<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

27.2.07

castelo
Un dos meus clientes ten o agradábel costume de vir ás nosas xuntanzas en chándal. No resto da súa vida é un deportista e nótaselle en todo. Eu, dende logo, non podo facer nada máis que mirarlle pró chándal, prós cabelos loiros, prá silueta do corpo, prá cadeaza de ouro que leva ao pescozo. Nada podo facer máis ca derreterme (márcame unha regra explícita da empresa en que traballo, como un pastor eléctrico). Así que miro e reláxome cando me medra o ego como escuma de cervexa porque me mira, porque me segue, porque está pendente de min.
Pero esa fermosa substancia inalcanzable, que con só un movemento de brazo podería tronzarme ou extasiarme, decidiu que había unha empresa de introdución ao márquetin máis interesante. E cun brevísimo email corta a nosa relación e desaparece, ignorante do derrube do máis grande dos castelos.

26.2.07

felicidade plena
E finalmente, despois da axuda impagábel de MacGyver, Chimpi e Bertorella, despois das 216 libras de BT, despois de conectar o pecé de Barataria e despois de chamar a un simpático Andy en cas aol, si, despois de todo iso, teño adsl en casa. E xa me sinto persoa.
Preparen os seus correos, os seus skypes, os seus blogs. Voltei.

25.2.07


boa vida
Dentro dunhas tres horas, nun avión procedente de Ciudad-Ajo, Barataria aterra en edinburgh. Se as cousas saen como conto, estarei agardando por el cun ford ka de alugueiro cheo de mobles do ikea.
Vén pra quedar. A ver se non a fodo.
rabuñazos
Día a día aparécenme novas trazas roxas sobre a pel. O outro día pásame ao saír de traballar ás dez, despois cunha molladura, ou cun golpe que incomprensibelmente tarda demasiado en curar, ou cunha comida que se me pega, ou cun ipod que desaparece nun autobús no sur de inglaterra, ou cunhas lentellas demasiado salgadas. Outras veces a culpa é desa soidade que vive agochada entre a saba e o edredón e que me deixa os pés marcados como das frieiras.
Hoxe tiven unha evacuación por alarma antiincendio nun polideportivo, unha roda picada (desta vez é a válvula a que perde aire) e unha factura de telefónica por unha reparación de media hora que ascende a 216 libras.
E sinto tres rabuñazos máis á altura do ombro. Como aínda non teño espello na casa non mos vexo. Pero sei que están aí.

17.2.07

catástrofe
Volvín espertar sobresaltado contra as tres da mañá. Meudeus, pensei, quen agora? Apaguei a superstición no borralleiro, atribuínllo á dor das costas, e seguín durmindo. Cando me ergo ás sete pra baixar ata glesga e facer de xuíz nuns campionatos, escoito un pequeno marmurio. Espido e descalzo, camiño pola moqueta ata que me decato de que á entrada da sala a branda superficie do piso está misteriosamente húmida. E arriba, dunha bocha, pinga un mar.
Como me gustan os sábados.

PS: Veño conectarme á oficina nun descanso que me dan os fontaneiros e, oh, sorpresa, o meu portátil perdeu as dns...
inverno
Foi duro o inverno cos nosos.
Primeiro foi o avó de iop, logo o pai de caimán, logo uli. Logo o pai de Ian. Hai uns días marchaba tamén Aliansa, a avoa de fufli. Aliansa, cos seus moitantísimos anos, tecera con el unha estraña complicidade: sen palabras, sen conceptos, sabía qué estaba sucedendo cando o neno quedaba coas mulleres na costura. Tiña os pés completamente revirados cara dentro, e dábanlle un andar de antigo xoguete mecánico. Pero por iso ou grazas a iso chegou á vellez solteira, plena, e con varios fillos de distintos homes, e netos, e bisnetas.
Hoxe espertei sobresaltado ás cinco da mañá, como cando me roubaran o asento da bici. Sentíame intranquilo, din voltas na cama tentando camuflar a irremitíbel dor das costas e despois de moita desazón funme duchar contra as seis. Coa auga correndo e a escuridade fóra decidín volver prá cama, e durmín. Ás nove e media espértame unha mensaxe de Peke: morreu meu pai, dicía. Así, sen máis previsión cá vellez. Dende todas estas millas imaxino os preparativos, as chamadas, os quilómetros, o nerviosismo, as conversas inútiles, todo iso que pensamos que non vai suceder anque sabemos que si.
E entre unha mesta arañeira de lembranzas albiscamos o gran misterio: malia todos os esforzos, ao final non queda nada. E non o damos entendido.
policía
Vale que o meu veciño diga que estivo de visita en benetton e no algarve (benidorm, alacante), vale que me asegure que é crego cando eu sei que traballa de recolledor de lixo, vale tamén que cada vez que o vexo estea visibelmente peneque. Vale incluso que teña a un colega petándolle na porta algunhas noites, ata moi tarde, en camiseta ou pixama.
Pero cando á medianoite me entraron dous policías na casa preguntando por uns vidros rotos e polo que aquí chaman anti-social behaviour, souben que algo non estaba indo perfectamente ben no piso do lado.
homesweethome
Foi en oxford. Por estas cousas que pasan acabamos ceando nun restaurante español Henri, Cimbalaria, Tinkthank e mais eu, atendidos por Bancada-de-río. Todos os cinco nacimos na ghalleira e todos os cinco vivimos a máis de dúas mil millas dela. Así que acabamos falando diso, de cal é a nosa casa. Henri di que somos persoas distintas, que hai un Henri que fala castelán na ghalleira, outro que fala galego en oxford e outro, finalmente, que fala inglés aquí e nos congresos do mundo. Tamén que somos de clases diferentes nun país e noutro. Ademais, el cre que inglaterra é xa a súa casa.
Quedo remoendo niso: onde é a miña casa? Sería demasiado irme de wai crer que escocia é a miña casa logo de catro meses. Pero despois de botar unha semana entre atenas, humidtown e hijuelas, teño claro que aquela xa non é a miña casa. É un sitio onde falar resulta moi cómodo e onde están eses rostros coñecidos, eses xestos, esas amizades que me atan á humanidade pero non á xeografía. E vai tardar tempo en volver ser a miña casa.
Así que cando chego dunha longa viaxe en autocar, bus e tren de máis de dezaseis horas (catro de espera en kingcross incluídas, de madrugada), métome na ducha, mastúrbome tranquilamente, boto o meu desodorante e vou espido ata a sala, pensando: á fin en casa.
conexión
Logo de acabarlles coa paciencia a Chimpi e a Berto, determino, con probas indirectas, que un dos problemas que ten a miña adsl é que non dá liña telefónica. Ou sexa, chúzolle un teléfono e non recibo chamadas, nin me sae nada cando descolgo. E calquera wifi sobre a nada é un exercicio inútil.
Aventuro pois que botarei quince días máis sen conexión, gastando os seráns ata as dez, blogueando sen rede, perdido, sen poder saber que diaño é ese basking shark do que falan na tele, tan inútil coma un libro de caneiro.
A vida sen internet é un inferno.
vidas
Despois de dez anos, volvo ler as Vidas exemplares de Uxía Casal. Na maior parte dos relatos (odio os libros de relatos) non lembro nada da primeira lectura. Nin sequera unha brisa. Pero volvo ter a percepción, logo de tanto tempo, de que esta rapaza fai unha literatura completamente distinta, desreferenciada, de aquí e de ningunha parte. E iso gústame, aínda que odio os libros de relatos. E malia que hai algunha historia que me deixa indeferente, e incluso algunha que me ofende estilisticamente, gusto moitísimo dese mundo e acabo por sentir unha especie de orgullo patriótico: ela di que o que fai non é literatura galega; eu creo que iso é precisamente o que me prende da súa literatura galega, aínda que odie os libros de relatos.

8.2.07

mésenller
Aparece un belido brasileirito e séntaseme ao carón. Estamos no meu bar favorito, conectados a internet, mirando pola fiestra. Ao parvo botamos a falar, así como de compromiso. Pídolle o mésenller.
A dúas cuartas un do outro, e cada un na súa pantalla, comezamos a trocar mensaxes escritas mentres traballamos (eu) ou buscamos documentación pra renovar o permiso de residencia (il). As frases vanse cargando de maldade e acabamos despedíndonos cunha cita pró venres porque pra esta tarde eu xa quedei cun avión.
física
E de súpeto, canto todo este mundo gris parecía só unha capa, unha superficie imposíbel de penetrar, prodúcese unha pequena chispa: no castromil que vai pra humidtown poñen unha canción de maná e un pequeno inmigrante cheo de aneis e cadeas mira pra min; os seus beizos fortes e saborosos besbellan a absurda letra; a faísca que lle escintila nas pestanas é distinta da miña; pero a pesar de todas as incompresións os nosos corpos desprázanse a velocidade constante polo universo, un á par do outro, cunha inaprezábel distancia entre as dúas peles.
ostia
Vou correndo, que chego tarde á cita con senalcume e ademais levo gana de mexar. De súpeto, dende a outra beirarrúa berran o meu nome, e eu, que á primeira non vexo quen é, paro en seco. Anque máis ben tento parar, porque as zapas nike que acabo de mercar esvaran sobre a pedra de humidtown, levanto os pés por riba da cintura e caio con toda a forza do mundo sobre as costas.
Xúntase unha rodiña de amables curiosos, que me animan a recuperar a respiración e calmar a dor. O lombo, asustado, está contraído e non deixa que me mova. Despois antiinflamatorios, unha condución estremadamente lenta cara a atenas, e cama. Cama e máis pílulas. E o lombo vai perdendo o medo, pouco e pouco.
Debeu ser tan bonita de ver...

PS: A persoa que me desencadenou todo prefire gardar o anonimato. Seique xa ten sona de gafe.
gris
Érgome cedo na casa de gradicela, en ribeira. Mentres eles acaban os últimos detalles de vestirse e calzarse, eu almorzo na fiestra. Fóra debe haber algo como mar, dun gris escuro, pero non consigo diferenciar onde acaba e onde comeza un ceo gris, que xoga coa brétema gris que sobe da ribeira, cos fumes grises das chemineas e cos grises montes que, creo, son aquilo que semellan siluetas.
Non hai nin media nostalxia. Só unha tremenda pesadez gris sobre os ombros.
haggis
Merquei a todo correr pra que non me pechase o tesco unhas haggis prós meus pais, e fun facer a maleta á casa. Metín na bolsa os 900 gramos desas morcillas claras, ao pé do ipod, dos libros e das tres mudas, e arrinquei pra glasgow. Como non había consignas onde deixar a equipaxe durante a noite, houben de carrexar a maleta coas haggis de bar en bar, entre a lexión dos borrachos. Pero en certos bares danlle máis importancia a unha talla S de bershka do que a unhas morcillas ocultas na maleta, e así parrafeo cun africano chamado Abbisa, cruzo olladas cun cachitas autóctono e bailarín, e finalmente acabo facendo un trío preto da catedral cun suízo e cun vigués (que ás veces pide permanecer no anonimato).
O piso é estraño, con varios gatos, unha escaleira moi pina e unha habitación de medio ferrado con todo tipo de trebellos do suízo, dende un kilt a un dicionario de gaélico. E aí, mentres a zugamos ás présas contra o reloxo do bus das 4:45 ao aeroporto, dúas haggis miran pra nós, tranquilamente: a súa materia de desfeita de año e avea permanece perfectamente estábel na contemplación do absurdo da vida.

1.2.07

sangría, 2
Mentres eu tento amañar unha roda picada (a segunda vez que a trillo na mesma semana), o veciño abre por primeira vez a porta e sae ao descanso da escaleira. Ten uns 30 anos, viste xarsei, pucho de lá e pantalón de pixama, e nun estado de lixeira embriaguez tenta indicarlle o camiño de saída a un amigo que, nesa altura, apenas distingue unha man da outra. Logo de trocar as presentacións, chegamos a este parrafeo (traduzo):
El: Ah, e de onde es?
Eu: De galiza, no NW de españa.
El: Ah, que ben, estiven unha vez en españa.
Eu: Si? en serio? E onde exactamente?
El: Mmmm, non lembro moi ben... En Barce... Non, aí non. En Benetton, creo que se chamaba. Ah, e en Algar... como era... ah, si... Algarve.

(as hipóteses, na caixa de comentarios)
soños
Moitas veces, practicamente todos os días, acho en menos a ulises. Métome na cama, movo as dedas dos pés, e ela non está alí pra saltar á caza do rato das sabas. Tampouco é a responsábel dese renxer de detrás do sofá, nin acode á cociña cando lle quito o plástico a unha bandexa con dúas estreitas e caras xardas. Máis ca a Barataria e mais ca aos amigos, a quen acho en menos é a ulises. Pra ela non teño mésenller.
Quizais por iso ela emprega o adium dos soños e cólaseme a correr pola casa, xogando con obxectos valiosísimos e superfráxiles ou demostrándome o seu estrés con respecto ao piso novo: nun só soño, debeu comer máis dunha libra de prantas.
sociedade da alarma
Todas as portas teñen cadanseu adhesivo azul, que obriga a mantelas pechadas pra que loiten eficazmente contra o lume. Na cociña teño un cobertor de amianto pra botalo sobre a tixola cando lle dea por prender (!) e o primeiro que fixo o meu caseiro, ás 24 horas de entrar eu no piso, foi traerme un pequeno extintor vermello pra que todo estivese ben protexido.
Esta semana, ademais, pasei un curso obrigatorio de seguridade e protección contra o lume. Falouse das portas que debemos abrir e cando, dos distintos tipos de extintor, dos cinco mellores teléfonos de emerxencia, dos amperios dos electrodomésticos de casa e do seu control, e de moitas outras cousas máis, pero nun clima de inmediata catástrofe. Puxéronnos por exemplo un vídeo (simulacro) de como ardería, e en canto tempo, a habitación onde estabamos, así como diversas fotos de incendios reais sucedidos nas proximidades. Eu miro pra unha alemá e a alemá mira pra min, escarallándonos. O resto está visibelmente nervioso.
A chegan ao paroxismo cando o profesor repasa as estatísticas e as posibilidades que temos de vernos implicados nun incendio urbano nos vindeiros anos. Unha de dúas, ou todas estas medidas son insuficientes na patria da piromanía, ou o pánico chama polo lume.
menciña
Recunco con Paul, que desta volta parece aínda máis feo, máis baixo e máis torpe cá primeira vez. De feito, por dúas veces seguidas perde pé, e cando amence eu acabo tranquilamente, mentres el executa estraños exercicios sobre min, inútiles. Toda sintonía era imposíbel.
A pesar do frustrante, e incluso do triste, que resultou a súa visita, cando vou de camiño pró traballo percibo unha coñecida lixeireza. Sinto o humor mudar. O sexo é mellor cás aspirinas.
houellebecq
Quédanme unhas corenta páxinas antes de rematar a 'Posibilidade dunha illa' de Houellebecq. Canto máis avanzo nesta novela grandiosa, terrorífica, desalentadora, máis puntos perde no meu panorama de ídolos daniel salgado.
reto
O Levantador de minas proponme un reto: sinalar as tres razóns polas que debería marchar de españa.
Obviamente, non estou en españa. Pero creo que nada ten que ver o lugar coas ganas de marchar. As razóns están ben explícitas neste blog: todas as súas palabras son un resumo de por que marchar. A fórmula foi sexo, libros e quilómetros, que foi o mesmo que dicir só quilómetros.
Logo de catro meses vivindo nesta illa putrefacta, ocórrenseme moitas razóns pra marchar de aquí. A primeira, sen dúbida, a inxenua: por variar. Porque a revolución fundamental é revolucionarse. Ou meter millas de por medio.
Nin liscar nin buscar, só ir.
E descoñecer o significado da palabra voltar.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?