinas que se pousan na beira da estrada, os menceres e os solpores, tamén o vento, ou a choiva que no horizonte descarga ou se contén. Á ida arquilinos, malva, pozo antiguo... Á volta, madrigal de las altas torres, cantalapiedra, cañizal, el cubo de la tierra del vino, pozuelo de tábara. Algunhas destas estreitas estradas teñen un pouquiño tráfico. Outras, as máis, están solitarias, deixadas á ocupación dos roedores e dos mosquitos, esquecidas do carteiro e do practicante. Soberbio é, dende logo, o treito de estrada que vai, en paralelo á autovía, dende xinzo á gudiña: apenas coches, só algún arrastrado camión de gando e algún vehículo vello guiado dun septuaxenario. Un contorno ideal pra facer unha reforma viaria, pra retirar carrís de aceleración, pra suprimir pistas de frenado e curvas amplas, pra obrar na estrada á procura da tranquilidade e da condución agradábel. Pra regresar as cousas ao seu sitio, pra axudar as herbas no seu combate contra o asfalto.
Se levamos présa autovizamos; pero se queremos conducir, guiar lento, deberiamos dispor desas estradas vellas, de novo sorprendentes. O slow-driving debería figurar no programa político e económico do meu partido nas vindeiras eleccións.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?