<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

25.1.06

peido
Dúas anotacións literarias: está ben Proe proe, unha aventura de nenos e piollos, pero inda o está máis Puf, fuches ti, Fuco, un contiño sobre un neno peideiro. Tenas todas: escatolóxico, levemente amoral, divertido e ben ilustrado. Pasei horas cun libro de 16 páxinas, á procura de mequiños de playmobil polos recunchos, esmendrellado. Era iso a boa literatura, ou non?
vaqueiros
Como hai que vela, vouna ver.
O Monte Brokeback é unha película perfecta: na súa medida entran todas as palabras e os silenzos combinados con precisión. Nada sobra sobre as paisaxes estendidas. Delicada, ben estruturada, tan linda como amargue, saca risos da nada e contennos as bágoas precavidamente con doses estritas de drama.
Porén, malia toda esta perfección, non me gustou. Saín disconforme do cine, como con vontade de ser eu o director e volvela filmar igual pero distinta.
Quizais teña que ver en todo isto que a uns 600 kms ao sueste de alí, noutra sala de cinema, o mesmo día, á mesma hora, Barataria vía o mesmo filme.
recomposición
Por unhas breves razóns que non veñen ao caso, a partir de agora ficarei en humidtown todos os domingos. Por un bo tempo desaparecen do meu horizonte viaxes e aventuras: hai que repregarse cara ao interior.
Subconsciente deses cambios, os últimos días viraron moi tolos. Como non me conviña pensar demasiado no tema, seguía traballando ata altas horas da madrugada, ou lendo, ou vendo horrendos e magníficos programas na televisión. Mirei de poñer a mente en branco, de socializar o imprescindíbel. O resultado: durmir catro horas ao día e seguir vivo, o que non é bo síntoma de nada.
Porén agora, e toda vez que ficou atrás o peor día do ano, e sen que suceda nada especial, póñome a organizar o futuro: regreso ás xuntanzas da asociación cultural, pregunto de qué maneira podo voltar tamén ao mundo do deporte e retomo a miña axenda. Ordeno o martes despois do luns e ínzoos de tarefas. Tamén chega de boston o meu profe de inglés.
Este foi, decididamente, un nadal demasiado longo.

24.1.06

desalento
Merco o álbume de David Rubín, O circo do desalento, publicado unicamente en español noutro éxito do sistema literario galego.
Léoo rápido, malia estar composto de historias breves (pero qué tanto me desestabiliza iso ultimamente!). A impresión é a caña. Xa sei que el é o meu parente, e que con alcume ten aparecido nestas páxinas sen el sabelo (creo). Moitas destas historias xa as lin de segundas e algunhas incluso repousan na miña caixa de correo.
Nun volume destas características agárdase algo de irregularidade, e haina, especialmente cando debuxa máis ao bravo ou máis ás présas. Pero a primeira historia, fabulosa, é il mesmo. Así o sinalan con precisión no epílogo. Xa a vira exposta, e agora, en libro e traducida, segue sendo arrampladora. As demais narracións, nacidas bastante ao calco desa como visións do mesmo poliedro, teñen unha consistencia insólita. Incluso o exercicio a catro mans con mariademallou encaixa á perfección.
O futuro pasará porque conte outras historias, outros modelos, que lle meta as mesmas vísceras ás vidas alleas. Agardo a visión do gurú willy.

PS: Ei, deif, podo tatuarme a portada no ombro? cobras dereitos?

22.1.06

e dálle!


I. Este artigo foi publicado na Coz de Galiza, unha vez máis símbolo do amarelismo máis conas.
Que é un afer homosexual? Ao que se ve, un caso de infidelidade e prostitución masculina. Ah, o Caco de Vigo di exactamente o mesmo. Busquen e comparen.

II. Anque o meu moi prezado Subcomediante H non concorde comigo, este tipo é, sinxelamente, deus (or god).

21.1.06

papeis
Como ben sinalaba Ian, só a trapallada pode ser máis intensa cá senrazón.
Estiven unha vez no Arquivo de Salamanca, só unha, pero chegoume pra entender o que significaba a desmemoria. O Arquivo onde se gardaban estas caixas de documentos mal examinados e peor clasificados, ofrécelle ao visitante-turista unha brevísima exposición sobre a guerracivil: paneis que mesturan ilustracións de castelao con fotos de millán astray, anuncios das forzas democráticas e cartillas de racionamento, bandeiras e o tesouro expoliado aos masóns, todo ao remexido, sen que se saiba moi ben qué pasou , quen venceu, quen morreu e quen era o goberno legal. Nin un pé de foto. Nin un comentario. A desmemoria non necesita glosas.
Ninguén no seu xuízo imaxinaría un arquivo alemán, francés ou polaco sobre a guerra en semellante estado de desconservación.
Por favor, que leven os papeis pra cataluña, pero que os leven todos. Que os ordenen, que os poñan en limpo.
Que lles recoñezan o que son: papeis.

16.1.06

virus ou bacteria
Ao chegar á casa conéctome. Sinto unha presión no estómago que achaco a comer galletas de chocolate na viaxe. Logo esa presión alivia estrondosamente e empezo a preocuparme. Enfermo e incómodo, vou prá cama, pero un pouco despois esperto pra trousar o que quedaba. Febre, diarrea autenticamente espectacular, gastrite...
Unha vez máis, toda canta trapallada apaña Barataria acaba instalándose en min. Son un nacho francamente hospitalario.
neve
Vemos un letreiro luminoso sobre a autovía: precaución nieve dirección norte. Ao pasar a Capital Mundial dos Bordeis, a estrada complícase efectivamente: comeza a nevar contra o parabrisas nunha especie de fascinante cortiniña retro. Tan aglaiante que ás veces custa conducir sen quedar apreixado na danza exótica das folerpas.
Por un segundo desexo ter unha viaxe astral e mirarme conducir, coa boca aberta, pendente deses pequenos túneis que furan os faros na noite, polos que as folerpas caen, tornan visíbeis e reincorpóranse á masa branca do asfalto.
Despois aparece o xeo e a condución faise máis perigosa. Ao pasar a Xabra as máquinas varreneves están a facer o seu traballo. Deixa de nevar. Esváese a maxia e queda a estrada.
ladróns
O venres fun obxecto do ataque dunha brigada de defensores da propiedade privada. O botín, 8 prendas de roupa entre pantalóns e niques de manga longa, se ben inda non tiven a pacencia sentimental de identificalas todas. Leváronmos dos tendais do patio.
Só podo pedirlles que coiden eses pantalóns e eses niques como se fosen seus. Que leven o de pana (30 €, unha posta) a meterlle un remache, que eu o tiña pendente. E que teñan coidado co vaqueiro groso nos aeroportos, que chifla polo cinto.
E que sexan bos.
vida de parella
A pesar de que a miña vida camiña directamente cara á grande implosión, no último segundo decido ir botar a fin de semana ao parque-temático-cervantes. Collo a Fufli e a Malvavel, déixoos en casa de Doña Rogelia, e sigo pró nordeste, onde me atopo a un Barataria enfermo do sistema dixestivo.
Boto as horas con el esquecéndome de que o tempo pasa ao redor, facéndonos sanduiches de queixo e leituga. Imos ao teatro con senalcume (ben, incluso bastante ben), e logo a tomarlle dúas ou tres por lavapiés. Poñemos en orde sentimental algúns espazos e durmimos ata o mediodía.
Despois retomamos a vida onde a deixamos, e os quilómetros, e as angustias, e iso.

12.1.06

dedicado, II

Os lentes novos.
Necesitarei un piercing pra compensar a perda de modernidade?

11.1.06

radio
Non quería meterme a falar destas cousas posto que dalgunha maneira estiven implicado en idas e vidas laborais que podían erguer sospeitas falsas. Pero agora que todas as espranzas de traballar aló se diluíron, e que só podo ser acusado de resentimento, ceibo o que levo semanas pensando.
I. A nova radio, colonizada polo sindicato das carrachas, apostou por manter o statu quo dos seus funcionarios en vez de converterse no motor do país urbano. De aí derívanse uns requirimentos de selección de persoal onde a experiencia no ente conta seis veces máis ca outro criterio, e outros procesos lamentábeis, como facer unha proba pública para escoller director do programa estrela da fin de semana. Os sindicalistas non reproban que no exame non haxa que presentar un proxecto de programa: preocúpalles o enchufe, a eles que se incorporaron sempre en condicións de limpeza, igualdade e publicidade. Pero, que enchufe? Acaso se quixesen fichar a Xulia Otero cumpriría sometela a unha proba con 70 aspirantes onde o que máis se valorase fose a experiencia na CRTVG? Agardo que estes parásitos do meu diñeiro prosigan as súas esixencias de xustiza reclamando que se saque a concurso tamén a dirección do programa dos evanxelistas.
II. Todo isto solucionábase eliminando a figura do funcionario. Ou estes postos que, sen ter carácter funcionarial, son máis vitalicios có do papa de roma.
III. Paralelamente, o comezo da nova programación da radio galega non pode ser máis decepcionante: unha lista embiguista de colaboradores construída sobre un país no que, ao parecer, non existe a dereita; uns locutores zoupóns e parsimoniosos promovidos unicamente polo seu compromiso social; e en xeral unha torrada. Magoantemente, todo o que pensabamos que ía saír mal, está saíndo mal. Agás Xavier Queipo, o meu escritor favorito, que antonte me ceibou por esas mesmas ondas de radio un poema fabuloso. Vamos, coma no réxime anterior.

10.1.06

brujalola
Nun deses momentos que o fan tan marabilloso, Ian traza a seguinte profecía: este vai ser un ano de cantinfladas.
anagnórise
Cando iamos nun avión a moitos milleiros de pés de altura e non existía ningunha posibilidade de escapatoria, Barataria sóltame: ah, por certo, quero que saibas que sei que tes un blo.
Ao parecer entrou unha vez hai moitos meses, non lle gustou moito o que leu e por iso non volveu facelo. Despois fixo unha análise crítica sobre autoría, pseudónimos e namoramento, valorou algúns datos e detalles do xénero e do contexto, e despois dixo, todo oufano: pero o meu 'nick' é o máis bonito de todos, eh?
enclosure
Malia que a miña formación é francófila, cada día amo máis ese gran país de excéntricos que é o UK. Os fermosos almorzos, a endiañada circulación ao dereito, as reverendas, as adolescentes bébedas e lesbianas... Que ganazas de vivir aló.
Iniciamos a visita por liverpool, o parque-temático-beatle, e despois de ver as dúas incríbeis catedrais da cidade, e convencidos do fabuloso que é o libre mercado tamén no que se refire á oferta relixiosa, chegamos á estación de tren. Tiñamos que pasar dela e baixar á parte máis turística da cidade, pero Barataria propón: por que non imos a Manchester?. Eu dígolle que mellor Blackpool, pero non, ao final collemos tren pra Manchester, que está alí ao lado.
Manchester completa a visión solitaria e de tixolo vermello que formáramos sobre o parque-temático-beatle. Unha cidade divertida, cun grande ambiente gai e un interesantísimo museo que quedou sen ver, moderna e fría, con fermosos edificios, commonwealth de xente... Pero, claro, todo pasou tan lixeiro, e a diarrea (provocada por un café do starbucks) chegou tan rápida, que non houbo tempo pra nada.
E volvemos os dous, coas mans collidas, no tren, no frío, mentres os adolescentes, que seguen tan peneques coma sempre, bican e foden nas calexas pra manter esa hiperbólica taxa de embarazos tinéilleres a golpe de cadeira e cervexa.
dedicado
Xa logo vai un ano de que Barataria e mais eu nos botamos a foder. Bastantes cousas mudaron, entre nós tamén. Hoxe por exemplo hai unha señora de 96 anos desafiando a ciencia nun hospital a 600 kms de aquí e incomprensibelmente me importa a súa evolución.
Porén, malia todos estes intereses construídos en once meses e medio, seguimos fodendo cunha tensión que me supera: no aeroporto, sobre a mesa da habitación do hotel (apartando a quelita), na cama, nos xardíns de sabatini... e dicíndonos ao rematar que nos queremos, anque sabemos que todo o que se di nos 20 minutos seguintes carece de valor.
gramática
Leo rapidamente e nun talgo a Gramática da Fantasía, de Gianni Rodari, que me emprestou o meu moi prezado martinpawley. A pesar de que os contidos en xeral son unha lata, resulta sorprendente o ameno que se fai. Non tanto como catálogo de trucos de escrita, nin como experimento pedagóxico, senón como lembranza de toda esa forma de pensar e de xogar que tiñamos antes, cando nenos, e sobre todo do imperfecto lúdico, ese tempo verbal que descubrín por azar nunha biblioteca o día en que comprendín qué inútiles e depravadas eran todas aquelas clases de dobre gramática que recibín ao longo de 12 anos.
Ese imperfecto lúdico de "eu era unha foca da antártida", esa gran dúbida sobre a que edificara a miña fantasía, nunca me fora explicada. E a estas alturas, segue sen selo.

5.1.06

liverpool
Ante o difícil panorama climatolóxico, a última hora descartamos cádiz, a serra de cazorla e incluso parque-temático-cervantes. Probo sorte na lotaría e tócanos un CiudadAjo-liverpool por 187 euros. Alí estaremos o día dos reis.
normalización lingüística
Non me apetece moito, pero decido quedar cun rapaz de vinte que vive na periferia ankaresa. Di que só se liou unha vez cun tío, e pra iso mal, e que quere probar xa máis en serio. Ademais quere facelo sen compromiso, pra que o collan sabido cando apareza alguén realmente interesante. Enxeñeiro sóbeseme con soltura ao coche nunha beiravía da N550 e lévame a un merendoiro. Alí aparcamos, facemos algo de exercicio cunha extraordinaria corrección e despois saímos a vestirnos á néboa.
De volta, guiando na poalla pola no-man's-land, cavilo en como mudaron os comportamentos sexuais nestes dez anos. Antes tamén eramos normais, pero só agora, cando fodemos cun mozote como este Enxeñeiro, nos decatamos da nosa normalidade e de que non pagaba a pena complicarse tanto. E como a normalidade non é un estado, senón unha percepción, rebaterei (advírtollo, señora todonada) insistentemente esa ladaíña de que non somos unha cultura ou unha lingua normalizada. O único que pasa é que algúns non se senten normais.
arroz, sal
Despois de dous longos meses a dez páxinas por noite, remato Os anos do arroz e do sal, un beséler de fición histórica de Kim Stanley Robinson. Recomendoumo o meu moi prezado Ornitorrinco, pozo de sabedorías, e deixeime levar por el. Son máis de 800 páxinas, moito máis levadeiras sen dúbida que o último gran sopor ao que me enfrontei, pero inda así algo decepcionante. Ten, iso si, unha semellante e criminal tradución, responsábel dunha galaxia de erros e de romper o único xogo literario da obra, e pola que alguén debería ir preso.
O punto de partida é excepcional: cómo sería a historia do planeta se a peste fixese desaparecer todos os europeos brancos? Chineses, indios, indíxenas americanos, pretos (escravos) e musulmáns desputan o dominio dun mundo moi distinto. Pero ao cabo comprobamos que son máis as semellanzas cás diferenzas, que procuramos o noso leonardo, a nosa bomba atómica e o noso parís nesa segunda dimensión fractal cun eurocentrismo sen complexos, e que a única picardía literaria, o encadeamento das reencarnacións, dá froitos demasiado limitados. E é que pra escribir 1500 anos de historia cumprirían inda máis páxinas e, sobre todo, máis mapas.

3.1.06

inicio
Nin promesas nin demasiadas ilusións.
O 2006 comeza cun total colapso de saúde: sinusite, estendida e transformada en bronquite, diarrea, dor de moa e aftas oportunistas no contorno da infección bucal.
A enfermidade tamén é unha parte da vida.
visibilidade
Hai un anuncio sorprendente. Ao final dunha das dúas promocións de reloxios de dolcegabanna unha parella de cimarróns espectaculares bícanse por riba dun coche. Na outra fano un paisano e unha paisana. É a primeira vez que vexo unha escena tan claramente homosexual na publicidade real (non na de festival nin na de revistas especializadas).
Somos o 10% de poboación, e porén o 100% das escenas de parella que teñen lugar na publicidade televisiva son heteras. Inda diría máis, qué tipo de visión comercial teñen os anunciantes de colonia-pra-home ao teimaren en modelos heteros? Non foden por aí?
Ofrezo estadías nos asentos de atrás de lola pra publicistas do gremio da cosmética. Contacto, nos comments deste post.
menú
Sefarad, Itopo, Barataria, (m)Alicia, Contra, Tornasol e eu mesmo brindamos polo ano que liscou. O menú, obra de Itopo, está tematicamente organizado ao redor da españa plural: euscopinchos (xoaniñas orgullosas, xamón árabe, reducións de paspallás e bocartes sobre idiazábal), escalivada, bacallau á biscaíña, escuma de cava con confeitura de papaia e escolma de sobremesas de nadal. De viño, un penedés branco ecolóxico e un toro, a parte máis castiza, achegado por (m)alicia e contra. Barataria tamén trouxo unhas galletas de mariguana.
Foi un ano espectacular.
resentimento
Paseino ben no fútbol. Ademais do resultado, de estar con walter e co koala, e de atopar xente a que nunca soñei ver nun campo de fútbol, o xogo estivo ben. Incluso moi ben, pero iso déixollo a brétemas.
O que me pareceu terribel foi o berro das bancadas: fraga, cabrón, xa temos selección. Fraga? de quen falan? Alguén o lembra? Plis, díganlle a esa xente que xa non están na oposición, que é o ano 2006, e todas esas cousas. Que vaian pensando en como encher balaídos en xuño, contra angola. Unha nación faise integrando os vellos futboleiros que había no estadio (e habíaos), non excluíndoos cun discurso embigueiro. Porque creo que xogaba galiza, non hai que botalos.
PS: Os de sempre, os que manipulan, os que poñen explosivos en caixeiros automáticos, entraron no campo con bengalas. Non unha, nin dúas, ducias delas. Aínda os hai entre nós que pensan que son bos rapaces.

2.1.06

enterros
I. O avó da Koala era un tipo verdadeiramente xenial. Vino algunhas veces, ao visitar os koalas na casa dos sogros, fumando un pito, vendo a tele, ceibando ironías e falando con todo o mundo como se nos coñecese de sempre. Hai uns días, con 89 anos, decidiu morrer. Deixou de comer, meteuse na cama, levou cabo de si a neta pra ditarlle a necrolóxica (en galego) e catro días despois faleceu. O médico dixo que non tiña nada. Nada, agás vontade.
II. Cando o enterramos coincidimos nunha pequena parroquia con outro enterro que se oficiaba unha hora despois. Era dun rapaz novo que lle puxera os canalóns á casa dos koalas. Había moita máis xente, a maioría amigos do seu tempo, curmáns, e así. A dor era distinta: morrera de accidente ao caer mentres traballaba nun tellado.
III. No camposanto, entre os nichos, falan os vellos. Un deles, que debe ter máis de 140 anos, baixo, enxoito e retorcido, despídese dos outros: bueno, eu vou ir indo, que non viña pra quedar.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?