<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

29.11.06

tres
Onte fixéronse tres anos dos primeiros disparos. Ía dicir algo, porque dalgunha forma estou contento de que chegase acó este exercicio de autoaxuda, pero ao cansazo sumóuselle unha particular censura chinesa que opera de cando en cando sobre a wifi comunitaria. E calei.
Ascárida, publicamente te convoco. Que haxa novas balas depende fundamentalmente de ti.
móbil
Hai por aí algúns blos cunha sección especial dedicada a poñer a feder o sistema burocrático británico. En realidade estas xentes son bastante prácticas, pero entre que viven na sociedade da advertencia e que seguen facendo as cousas como agora e como nos últimos corenta anos (todo ao mesmo tempo, nun exercicio de ucronía brutal), poden resultar unha auténtica tortura prá pacencia.
Onte, despois de dous meses, despois de tres solicitudes, de varias discusións sobre plans e bonos, de presentar documentos acreditativos da miña persoa, da miña residencia, da miña conta corrente; despois de pedir un documento no banco especificamente dirixido a unha empresa de móbiles; despois de que mo rexeitasen porque era un documento given e non sent; e despois sobre todo de deixar unhas 200 pounds en depósito por carecer de historial crediticio británico, teño o meu primeiro móbil uk.
Agora só necesito amigos pra chamar. E ferretes que meter.
wildlife, 3
Pétame o noruegués na porta con toda a forza de thor: ves dar unha volta na bici? Levaba xa vinte millas de bici nas últimas 15 horas, e parecíame excesivo, pero qué inferno, veña, será ó un momentiño.
O despropósito comezou cando decidimos subir ao sheriffmuir, uns montes que están aquí ao lado, sobre aldea-marple, e que foron escenario hai moitos séculos dunha estupenda batalla. As paisaxes son extraordinarias, especialmente cando deixas atrás os 4x4 e as velliñas paseando. Tiñamos un lunch pesado choutándonos no bandullo, e iso lastrounos nas subidas; así que tivemos que deternos varias veces pra ver o arrastrado sol, pra imaxinar se aquilo do fondo era neve ou toxos vellos, pra recender as follas secas dos fentos, pra achegarnos ás ovellas, pra sentir o frío e a humidade e o sós que quedan os prados na montaña cando ninguén os ve.
Pero tamén podemos pillar desprevida a unha faisá, e escoitar esa especie de turbina plumosa que despega acelerada. Non hai nada máis extraordinario có son das aves a voar.

24.11.06

vicepresidente
Mentres aquí o noso king pacta co lado escuro (pecho os ollos e cavilo 'non sei por que pero confío en ti'), ao ex-vicepresidente dos estados unidos, al gore, dálle por rodar unha película de cine. 'Unha verdade incómoda' é un documental sobre cambio climático ben interesante. E malia consistir en realidade nunha conferencia de dúas horas a un público entregado e logo botada na pantalla, déixase ver, é bastante amena e mesmo eu entendo algunhas cousas. É magoa de non percibir os pequenos detalles das súas alusións á vida persoal, ou á loita política, pero as gráficas de emisión de CO2 en inglés xa non teñen segredos pra min. Algunhas dúbidas quedan: que pasaría se non existisen as papeletas perforadas no estado de Flórida? cantas horas pode estar un político preparando o mesmo powerpoint? os demócratas usan mac e os republicanos pecé?
choiva
Cando viña vir pra acó todo o mundo me preguntaba pola choiva. Eu facíalles broma dicindo que non, que aquí nevaba, pero malia estar á mesma altura ca estocolmo a neve só apareceu nalgúns outeiros das aforas: vai chegar, pero aínda non.
Así que chove. Chove todos os días, pouco ou moito, todos os días chove. Pódense ver as pozas mudando de sitio coas horas, reptando polas estradiñas e as corredoiras á procura quizais dunha beirarrúa protectora, dun montiño de follas ou simplemente por variar. Tamén é interesante o combate da herba contra a lama, e o exhibicionismo simpático das pingas diante dos faros dos coches. Toda a vida é choiva.
Pero nun repente, tamén todos os días abre o sol, e brilla dende a súa posición, só un par de polegadas por riba do horizonte, sobre un ceo amplamente azul, sobre as follas, a herba, a lama, os coches e as pozas, traendo por un momento o paraíso á terra. Ata que volve chover.

22.11.06

ídolos
Moitas veces cavilo en que é o que me gusta do deporte: quizais porque é a principal causa de pel de pita, máis cá fodincha ou a literatura. Infindas veces conseguiu iso Ian Thorpe (thorpe como aqueloutro jim thorpe, deportista ilustre e inxustamente agredido pola historia). Os seus magníficos pés como aletas, ese portentoso nariz e, sobre todo, compartir con el as centésimas de segundo en que vira a cabeza na meta e busca, entre as pingas, as cifras amarelas do crono: si, felizmente, ninguén foi nunca tan rápido.
Tamén, claro, as despedidas. Pesáronlle máis nos ombros os aeroportos cás piscinas. Gáñano os habitantes de sydney prós seus semáforos, prós starbucks, prós domingos no parque. E perdémolo nós, sentindo, iso si, unha vez máis a pel de pita.
E a un ídolo megacachondo que marcha, un ídolo megacachondo que xorde: shunsuke nakamura. Andareiche no rastro.

19.11.06

xuntos
A mañá foi unha auténtica tolemia. De súpeto espertamos, era domingo e os transportes públicos desapareceran. E con eles as catro horas de marxe que nos cumprían pra chegar a esa parada de metro con pista de aterraxe que é o aeroporto de prestwick. Primeiro marcha Barataria coa bici a vila-marple, a correr. Perde o bus, pero pra daquela xa cheguei eu andando, tomamos un pouco de café con panceta fritida e apañamos o castromil das mil paradas: larbert, bonnybridge, cumbernauld, chryston, easterhouse, shettleston... Con tanta vella subindo e baixando co pastel de carne no regazo perdemos o tren ao aeroporto, así que correndo regresamos á estación de buses e por cinco minutos din facturado a Barataria pra prestwick.
E eu regreso só, famento, no castromil das mil paradas, lendo un libro que me deixou el bicándonos sobre a plataforma: Reencontro, de Fred Uhlman (unha preciosa historia de amizade entre dous chavalotes, un xudeu e un conde ario, na alemaña de preguerra). E cavilando en que imos vivir xuntos en xaneiro.
ceilidh
Así que cando faltan uns minutos prás once da noite, dicímoslles abur aos nosos amigos e marchamos da ceilidh. Temos que apañar ese tren que nos leve dende a viliña aparentemente tranquila de dunblane ata a casa. Despedímonos deles, cos seus pantalóns e saias a cadros, os traxes de festa e as fazulas coloradas, collemos os abrigos no roupeiro e saímos daquela estraña festa. Estamos cansos. Foi un día longo, e bailar xigas agarrados polos cóbados deses borrachos de dunblane non foi sinxelo.
Apañamos o tren, compartímolo cuns adolescentes ruidosos e baixamos nunha parada fría: aínda nos queda un carreiro por entre as corredoiras cheas de pozas, lama e coellos. Tempo abondo pra que pensemos, cada un pola nosa banda, como foi que chegamos aquí.
Tempo abondo pra que el me propoña: cando casemos, temos que facer unha ceilidh, vale?

17.11.06

ughs, 2
Mañá virá Barataria aquí, coma un alustro. Erguereime cedo, mercarei algo pra facerlle no almorzo do domingo e irei a algún dos aeroportos de glasgow, a agardar por el.
Na folla de ruta está falar de que se veña vivir aquí, comigo, coa mesma council tax, o mesmo xardín, a mesma pa de sacar a neve de diante da porta.
Tremo.

16.11.06

avelino
Mándame Iop unha brevísima mensaxe: morreulle o avó.
Do barça, anticlerical e socialista, seguramente era a persoa máis teimuda do universo, ou inda máis. E tamén, por iso mesmo, exercía a tenrura máxima cando protestaba polo corte dos tomates, as bombillas de baixo consumo ou o verniz do piso. Ou cando marchaba deitarse no colchón de millo, no vrao, ou nos falaba das mulleres de barcelona de antes da guerra, ou das ovellas, que son moi espantadizas.
E hoxe, hoxe si, sinto as millas de distancia.
raíña
Vou ao cine de vila-marple ver 'A raíña'. Acudo á sesión da tarde porque prometen subtitulaxe en inglés, pero as letriñas duran unicamente os dez primeiros minutos. Así que teño que papar como podo un longo filme do que comprendo unicamente a cuarta parte. Como o señor pawley aínda non opinou sobre ela, podo aventurarme eu, a ver se me poñen na lapela do dvd: é un filme estupendo e supoño que bastante divertido pra quen o entenda. Está moi ben feito, bos encadres, esas cousas...
Pero dende o meu prismiña parecíame que os personaxes estaban demasiado caricaturizados, que o príncipe carlos era o típico pusilánime evadido da realidade, que a cherie era a típica gañana, ou que o duque de edimburgo é o típico vello roñón. Só brillan a raíña e o primeiro ministro (tony, di el), cuns escintilos aos que aínda non chego. Eles e mais a televisión, auténtico protagonista do filme, tanto que un non sabe cando é espectador ou televexo.
Quédanme ademais dúas dúbidas:
1. Por que era a única persoa menor de 50 anos dun cinema completamente ateigado? Por que era do 7% de homes, e probabelmente o único solteiro, que estaba no cinema? Talvez porque prometían subtitulaxe hard-hearings?
2. Onde aprendeu inglés tan marabillosamente evaristo calvo pra que lle desen o papel de tony blair?

15.11.06

ughs
Creo que estou chegando a un duro momento na miña vida: é a primeira vez que pinzo un tubo acó.

Aquí as letras, en neerlandés. O cantante é Terrence Van Cleave.

13.11.06

autoaxuda
Tiña moitas ganas de ler 'a viaxe cara á felicidade', de eduard punset. Regaláramo Fufli, e desde que sei que a terremoto de alcorcón tamén é seareira deste liberal despeiteado, non podía agardar máis. En realidade é un libro de autoaxuda, científica, iso si, pero autoaxuda. E como todos os libros de autoaxuda, inzado de deliciosas frases, de conceptos moi interesantes, de citas de clásicos como oliver sacks, e tamén dalgunha tenrísima lembranza persoal. Claro que parte dun dato que, segundo miguelanxo murado, é falso: o da esperanza de vida do home prehistórico. Punset sinala que era de 30 anos, e murado, ese xenio, di que ese é só un promedio entre os que avellentaban aos 70 e os moitos que morrían con catro meses. E, anque o pareza, non é un dato parvo e case todo o libro depende diso: prégase confirmación ou rexeite.
Despois da autoaxuda veu a penitencia. E é que só a min se me ocorre ler 'spam', de francisco castro (así, con todas as letras, pra que guglee) despois de chegar á fórmula da felicidade. Pretensiosa, soberbia, entremetida, chirriante, inargumentada e displicente, esta novela é o maior monumento que vin á incultura da clase cultural dese país. Xa non lle vou pedir ao autor que cando saia do parnaso se dea unha volta polos problemas reais das empresas ou dos seus traballadores, nin que consuma verdadeira pornografía: o que quero saber é qué comeron os membros do xurado antes do veredito ou cales eran as novelas non-premiadas. Había moito tempo que non lía nada tan desagradábel.
centro
Tomo pra cear un pouco de año con caril e un viño sudafricano. Onte, nun posto na rúa en glasgow, apaño unha hamburguesa de canguro por un par de libras. Hoxe asisto a unha conferencia de mcguire sobre as eleccións midterm estadounidenses e a política exterior do uk. E o xoves, outra conferencia parecida de clare short.
Isto si que é o centro do mundo. E séntese.
heroína
Xa ían alá tres semanas nesta gran illa-putrefacta e aínda non tivera ocasión de foder. Como prá finde que vén me chega barataria e non podía permitir que o primeiro ferrete aquí fose cun español, acabei indo ao súper de foder, en glasgow. A verdade é que coa tarde que estaba de choiva e frío, non era de estrañar atopar o súper baleiro. Din unhas voltas, e cando xa me dispuña a marchar, cádrame ver un chavaliño novo e moi fraco metido no iacusi coa pucha posta. Fíxome moita graza, chapuceime no iacusi e ao pouco tempo iamos os dous camiño dun cuarto.
O que pensei que era un friqui, e logo un quiote cheo de pulseiras, colares e aneis de ouro, foi collendo unha cor cobriza, case enferruxada a medida que nos deitábamos. E o que primeiro entendera como unha boca fina e delicada, en realidade carecía de dentes. A pantasma do tópico entrou naquel cuartiño: glasgow tamén foi golpeada con dureza pola heroína.
E así, a medio ferrete, cavilando en todas as enfermidades de transmisión sexual que lembraba dos catálogos, desculpeime e saín, correndo, a refuxiarme na choiva refrescante da noite de escocia.
glasgow, 2
Na miña segunda visita a glasgow cruzo o río e comezo a camiñar polo sur da cidade. Aquí unhas naves industrais, algúns escalestris, despois unha ferretería grandísima toda de madeira que leva servindo louza e parafusos 150 anos, logo uns predios como abandonados, un par de torres de 23 pisos, unhas raiolas de sol sobre o frío do outono, a fermosa sede dunha empresa do sec. XVIII reconvertida a vivendas polo concello, uns concesionarios, máis predios, un camiño e uns nenos, un pazo de exposicións ou unha ponte iluminada de púrpura sobre o clyde...
Así é glasgow á tardiña, un pouco antes de que deszan do fútbol as hordas dos borrachos.
E aínda non lle teño nome a esta cariñosa e fría soidade de glasgow.

9.11.06

os libros arden mal
Comecei coa novela de Manuel Rivas cando aínda estaba vivindo tranquilamente en humidtown, alleo ao futuro. Líao na praza da quintana e tamén ás noites, na casa, nunha cama grande onde tamén durmía ulises. Estábame gustando moito, pero notaba marchar algúns fíos, algúns personaxes que non era quen de illar e arrastrar. E xa daquela pensaba que me gustaría lelo de segundas.
De súpeto houbo que recoller, facer mudanza, e 'Os libros arden mal' extraviouse nunha das caixas. Non o rescatei ata o final, cando me vin pra acó, e como son peixe de mala memoria decidín comezalo de novo no avión.
Hoxe, que é tardísimo na noite, remateino. Pasei a última páxina desa marabilla de novela, e non me chegan as palabras pra falar dela. Estaba na cama, dando voltas, e non acougaba. Tiña que facer este post pendente. Pero chego ao ordena e non me medran as palabras. Probarei a escribir dun tirón: acetilsalicílico, así, coa súa ligazonciña. Acetilsalicílico. Pero seguen sen medrarme as palabras que me calmen a pel de pita. Penso: Polca. Penso no balón do Diligent. Penso en Casares Quiroga, e malia que detesto a temática da guerra, só me sae postrarme. Penso: a máis grande novela de temática homosexual que lin nunca.
Co libro posto de lombo neste cuarto de 3 por 3 (iardas) a vida comeza de novo. Unha nova vida. Débolla a ese señor de sesenta anos co que sentei no avión de ryanair: este rivas gústame moito, estoulle lendo o lapis do carpinteiro, dicía. Así, sen tradución. Pra min que era Pinche, que volvía.

8.11.06

camisa

Sígolle a pista dende hai tempo. Mólame velo correr con eses coloretes-país e escoitalo nas entrevistas: tímido, pero seguro de si e das súas forzas.
Admíroo.
E hoxe, ademais, leva unha camisa como a miña.
voltar
Vou no tren, posteando no baleiro. Hoxe madruguei con Ian e familia ás afóras de humidtown, logo aterrei en liverpool, despois botei dúas horas na estación de tren de wigan falando coas señoras e agora finalmente miro pola xanela: a gran velocidade corren os campos, e as chemineas, e o sol, camiño da noite do norte.
Moitos pensamentos cruzaron a cabeza nestes días que pasei entre humidtown e atenas. Esa visita á fundación otero pedrayo (pra tomar notas e flipar co mapa de fontán). Esa infrutuosa procura das pozas de melón que rematou en ferrete con barataria no coche emprestado de senalcume (perdón). Ese hotel en cesantes e paseo de mañá pola praia, mirando a san simón.
Moitos pensamentos. Aquí, alá. Peixe, libras. Familia. Amizade. Conexión. Vivir xuntos.
Moitos pensamentos. E agora aquí, en glasgow, concentrándome en volver. En voltar.
wildlife, 2
É normal.
Son tantos os malditos nenos loiros e tantas e tan intimidatorias as iardas de bosque ao redor, que dan ganas de matalos e enterralos entre as follas do outono só por saír na portada do daily mirror.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?