<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

30.8.07

roubar
Acabo de recibir unha carta do meu concello pregándome que revise os meus datos de ingresos pra actualizar os meus subsidios. Ata o de agora, e dende o mes de xaneiro, recibín unhas axudas sociais por valor de 125 libras mensuais, incluíndo axudas directas, indirectas e reducións. Todas elas baseábanse na mentira, que era verdade cando as solicitei, de que Barataria non vivía acó.
Agora podo facer dúas cousas: unha é mentir como ata o de agora, negando a Barataria, co que probablemente nunca poderei chegar a primeiro ministro, e arriscándome a que crucen algúns datos e descubran que, non só acó vive alguén máis, senón que ademais cobra, e que conseguintemente emprendan accións xudiciais na miña contra, como así o advirten na carta ameazadora, ou que manden a Ann Widdecombe, unha deputada conservadora que ten un programa na tele onde descubre casos de fraude nas axudas sociais, e que se titula provocadoramente Anne Widdecombe contra a cultura dos subsidios.
A outra é regularizar a Barataria, co que terei que mentir unha vez máis sobre a súa data de chegada, mentira que será aínda maior se o regularizo o ano que vén, ou dentro de dous anos, ou dentro de dez. A miña moral dime unha cousa, os andeis do súper outra.
Búscase opinión e consello.
fauna
Levo días sen escribir nada, e non só pola falta de tempo ou polos amplos momentos de desconexión a moitas millas deste computador. O motivo principal do silencio foi que andaba perdido á procura das palabras con que describir os dez días que pasou aquí senalcume e durante os que visitamos algúns dos lugares e paisaxes máis fermosas que teño visto. Á excursión de tres días polo norte máis norte, con meta en Diuranais, o punto máis setentrional ao que cheguei nunca, colocado máis ao norte ca göteborg ou juneau, foi só unha das viaxes. E se tivese que describilas todas non habería guguelmaps que me valesen, porque ademais dos quilómetros extasiantes de automóbil houbo que sumarlle os paseos polas corredoiras, a subida (frustrada) a algúns cumios de máis de 3000 pés, o relax sentando ás carranchapernas no xardín da dean gallery en edimburgo ou simplemente as idas e vidas, polgada a polgada, por unha conversa continua con senalcume.
Así que creo unicamente que vou mencionar os raposos que vimos ao caer das noites, os cervos que pacían a uns metros de nós en glenfinnan, os pimpíns que nos encoraxaban na ascensión ao Old Man Storr, os adolescentes escoceses de pel branca a punto de desintegrarse ou de vendernos uns mars nun hotel illado da montaña, os coellos, os mosquitos aos que xenerosamente ofrecimos as veas, as ovellas que nos facían deter o coche unha e outra vez polas estradas do norte de skye, a troita ártica que ceei nun restaurante encantador de diuranais, as faisanas que agardaban sentadas nun valado ou a eiruga xigante que, pousada no medio do camiño cando rubiamos cara ao ben hope pola cara oeste, permanecía, practicamente na mesma posición, cavilando nas súas cousas de eiruga, ao baixarmos unha hora máis tarde repelidos pola brétema.
Oh, si, como me gusta o meu país.
facernos vellos
A medida que imos profundizando nas nosas manías respectivas, a medida que nos imos escoitando peidear, saír da ducha, ou almorzar torradas con marmelada de laranxa, ímonos facendo vellos. Vemos o abismo na cabeza do outro, e supoño que nos asustamos, pero logo volvemos a compartir o paseo ou a discutir por quen debe levar a mochila durante a camiñada na montaña. Así que aínda que odie ata o máximo os seus tapóns pra durmir, cando penso en senalcume só me sae amor.
adolescentes
Seguindo as consellas do mestre imos ver paranoid park, o último filme de gus van sant, ao festival de edimburgo. Sinto tanta empatía por un director que se dedica a facer filmes sobre adolescentes branquiños e tersos de pantalóns caídos, que nada me pode parecer mal: nin o abuso da cámara lenta, nin a secuencia un pouco absurda ou cómica ou zoupona da morte do segurata, nin nada. Só me enfada que despois de dez meses vivindo aquí aínda non sexa quen de entender un filme en inglés, de que os diálogos e as substancias se me escapen por entre os dedos e de que fuxa temeroso dos encontros cinéfilos na cola das hamburguesas: ese, o odo idioma, é o gran combate de cada día. E como o vou perdendo ás veces poño a carapucha do chándal e marcho facer skate mental sobre noriega varela, pra acabar de odiarme.

19.8.07

breakdance
Onte sentinme un pouco plattdorf, un pouco martinpawley, ao asistir á estrea mundial de Planet B-Boy, un documental de Benson Lee sobre o mundo do breakdance aquí e acolá. O filme é bastante previsíbel: seguimento de cinco equipos durante as eliminatorias e a final do campionato mundial de break-dance. Pero nas fírgoas dunha trama que podería resultar pesada e unicamente acrobática aparecen verdadeiras historias de racismo e traballo social nos arrabaldos de parís, códigos de honra surcoreanos, éxito e desesperación adolescente ou de amor e dor pola morte dun pai: así que de cando en cando sinto as bágoas nas fazulas, mentres ao lado unha rapazota gordecha come nachos con seis tipos de mollo.
Dos planos dos torsos dos bboys non vou falar: todas as palabras son vas.

17.8.07

física
Algún dos físicos presentes ou ausentes pode explicarme por que un paquete enviado polo procedemento normal de escocia á ghalleira tarda 3 días en chegar e, en troques, un paquete enviado polo procedemento ultrarrápido e ultracaro en sentido contrario (da ghalleira a escocia) demora máis de 15 días e aínda non chega?
Mentres tento solucionar este paradoxo físico-administrativo penso nesa caixiña de libros de Ian, clásicos galegos, non-tan-clásicos galegos e outras publicacións que, nunha caixa, repousan nalgunha parte de europa occidental. Ler é sempre unha aventura.

16.8.07

1961
Como asterófilo que son, que sei páxinas enteiras da 'Odisea de Astérix', que comprobo nesta nova estadía escocesa canto de verdade hai en 'Astérix en Bretaña' (o meu xardín é máis pequeno ca Roma, pero o meu pilum é máis grande có teu sternum), penso que que o goberno complete a serie de asterix en galego non é máis ca un disparate a estas alturas.
En vez de loitar porque non se produzan prácticas monopolísticas na edición de linguas peninsulares (do que Harry Potter é unha cruel vítima), ou en vez de pensar nos produtos culturais que consomen os nosos mozos, prefiren poñer parches lingüísticos a historias que xa son só importantes na infancia dos señores deputados. Decididamente, están tolos estes do bloque.

13.8.07

minuto de silencio
Leva dous días a chover que nin diola. Estou baixo unha carpa de lona, apiñado cos meus vellotes compañeiros xuíces: fóra, uns rapaces corren baixo o dioivo á procura da medalla de ouro nos campionatos escoceses, neste caso sobre os 3000 obstáculos. A min tocábame tanxer na campá das voltas, pero Margaret Ann, que só roza os sesenta, díxome que acougase ao abeiro: quería mollarse ela agora.
Miro ao meu redor cunha certa perplexidade: son un dos cen xuíces que neste momento andan polo estadio, levantando o lestón da pértega, chamando polas lanzadoras de disco, comprobando que todo funciona correctamente co sistema de foto-de-chegada ou pasando uns rodos xigantescos de escuma cos que secar as pozas da pista. Feitos que se repiten en moitos outros paralelos e meridianos, neste e noutros deportes, cando xentiña coma min seca pistas, anota estatísticas en follas, vai buscar pelotas de críquet ás bancadas ou míralle a ferraxe aos cabalos. Tento calcular cantos estaremos a estas angueiras no mundo, agora mesmo, pero non me dá o procesador.
Se dividísemos a unidade por esa cifra resultaríanos o cociente da miña importancia sobre o planeta, que se me fai moito máis diáfana e ferinte aquí, onde ninguén me coñece, onde só por exotismo saben do meu nome, tan parecido a césade, pétache e sésare, haha, que risa. E vou prá casa en bici, baixo a choiva, imaxinando como serían os trámites se un coche me levase por diante nesta tarde grisalla de domingo, e creo que me gusta esta sensación de insignificancia, que me sinto cómodo e feliz sendo un ser humano, reconstruíndo a miña identidade de persoa que respira baixo a chuvia, de persoa a quen lle gusta o peso das nubes sobre a terra.
Con todo, por se acaso, ao chegar á casa doulle a Barataria un papeliño co correo dun dos árbitros, co fin de que o avise se algo me pasa: a miña ambición é que fagan comigo como con Hutchinson, a quen hoxe despedimos cun minuto de silencio: 84 anos, os últimos vinte meses hospitalizado logo dun infarto, moitos centos de veces cronometrando baixo a choiva.

10.8.07

repatriación, 2
O peor de todo foi a conversa con Barataria. Sorprendentemente il quere ir prá descoñecida ghalleira, que imaxina como un paraíso de recursos laborais, lonxe desta terra que lle deu seis traballos en catro meses, anque fosen na hostalaría. Unhas cousas levaron a outras e acabamos na eterna discusión sobre o ir e o volver, ata descubrir que a persoa coa que me deito e a quen lla zugo é un apaixonado de volver, do vrao, do café con xeo e de andar en chanclas. E claro, ese discurso automático que lle boto a amigos e alleos sobre a vida e sobre que a miña discoteca me necesita, pero fóra, esborróaseme diante dil e das súas morriñas da granvía.
A vida deume unha oportunidade pra traballar neste país do friquismo institucionalizado, pra saír daquilo e pra acabar cos meus ósos nun despacho de lausanne ou depelicando peixe nos peiraos de lagos, como soñaba un rapaz de dez anos cando viraba e viraba e viraba a esfera que lle regalara a avoa purita. Entre o remuíño desa esfera, situada agora na base do esófago, e unha boa presada de billetes e retos profesionais na AP9, decidinme pola esfera.
Agora veñen os deberes: sacarlle proveito a isto, poñer candeas a santo antón pra que o meu Barataria non canse demasiado cedo, zugarlla máis e mellor, facerlle ceas máis gorentosas, adiar a toda costa o momento de elixir entre o remuíño e il. E despois, un día, escoller.

9.8.07

repatriación
De súpeto, nunha mañá parva de sol e bicicleta polas agras que arrodean vila-marple, ofrécenme un traballo. De feito, é un dos mellores traballos que podería desexar, cun só inconveniente: debería ir vivir á ghalleira, á mellor parte da ghalleira, si, pero debería abandonar estes prados, ríos e arboredas nos que agora me sinto tan a gusto.
Teño 16 horas pra decidirme. O gps vírame a mil por hora.

8.8.07

identidade
Vou de noite no coche de Ian, mentres el dorme as vésperas de sicilia. Veño do cabo de crus, de deixar a máis fermosa das miñas amigas ao pé dunha fiestra que dá ao mar. Hai na estrada unha recua de animais mortos, gatos principalmente, que continúan á mañá seguinte cando marcho pra atenas cosendo outra estrada distinta que é, no fondo, a mesma estrada. Cadáveres, pelexos e remuíños de sangue danme a continuidade do país: hai no fondo casas de cemento, puticlubes, polbeiras, coches que van e veñen escoitando radios e músicas pirateadas, remolques con algo de leitugas, pementos e uns poucos tomates, algúns camións dos do leite, e automóbiles lentos e rápidos, outros con turistas e outros con lamias de 3000 euros, e outros que van discutindo sobre carola e o neno porque carola ten 24 anos e quere ir á festa a ribeira e non hai quen lle coide do neno, e falan tamén dalgunhas poucas cousas de herdanzas e de carpinterías de aluminio, e de retellar, que é o tempo.
maná
Un é baixote, meloso e compositor de música que está a piques de marchar pra connecticut. O outro é altón e de movementos torpes, e traballa de tradutor nunha empresa de fibra óptica lonxe de aquí. O azar fai que coincidamos no mesmo espazo, e que ao remate, logo de acariñármonos levemente as costas, lle vaiamos estrear a cama de convidados a Senalcume. Cando chega a alba estamos medio cubertos da colcha. Sinto un brazo por detrás da caluga, e unha perna e outra man cruzadas sobre o ventre. Uns centímetros por riba da miña cabeza as súas están a piques de bicarse sobre a almofada. Se alguén ulise o cadro de sabas revoltas percibiría seme, cervexa e pouso de fume a partes iguais. Pero esquezamos o olor: abonda con seguir esas raioliñas de luz que entran pola persiana e que pousan sobre tres peles brancas e distintas: abenzoada sexa a vida por todas as súas farturas.
arquitectura
Nun momento antes de zamparme un sanduiche de xamón, queixo e tomate, paro a ver as exposicións do cgac. Unha, a enésima que completo sobre peregrinacións e o Camiño de Santiago, ten un par de pezas paveras nunha tónica xeral de insulseza. Con outra, a de carme nogueira, boto a cavilar un gran pedazo buscándolle o sentido, pero ríndome ante a clara insustancia dos encofrados. Finalmente, a gorda, a exposición seria, é unha tomadura de pelo. O amplo catálogo da arquitectura galega dos últimos vinte anos é moito menos ca un catálogo: un milleiro de fotos sen asinar, ou planos, ou maquetas, arrombadas nun espazo reducido sen ningunha explicación, sen ningún contexto, sen ningún propósito pra alén da cantidade. De cando en cando, algunhas facianas descoñecidas falan dentro de televisións sobre determinadas cousas prás que non hai tempo, prás que non hai espazo, prás que non hai xeito ningún. Así que cando o único que se nos amosa é a cantidade, unha posíbel conclusión é que nos últimos vinte anos se fixeron máis polideportivos ca vivendas. Algo absurdo pra unha mostra absurda e a un nivel certamente subterráneo: a miña preocupación sobre o cgac vai en aumento.

3.8.07

lavadora
Poesía clásica. Novelas satíricas e protofascistas. Paisaxismo fermoso e extraordinario en vea. Compromisos. Literatura variada. Purreliña local. Medievalismos. O peor da patria. Teatro contemporáneo. Autobiografías. Nas últimas horas, afastado da conexión a internet, dediqueime á ventura de centrifugar tres ou catro títulos de literatura galega diarios.
Pero malia que batín con cousas realmente interesantes, proveitosas e pracenteiras, nada houbo comparábel a sacar máis de trinta baldes de auga da lavadora de Senalcume, completamente só e despois da medianoite: a lavadora botaba e cargaba e botaba auga a río, e eu baldeaba, esvaraba, corría, anicábame e tentaba atopar algo con que pechar a chave de paso. Dúas horas despois, completamente mollado e suorento, pousábame no sofá pra seguir lendo. A cotidianeidade é fantasticamente real.
lei de cesare, II
Nun segundiño que me podo conectar amaño algo de sexo en formato rápido. El, que é de Salvador de Baía, non ten onde quedar, e eu obviamente tampouco. A pesar do que leva chovido nas últimas horas aproveitamos o luscofusco pra subirnos ata un muro ao pé da igrexa da alameda de humidtown. Alí, apoiando o cu contra un muriño húmido de chuvisca e probablemente mexo, ensaiamos un par de exercicios rústicos en completo silencio e incomodidade. E como xa non é o primeiro nin o sexto ferrete que meto con brasileiros, atrévome a formular a segunda lei de cesare.
Todo brasileiro pertence con respecto a foder a un destes dous grandes grupos: os individuos do grupo A déitanse coas mans detrás da cabeza a agardar que fagas algo, e os individuos do grupo B antes de que te decates colleron posición detrás de ti pra pinzarcha. En calquera dos dous casos o ferrete é un completo desastre.
Disto podería derivarse que, ou ben os gais brasileiros só foden ben en situacións climatolóxicas axeitadas, ou ben teñen unha sona excesiva, ou ben o azar e a lusofonía están conxurados na miña contra. Que todo pode ser. Este de hoxe, biólogo molecular parado e sosainas, pertencía ao grupo A.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?