<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

31.10.06

wildlife, 1
A zona onde eu vivo está chea de invasores esquíos que arromban sementes, pero aínda os superan amplamente os corvos: todos os prados, todos os ceos e todos os tellados son deles, e tamén os xardíns, os cubos do lixo, os peitorís das fiestras e as caixas de correo. Aquí a vida salvaxe está moito máis perto, case ao alcance da mau.
Onte á noite sorprendín un primeiro raposo gorecerse baixo un coche, e ademais dos moitos coellos que dormen ao pé da fábrica de leite, puiden ver tamén un faisán dende o tren. E o domingo indo pra vila-marple, cruzáronme por riba dous triángulos de gansos que ían rexoubando e cantando: pra ser condutor de primeira, aceleira, aceleira..., pero en gánsico.

25.10.06

cónsules de roma, 2
Despois do concerto de guitarra achégome ao cónsul, introdúzome e explícolle brevemente en que consiste o meu traballo e o meu desexo de chegar a colaboracións con el pra promover actividades culturais galegas por esta parte.
Velaí a súa resposta: qué bien, mi mujer es directora de teatro y podemos montar un Valle.
E todo isto segue sendo real.

24.10.06

cónsules de roma
Mañá hei de ir falar co meu cónsul, o señor Federico Palomera Güez.
Ademais, quizais aproveite a miña visita a edimburgo pra ver a actuación de Caponata Argamacho Trío & Canito, á que me convida o consulado.
E todo isto é real.

22.10.06

sinofobia
Eles si son unha potencia. O Grande Anxo estivo alí uns días e viña escandalizado: cada día nacen 29 millóns máis de chineses! Afortunadamente, anque non mo conte, agardo que tamén sexan algúns millóns os que morren. O resto veñen pra acó. A xefa máxima da empresa na que estou concedeunos unha visita e reclamounos a internacionalización das nosas liñas de traballo: respondéronlle os meus traballados colegas que cada vez que alguén berraba internacionalización chegaban 1000 chineses máis.
Certo é. Eu tamén vivo con dous, pero en todas as casas do meu arredor hai ruído de uoques a estas horas. E sei o que é que che digan que a túa comida é lixo, que che vendan un trozo de conexión wifi por 20 pounds (dous meses) e que te esperten un domingo ás oito da mañá cantando a paloma sanbasilio da gran muralla.
E sáeme un pequeno abrocho de sinofobia que debo corrixir: será o mal do século XXI. Axúdome da biblia.
glasgow
O azar levou a Belokan a perth, pero non á cidade prisión australiana, senón á vella perth, á que está en escocia.
Botamos conta dos quilómetros e quedamos pra vernos como se fose tan normal. El en bus e eu en tren baixamos ata glasgow, que me resulta sorprendente. Un magnífico camposanto, unhas rúas costentas como se fose a Cidade ou sanfrancisco sen tranvías, os tixolos vermellos, demasiada tranquilidade... Creo que só vin unha pequena parte, o centro, sen museos e sen nada. Foi case só andar e arrecender. Gústame. Fixemos tamén un pequeno percorrido temperán pola súa zona de ambiente, pero non eran horas. Belokan sinaloume os bares de gigs. Despois tomámoslle unhas pintas con peixe fritido e con año en mollo de menta.
Prepárate glasgow: foi só a primeira vez.
herpes
Despois deses días estresantes á miña mai saíulle un herpes zóster. Non parece serio nin demasiado latoso polo que me conta nos correos.
Pero á súa nai saíulle un herpes zóster e partir de aí comezou a costa abaixo da insuficiencia renal e os cancros, cunha idade semellante á dela. Supoño que estará asustada. E eu lonxe.
contrato
Por diversas circunstancias aínda non teño contrato. E quizais inda tarde tres semanas máis en telo. Iso significa que tampouco teño conta bancaria, nin móbil británico, nin letreiro na porta, e que tampouco teño asistencia sanitaria nin carné da biblioteca nin podo apuntarme ás clases de esgrima, como era a miña vontade (e a pesar dun pequeno francés que xa me mediu os ombros pra escollerme o traxe).
Afortunadamente, os supermercados desta illa-putrefacta teñen surtido abondo de menciñas como pra practicar relaxadamente a automedicación contra unha forte alerxia: gorxa, febre, moqueira... é a aclimatación? ou a moqueta?

18.10.06

días
Levo a penas unhas horas nesta aldea de miss marple, situada a uns corenta minutos andando dunha pequena vila de miss marple, situada á súa vez a unha media hora en tren dunha gran cidade.
O outono nesta aldeamarple é fabuloso. Xa non é o brillo rubio dos arces nin a verde herba a cachón. Tampouco a poalla e o sol que, ais, agora, aí rapidamente, escintila. Nin os coellos nin os esquíos grises que corrican por acó como se todo isto fose deles, porque o é. O outono é fabuloso nesta aldeamarple malia que vivo nunha residencia cutreira, sen conexión a internet, cunha estraña ducha, sen trebellos de cociña, e pola que pago un prezo bastante excesivo. Ademais, estou nun sitio moi afastado e cústame atopar xente polo camiño: onte crucei cun vello tolleito que andaba en cadeira de motor cun pucho da bandeira escocesa calzado ata as orellas, e pensei 'vaia, un veciño'.
Pero o outono é fabuloso nesta aldeamarple porque escoitas o maxestuoso voar dos cisnes por riba túa e porque aínda non me atropellaron. E faltou pouco.
illa
Porfis, plattdorf, como era esa cita de lawrence durrell na que se refire a granbretaña como a illa putrefacta? Pode pegala aquí?
mr. cocktail
Non sei eu como será profesionalmente o meu xefe, nin se sintonizaremos moito ideoloxicamente, pero cando buscas kindness no dicionario aparece a súa cara: foime recoller ao aeroporto, estame solucionando todos os trámites posibles, convidoume namais chegar a cear tripas de año (un tipismo), bebimos ata máis alá do recomendable un fabuloso güisque afumado da illa de Islay, e anda sempre un paso por diante de min na xestión das miñas cousas.
Ao serán despídese de min pedíndome perdón por non atenderme correctamente: tiña moito traballo. Penso en todas as cousas que lle bolen na cabeza e só espero non defraudalo.
linguas
Comprobación 1: o meu nivel de inglés é moi lamentable. Busco acomodo no terreo neutral consolándome con que o meu francés é mellor có deles, pero é un xesto bastante inútil. Todo isto agrávase co falar dos escoceses, semellante aos diaños borrachos.
Ademais, no corredor da miña oficina estou arrodeado de despachos con lingua oficial francés, e pregúntome adoito se algunha vez poderei facer igualmente de cuscubilleira con falantes de inglés. Pra máis foda, un chinés que me discutía que mandarín e cantonés eran o mesmo idioma con distintos acentos (numa numa iei), e un noruegués longueirolo como un día sen pan, preguntáronme se pretendía traballar co meu inglés. Encaixei como puiden. Quizá entendinlles mal.

14.10.06

despedida 4: barataria
El dime que ten medo, que teme que a miña marcha nos afaste. E anque a distancia segue sendo a mesma, a dun salto de avión, o temor segue aí, e combatémolo falando de irmos vivir xuntos aló. El vai furando por traballo, e incluso sorpréndoo en conversas cos amigos buscando alugadores pró seu piso.
Imos ao teatro (que mellor non fóramos) en parque-temático-cervantes, ceamos nun mexicano e finalmente decidimos tomarlle un par de cervexas, máis de tránsito ca de despedida. Alí atopamos a john e octavio, dous estudantes californianos (berkeley e santabárbara, respectivamente) de 20 que andan por aquí facendo as europas. Levámolos prá casa e metemos un divertido ferrete a catro ou, como dicían eles, un chistoso chou. Mentres eles nola zugaban respectivamente, mirabámonos e sorriamos: non sei canto durará, pero este amor é fantástico.
En recompensa, a british decidiu darnos un día máis: por demoras, sairei mañá á mañá cara a glasgow. O seguinte post será británico.
despedida 3: amigos
Dimo Ian en plan broma, pero reconfórtame: algo debeches facer pra que te traten así. A bágoa de Argallante Máximo, os comentarios de Eya (que quedaron sen responder), a ilusión que lle albisco nos ollos a Ferre cando fala de mercar un homecinema prá fundación cesare, o bico de Chimpi, a mensa de Apombiñado... Tantas e tantas mostras de cariño levei estes días que non dou feito a contalas todas. Nin a sentilas como merecen. Agora tócame a min devolverlles todo aos amigos: feitos, visitas, e crónicas do tío matt o viaxeiro. E abrir permanentemente as portas da pousada: vinde.

11.10.06

despedida 2: lola
A lola puxémoslle lola pola defunta tía do meu pai. Gustounos lola. Era un 206 azul ducados, diésel, sen aire acondicionado.
Lola foi lola camiño de liubliana, no zoo de berlín, no gughenheim, en lisboa, en sevilla, en negreira, en barcelona ou en valencia. Nun momento dixen: "a partir de agora sexo, vida e quilómetros", pero a vida e o sexo foron só outra forma de chamarlles aos quilómetros. E lola viunos todos.
Lola, marcando 183.589, quedou aparcada hoxe definitivamente na porta do concesionario onde a adoptáramos hai catro anos e medio. Durante un tempo, a combinación 5772BTP roerame na tristura coma as animalias.

10.10.06

despedida 1: ferrete
Fun facendo múltiples xestións, dende mudar o censo a construír un moble grande e longo pra acubillar os meus libros na fundación cesare (prometo fotos). Eu pensaba que o facía pra ir avanzando na saída, pero en realidade o obxectivo era esquecer que me ía.
Cando xa queda menos dunha semana e os días xa se chaman último-domingo, último-luns, último-martes... caio na conta: ordia, marcho.
Por iso, con Xastriño deitado na parte de atrás dun 206 en liquidación, sepárome un pouco e miro pra el. Mírolle o embigo, a docísima pel, a pirolaza e esa barbiña deixada de dous días con tanta precisión. Mírolle os calcetíns e todos os detalles da roupa que cae sobre o freo de man e na bandexa do maleteiro. Canta beleza e canta enerxía lle chuchei. Canta vida. E mentres lla zugo por vez derradeira penso: que teñas sorte, que teñas sorte, que teñas sorte.

7.10.06

censo
Chego e dígolle á funcionaria que viña pra censarme.
Así que ela pregúntame tres ou catro cousas, confraterniza de que fósemos da mesma parroquia (!) fai unha fotocopia da folla de inscrición censal e busca a alfombra vermella pra estenderma, pero non a atopa.
Xa teño un punto de ancoraxe, nunha aldea do interior, nunha casa dun amigo, na sé da fundación cesare. Así que se me preguntan agora direi que son macedao.
irmandiños
A unha media de 400 quilómetros diarios, cos libros nunha casa, a roupa noutra e a muda nun coche, resisto e xestiono os últimos días que me quedan por aquí.
Vexo chover, pero sobre todo poalla, e tractores, e camións de leite. Tamén vexo buses de lázara, vellas e casas de putas. Iso todo vai quedar atrás, creo que con mágoa.
Pero outras cousas (inútiles, conservadoras, retrógradas) estou moi contento de deixalas de ver, pra sempre.

4.10.06

sen vós non podería
Mentres leo un texto marabilloso de maría de mallou repaso as últimas horas da despedida: un xantar literario, un café con Plattdorf, un partido de fútbol sala con Apombiñado, uns viños na áncora de sempre, unha cita pra ver o newcastle-celta, un sofá cómodo... fóra non chove, clarea, e os mozos van e veñen prá clase collidos da mau e bicándose. Falta pouco pró despegue das bágoas, así que me entreteño facendo a lista de cousas imprescindíbeis:
1. computador portátil con tarxeta airport
2. tres mudas
3. unha manta
4. un ipod
5. unha cámara de fotografía e unha gravadora
6. unha toalla
7. un pasaporte
8. unha carteira
9. un brus prós dentes
10. un clines

3.10.06

dieta
Esta finde perdín moito peso. O 75% da masa de calzado, o 50% da roupa, o 75% das sabas, o 90% das mantas e edredóns, o 100% da vaixela... Tamén me desprendín dunhas 200 musicasetes que xa non podía reproducir, da cama, de moitos agasallos de amigos, de todas as lámpadas e mobles... E troquei a miña casa por un portátil e un coche.
Síntome máis lixeiro. Tamen máis desvalido. Pero a partir de agora vai ser así, quero que sexa así. Nun mundo sen rulós só admitirei agasallos funxibles. E o que merque terá a beleza da provisionalidade.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?