<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

20.6.07

pementa
Despois de pasar un día intenso de traballar, de buscar aquí e acolá unha conexión, de reflexionar sobre dúas ou tres cousas que me aqueloutran, e despois de conxugar mil veces os pronomes dos emigrantes, vou cear á casa de Ian. A el o corpo vaille dando algúns avisiños pra levantar o pé no traballo, pero inda así chega da factoría e ponse a lavar coitelos, bullar allos, picar cogomelos e revoltar ovos dunha saborosa cea pra cinco. Despois, cando a piña con ron finalmente marcha da mesa e se crea un momento de calma, quedamos os dous a traballar na noite, un á par do outro, como antigo tempo.
El respira fondo, moi fondo, e fai xestións estrañas debruzado sobre un minúsculo computador. Eu, enfronte, leo devecidamente o libro que me acaba de regalar, con dúas partes: primeiro o fantástica conto da importancia da pementa na historia da humanidade; despois, anque se me pechan os ollos, comezo a pescuda metodolóxica sobre a estupidez no planeta, aínda máis divertida. Pero o reloxio do corpo dime que abonda, e marcho durmir deixándoo só.
Cando esperto, mentres agardo pola fenda da porta que a ducha quede libre, leo unhas páxinas máis deitado nun colchón no chao. Fóra abre o día, aparentemente con sol, sobre os chalés da urbanización. E penso: este é o sal, esta é a pementa.

19.6.07

fieitas
Érgome cedo. Hai un chaval en boiro que rematou as clases do insti e pídeme un servizo. Baixo un dioivo cruzo media ghalleira e un longo pedazo antigo de estrada retorta, atrás do fume de vellos camións na mañá. Aló collo o chaval e subimos cara ao polígono, a ver se hai sitio libre. Meto o coche de alugueiro por un carreiro, e logo por outro, e despois, cando xa case non pasa o tractor entre os piñeiros e os fentos, boto de freo de man e comezámonos a bicar.
O ferrete, en si, é bastante desastroso. A mocidade aínda non lle aprendeu a moverse, nin a sentir e facer sentir, nin a separar convenientemente os dentes, e a cada pouco levanta a cabeza por riba dos pousacabezas e pregunta vén alghén?. Despois, nun rápido esprín, Venalghén acaba sobre min e eu lembro que esquecín os clinex. Agardo uns segundos, gozando da olor, da calor, da súa mirada sorprendida, e despois abro a porta: os fentos fregan deliciosamente frescos e húmidos contra o meu peito.
Das 57 manobras que fixen pra sacar o coche do carreiro non falarei hoxe.
fauna e flora
Apañamos o coche de alugueiro e Ferre e mais eu poñemos proa a calquera parte. El dime: san cibrán de las; e aló imos, pra visitar unha vez máis o impresionante castro, completamente deserto de vixilantes, indicadores ou outra cousa que non sexan as marcas das fuciñadas dos xabarís entre o pasado. Como non son magago, nada sei destas e doutras cousas, pero encóllome canda Ferre cando se bota ao chao, apaña un garabullo e traza rapidamente unhas liñas: aquí o río, aquí unha fractura xeolóxica, aquí o santrocado... Despois erguémonos coa compaña dunha bubela (hai paxaro máis fermoso?), e logo seguimos, primeiro ribadavia e logo esas estradas do nososeñor, baixando a pontearnoia, dobrando en cartelle, rubindo ata outomuro, deténdonos na abandonada xoia romana da ponte freixo, discutindo se esta folla é dun salgueiro, dun freixo ou dun bidueiro, vendo pasar o asfalto e a tarde baixo a mirada atenta dos miotos e dunha martaraña que, nun cambio de rasante, aparece no centro da calzada.
E nun momento, quizais en sabuz, un merlo inicia supetamente un voo baixo que quero pero non dou evitado. Polo retrovisor queda deitado, afastándose, quizais coa cabeciña impactada dunha marca fonda, talvez o trozo dun 5.
dispor/expor
Na efémera pausa entre dúas choivas, baixo da estación de buses ao cgac, a ver qué botan. Teño pra min que hai unha diferenza entre unha exposición e un almacén, ademais da vontade, e as pezas de xavier toubes, algunhas delas ben xeitosas, dispóñense ao chou, sen moito máis criterio aparente có de "teño por aquí unhas obriñas...". Aínda peor é unha especie de colectánea sobre a ribeira sacra (!), da que esquezo todo rapidamente, seguramente axudado por un programa de man que non consigo traducir ao meu idioma.
Finalmente, nos sotos, hai uns vídeos e unhas proxeccións sobre a putrefacción da carne, de ignacio pardo. As moscas zunindo, por moito que a execución sexa algo tosca, lévanme ao que estaba buscando, ademais de acubillarme ante a choiva: alguén tivo unha idea, e tentou transmitila.
Horas máis tardes, comentando a xogada, alguén me encarreira: o cgac é un barco ao pairo. Así semella.

18.6.07

capitalismo
Despois de tres días collendo diversos medios de transporte na ghalleira para facer conexións entre a terceira e a cuarta cidade por número de habitantes, acabo reflexionando sobre dúas leis do sistema capitalista:
a) a maior investimento, maior beneficio
b) a menor gasto, maior beneficio
Ningunha das dúas son leis perfectas, pero a primeira responde evidentemente mellor en situacións a longo prazo, e a segunda a curto prazo. Así que mentres os transportes colectivos británicos son bos, frecuentes, a horarios dispares e de calidade, nun contexto privatizado, na ghalleira resulta evidente que os empresarios e os responsábeis públicos do transporte confían na chegada, con carácter inmediato, da fin do mundo. E quizais teñan razón.

16.6.07

tempo
Como ao meu bar favorito de humidtown o abandonaron os evanxelistas, xa non mola nada de nada e ando á procura de novos sitios pra conectarme. Por consello de dpaso, probo no casino, pero non mola.
Pero nese breve tempo de conexión recibo unha proposta de sexo inmediato. Non teño tempo, non teño batería nin teño sitio tampouco, pero o gran Johnson pásame unhas chaves pra irlles pinar á casa. O chaval, Marceau, é un rapazote do morrazo máis longo ca un día sen pan, cun pasado errático e algo desastroso. O ferrete sae de formato longo, bastante xeitoso prás circunstancias. El lóuvame varias veces as zugadas (agradécese), e cando nos separamos no obradoiro repíteme o seu nome pra que non llo esqueza.
Hoxe, o día despois, almorzando cos johnson, aínda lle teño o nome na cabeza. Pero despois marchará, como marchará o meu da súa, e as miñas zugadas, e a súa extrema delgadez; irán desaparecendo porque nin sequera hai un número de móbil co que se poida atar todo ese monllo de datos e olores á realidade. Porque o fermoso disto é precisamente velo deitado, cos seus ósos e un ramalliño de pelo sobre o peito, e o tempo a correrlle pola pel, desastroso.

14.6.07

catástrofe
Por motivos do guión fago o que non debo: ler 229 páxinas contrarreloxo en 4horas e 45 minutos. Trátase se 'Benquerida catástrofe', de Teresa Moure. Viña agoniado con algunhas malas críticas aquí e acolá, e anque a narradora me dicía "non leas na cama", e eu mesmo razonaba que ler na cama, de madrugada e contrarreloxo, non era o máis idóneo, deiteime nunha cama provisional, na casa de meus pais, cunha luz rácana e á escoita do dioivo contra as uralitas do patio, pra cubrir o trámite.
Pero, vaites, está xenial! Ten cinco ou seis momentos realmente extraordinarios, e nas fases da identificación paso rapidamente do perfecto estranxeiro á prosmeira escritora, e de aí ao mozote que quere pinar na profe, con apenas un áxil movemento de parágrafo. Novela de amor, claro, porque o amor é a nivea coa que untamos a pel de todos os días, atopo quizais na súa brevidade e na maior delicadeza da tese esa virtude do conciso que non vira en Herba moura. E esa narradora, tan adoito cargante e entremetida noutras novelas do SLG, é simplemente unha pastora brillante que se blinda e que nos leva non ao obvio, senón ao recanto oculto, ao detalle que pasara por alto na lectura contrarreloxo. E así vai chegando a amañecida e tamén a hora de deitarse nun plisplás e espertar nun tren camiño de humidtown.
Ás veces as noites son así.
motor
O plan era subir ata o parque-temático-cervantes, coller un vello 106 e arrincar pouco e pouco pra atenas. Pero coñécese que ao peugeot lle entraron os achaques, e xa saíndo pola M40 decátome de que o motor leva algo de febre. Solto o pé, póñome a 70 armado de pacencia e de horas de mediodía, e miro como me pasan os autobuses e os camións de tella rinchando pola esquerda. Pero o motor non alivia, e rubindo as ramplas do guadarrama pide auxilio con todos cantos pilotos ten. Detéñoo, comprobo o nivel de refrixerante, saco o manual e deduzo que ou non funciona a bomba ou ten as correas desatendidas ou rotas. Así que logo de darlle un aire revírome e poño proa de 106 costa abaixo, outra vez ata parque-temático-cervantes.
Alí collín un tren, logo agardei un bo pedazo na estación de méndez álvaro entreténdome coas falas, os chándales e as pirolas, e logo mergulleime nun bus con trinta historias máis: habíaos pretos do senegal, había un vello castelán cunha garavata feita de pinzas da roupa que lles falaba inglés a unhas rusas, e un mozote polaco, fermoso como unha camelia, que ía coa mai a puebla de sanabria. Na puebla, ao pé dun vello astra branco matrícula de zamora, agardaba un señor loiro, estraño, pensando todas esas cousas que se pensan cando un é polaco e ve baixar dun autocar a muller e o fillo, todos vestidos de nike.
socialismo
Nunha breve escala en Ciudad-Ajo, teño só tempo de falar un pouco con Sefarad e con Itopo, deitarme e almorzar té e froitas antes de seguir viaxe. Na mesa de noite, non sei ben de que man, quedara un cómic francés: As malas xentes, de Étienne Davodeau. Xa lle lera hai uns anos Rural; pero o que daquela me parecera interesante e orixinal agora é un típico exercicio embíguico francés. Vale que está ben narrado, vale que debuxa correctamente, pero o periplo de dous velloucos franceses pola militancia católica roxa nos anos cincuenta consegue motivarme tanto como un discurso de zapatero. Ou incluso menos.

12.6.07

ir/volver
Sen demasiado tempo pra respirar, dentro dunhas horiñas apañarei un tren, logo un bus, logo un avión, logo un metro e logo un tren para chegar á casa de Itopo en Ciudad Ajo. E despois, un tren e un coche pra ir a humidtown ou atenas, iso aínda non o sei.
Onte, mentres viñamos de ver unha peli algo relambida sobre a fabricación de hamburguesas (tamén pode ser que fose xenial e que eu non entendese nada), falabamos diso Barataria e mais eu: a que imos aló? non poderiamos mellor aproveitar os cartos e marchar de vacacións a chipre? pero non: desta volta, e por tres semanas, andarei algo en bici, irei á praia e visitarei os amigos, a ver se me están coidando ben o país. Aínda que isto último non sei ben se me interesa, canto e pra que.

6.6.07

1.250
Si. O post 1.250. Sáeme a conta ao escolmar un monllo destes posts (e traducilos), pra unha encarga. Non o fixen ben. A ver qué sae, se sae.
Sinto vertixe. Tamén vergoña. Nostalxia 0.

5.6.07

bucle
Un tirizó. Dúas vexigas no padal. A verruga, que cría extinta. Outra verruga máis, desta vez nun lateral do queixelo. O corpo avisa, e eu atácolle co calendario. Estou entrando en bucle.
coincidencia
Unha vez máis, a ultradereita coincide nas súas análises electorais. Que dorosa mágoa.

4.6.07

alborada
Pasar catro días en oxford sempre é máis ca reparador. A enerxía que transmiten Cimbalaria e Henri, cada un ao seu xeito, crébame todas as ideas unha vez máis e guinda polos aires o puzzle da miña cabeza. Que vou facer este vrao? E dempois? Que prazos manexo? Con que cores se pintará a vida a dous anos vista?
Traballan tanto roéndome as perspectivas que por dúas veces necesito saír só a pasear no sol da primavera, pra ver esa combinación maxistral de pedra antiga e efebos de camisa por fóra, pra sentirme en soidade acompañada, pra deixarme caer polos canais entre as barnaclas, os mosquitos e as alongadas embarcacións onde a xente dorme, ve a televisión ou frite en cuberta unhas recendentes costelas de año.
As pezas da cabeza caen e recombínanse de novo, e con máis decisión ca forza súbome nun tren en oxford cara ao futuro. A primeira parada, sobre a medianoite, é o fantástico birmingham, onde teño que gastar as horas ata que amenza e coller o seguinte tren cara a glaspop. Métome nun club de caraoque e acábome liando cun rapaz bastante xeitoso, dedicado á horticultura, que non por casualidade resulta ser polaco e que tamén non por casualidade resulta vivir fóra da cidade: os dous agardamos pola mesma ialba. Así que cando cerran o último dos bares imos sentar na praza da raíña vitoria, e logo trazamos unha rota errática por entre os rañaceos, as torres de comunicación e os edificios neoclásicos pra acabar nun pequeno camiño ao bordo dos canais. Arrimámonos contra unha cancela vella, entre uns arbustos que non consigo identificar, e facemos iso que sabemos, iso pró que estamos aprendidos. E con cada zugada traemos un pouco máis a ialba.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?