<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

28.9.06

yard sale
Leo nestes días o frade luis de león, compañeiro de todas as crises. Ao tempo miro prás 34 caixas acuguladiñas de libros que van ir pra unha casa en maceda, cedida polo meu prezado Ferre e que será a nova sede da fundación cesare.
Nestas horas, ademais de darme de baixa, desdomiciliar, comunicar mudanzas de enderezo e renegociar seguros, teño que resolver qué fago cunha bici, un dvd, unha tele, varias alfombras, louza, táboas de pasar o ferro e demais trebellos domésticos. Para o sábado hai convocada unha feira, unha yard sale, pra vender e agasallalo todo. Abrirá ás once da mañá e completarase cunha merenda ás seis da tarde. A benvida é total.

E a partir de agora asinaremos un novo contrato: Estando presentes dunha parte eu e doutra os obxectos, acordamos...
fantasía 2
Nunca militei nun partido político.
Estes días andeille dando voltas a afiliarme cos da estrela solitaria, porque por unha vez creo que hai aí xente e ideas renovadoras que me seducen e estimulan. O que non sei é se a militancia nestes será compatíbel coa militancia nos LibDem. Terán eles consellos comarcais? Valorarán a pegada de carteis como mérito fundamental? Heino comprobar.
amizade
Como fun na vida anterior o neno do holocausto e desenvolvín un karma de máxima fortuna, tócame marchar pra escocia e esas cousas.
Pero todo o que me levan dito, feito e axudado os amigos nestes días, todo o que me sentín querido en todos os ámbitos e aspectos, debe ser porque conseguín enganalos ben. Por riba do nerviosismo e do medo, por riba do cansazo, náceme un amor pola xente que me arde. Todos os meus segundos son felicidade grazas a eles.

26.9.06

fantasía 1
Xa que en escocia vou ter contrato, conforme me acaban de anunciar hai uns minutos, quizais en breve poida entrar e saír do meu país cun pasaporte grande e vermello, cheo de bicharracada: cabalos e leóns fundamentalmente.

23.9.06

saída
Hai sete anos entraba nunha casa en fabric-city e chovía. Agora, baixo a mesma choiva, recollo os trebellos na oficina de humidtown e despídome dun grupo de valentes sen os que non sería capaz de entender a vida. Con eles compartín sete anos de segredos, cariños e pizzas, e agora dígolles abur e grazas polo peixe deixándolles un botonciño de vida e termando das bágoas.
Pero non me importa. Os que amo seguen no mésenller e na vida, que é o mesmo. E aos que me gustaría retorcerlles o pescozo xa foron borrados de aí e axiña o serán tamén da memoria.

Mentres, uns 600 kms ao sueste, morríame a avoa de Barataria con 97 anos. Consumida ao máximo, esta filla de revisores de renfe, gran lectora e resistente nunha aldea da fin da estrada, foi pasando de muller a pasa e de pasa a suspiro nas últimas semanas. Pero non me dá a enerxía pra despedila. Xa nos veremos do outro lado.

21.9.06

supermodelo
A cita de cas johnson inclúe televisión, viño e unha extraordinaria cea de pasta con lagostinos. Xuntámonos , pra ver supermodelos eu, eles, a Tenente Risitas e o seu inseparábel Regañas, e tamén Apombiñado, que chega tarde pero guapísimo. Bebemos, fumamos, aledámonos cando a galega graciela consegue continuar unha semana máis no programa, e despois imos marchando bébedos aos poucos, tarde, ou moi tarde.
Pero de camiño prá casa enredo nunha silva e aparezo no fogar dun verdadeiro supermodelo. Ten un corpo duro e impresionante, máis aínda que cando o coñecín hai máis de doce anos. Botou un tempo en ciudad-ajo, traballando na arte e na pasarela, pero de alí volveu coas tres feridas: delas falamos, sobre un pacto asinado de só abrazarse. Pero a cama era estreita como a vida, así que acabamos batendo coa débeda de desexo destes doce anos, que estaba agochada entre as sabas.
Érgome pois en casa allea e antes do mencer, e arranco correndo prá miña casa polas rúas de humidtown. Nesas atópome con gordon: vai petando nas fiestras e nas portas e berrando: esperten, espabilen, veñan sentir o recendo a dátil e balea.
escocia
Nos primeiros compases a selección escocesa de rugbi encaixou un par de tantos. Pero aínda queda unha semana de partido.

20.9.06

sol de vrau
E así, entre movementos de creación e de destrución, van pasando as horas coa incerteza de se serán as últimas ou se todo se trata unicamente dunha defragmentación de disco duro. Pasan cousas voando, tamén, levadas pola corrente da brisa de setembro como se fosen bolsas de patatillas. Saco a man e pillo no aire un paseo ao último sol de setembro coa Tenente Risitas, e logo á mesma lúa morna con senalcume, instalados todos na mesma dúbida. Un banzo máis baixo, coma un bulbo dispoñendo as flores na superficie, está Ian: el é a tartaruga á que soben os catro elefantes que sosteñen o mundo. Tamén pasa voando nunha bolsa de gusanitos Barataria, co que fodo día e noite coa mesma intensidade que hai un ano e medio, cando empezou todo isto. Xuntos imos ver Crazy, un filme fermosísimo que se destraga cando queren encaixar todas as pezas nunha delirante saída do armario camiño de damasco. Xuntos tamén lemos o sinxelo Con Tango fan tres, un contiño sobre pingüíns homosexuais que montan familia. Nunha bolsa rota de cortezas pasa unha canción de julieta venegas, e nunha de chetos as noites de televisión en casa dos johnson.
Pero sobre todas estas bolsas, e tamén sobre un turbillón de problemas familiares, económicos e técnicos brilla suavemente o sol, estas últimas horiñas de sol de vrau, estas últimas raiolas de prudencia antes de que mañá Gordon traia a apocalipse: e de aí ao 27 todo vai ser un alabaradiós.

19.9.06

ausencia
Por que non blogueo estes días? Teño demasiado traballo con toda a recollida e o comezo da nova vida? Ou é que non quero deixarlle nin un centímetro de corda ao trasgo do pensamento?

13.9.06

familia
Cando eu era máis miñoca aínda, nas ceas de nadal eramos doce ou quince persoas. Ano a ano foron morrendo os avós, os tío-avós, os primos dos avós..., e nós reducimos o tamaño da mesa e logo directamente o da sala: quedamos seis. Pero seis tristes, cunha derivada de x tendente a cero.
Agora que Itopo marcha pra ciudad-ajo con sefarad, esa unidade de seis que só se facía realidade no nadal, salta polos aires. As causas non son só os quilómetros: tamén unha forma de ver, unha forma de pensar, unha forma de poñer a lavadora.
E agora, coas pezas do puzle polo aire, só hai que agardar como e en que taboleiro caen.

7.9.06

31
Para festexar o meu ingreso na categoría dos números curmaos, decido mercar o novo computador. E flipo con tantas cousas que agora teño que repensar e resituar na vida.

5.9.06

oitava marabilla do mundo contemporáneo
Viaxe Xenevra-Zúric en avión. Xanela sur (F).
bancopastor
Tentaba postear un par de cousas e publicar as demais dende o aeroporto de zúric. Hai unha tarifa de wifi bastante barata (4 € a primeira hora) pra ser o aeroporto de zúric. Pero nun dos pasos do pagamento, o meu banco pastor métese polo medio sen que ninguén o chame, asegurándome unha seguridade maior cá da visa (?), o que dá como resultado un erro 404 e no-ways.
No futuro haberá un mundo onde todo sexa wifi. Quizais tamén onde non exista o banco pastor.
chaplin
Despois de ver unha exposición fantástica e algo insulsa no museo olímpico de lausanne, viro un par de rúas e acabo nunha mostra bárbara, bárbara de verdade, sobre charles chaplin. Filmes e carteis, pero sobre todo fotografías, nuns paneis bastante ben explicados sobre este maghísimo señor e mellor pallaso.
Fóra está a tranquilidade de lausanne, as súas pendentes. Tamén guilherme, a quen coñecín en olimpia e que aquí traballa de almacenista de folletos do museo olímpico. Así que saio ao xardín, miro pró lago entre os pacegos hoteis, e penso que se non dou chegado a ser chofer de kofi annan porque se retire antes, quizais tamén me poida valer jacques rogge. Poño a cabeza a soñar e érgome cedo, almorzo un pouco de café cunhas torradas e manteiga, e collo o coche: mesié rogge agarda por min nunha casa dos arrabaldos de lausanne; teño que levalo ao aeroporto.
lausanne
Uns minutos antes de entrar ver 'A paixón de Xoana de Arco' na filmoteca suíza, gasto os instantes libres sobre o céspede do pazo de xustiza. As pernas síntoas de ferro co cansazo. Aló embaixo está un trozo de lausanne, os tellados, e despois o lago Lemán, e despois, do outro lado, as luces xa da ribeira sur, que de momento perden a súa loita contra o solpor.
Ao meu redor, máis xente mira pró lago neste serán. Señores maiores, rapaces con cans, ghipis, bébedos, mocitas hindús... Todos, dalgunha forma ou outra, cavilamos no futuro.
estou aquí, onde estás ti?
Como lausanne é terribelmente costenta, gasto coa suor unha camisola xa de mañá cedo, e outra máis traballando. Recupero da bolsa a do celta, de cando xogamos a uefa, e saio a pasear á tarde. Cruzo de celeste con varios grupos de españois e de portugueses, e tamén con señoras cheas de dourados e cans brancos que din en tout cas, iles xa chegaron tarde e con señores panzudos de moraña que discuten na nosa lingua sobre fontanería. Pero non me identifican.
Só cando estou xa de recollida, un rapazolo pasa boureando cun 106 azul. Leva no salferidoiro unha bufanda de españa, supoño que polo básquet, e o cóbado por fóra da xanela. Escoito que berra algo do celta, e cando arrinca no semáforo en sete estralos, clama: é a primeira vez que vexo unha camiseta do celta na suísa.
Eu exploto o meu lado loiro de ollos azuis e respóndolle co meu mellor sorriso suíso.
cidades
Xenevra. Vaia cidade. Non sería a mesma se Barataria non escollese un hotel pra rapaces preto do consulado de angola, nun barrio completamente inmigrizado. Así, mentres eu durmo os últimos minutos, el baixa tomar o café e unha nata a un café portugués.
Logo paseamos e facemos todo iso que se fai nas cidades: vimos edificios, atopamos os galpóns ghipis con mozotes fritindo salchichas (de soia, agardo) e facendo escalada indoor, rexeitamos haxix onda o surtidor de auga, fomos a un extraordinario museo de arte contemporánea (convidados pola caixeira), xantamos unhas boliñas de fariña da illa mauricio nun festival intercultural organizado nas rúas, andamos moito moito en bici e acabamos as horas nun cabaré alternativo, tomando un merlot e unha cervexa.
As cidades son o maior invento do home.

1.9.06

suíza
E nunhas horas, xenevra e lausanne.
gañador
Despois de meterme prós dentros dous partidos enteiriños de balonmán e 200 fotos, decido facer un alto no camiño e tomarlle un café na de Poni. Traballa nun bar inda máis nacional-popular do que agardaba: ao pé dunha gasolineira, alternan as botellas de xenebra con xamóns e loterías. Pídolle un café e tómoo rapidamente mentres el vai e vén ao salón: non sei qué sucede cuns que insisten en pagar en pesetas.
Nestas entran catro señores que quedaran esquecidos nunha mesa de fóra xogando ao subhastado. Un deles, que se presenta como arturo o fogueteiro e que me trata de maestro, esixe pagar a rolda: levaba 25 anos sen perder, así que os llintonis desta noite desafortunada págaos el. Arríchase, louva as belezas dunha camareira inlouvábel, retruca as burlas dos demais, peta na mesa, ri, campa de que non hai ninguén en todo o concello que collera tantos avións coma el 'pra andar por españa', campa de xogar mellor que ninguén ao subhastado, campa de foderlle a marrazos o audi da exmuller pra que non lle quedase co coche, campa de probar co realmadrid durante 15 días, campa de durmir con garcía cortés (un que xogara no zaragoza: rollo hetero), campa de que o expulsasen dun campo de fútbol antes de comezar o partido (rubiáns-zacande, o árbitro era de rubiáns), campa de ser neto de heraclio fournier e campa finalmente de ser xeneroso cos cubatas na derrota.
E nun repente detén o discurso, mira pra min, e dime con toda a seriedade do universo: 'maestro, eu son un gañador nato'.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?