2.7.07
paranoia 3
Como consecuencia dun macabro acto terrorista (un paisano mandou un coche contra as portas da terminal do aeroporto de glasgow, sen causar vítimas) vinme envolto nunha espiral de despropósitos que me fixeron perder un día de vida e 80 libras.
O avión que nos traía de humidtown aterrou no aeroporto de parque-temático-beatle ao seu tempo, pero alí agardou, coas portas pechadas e nós (uns turistas ingleses, uns nenos de intercambio e algúns friquis) dentro durante dúas horas. O piloto ía informándonos de que o noso aeroporto o pechara a policía, que tiña acordoada unha zona de tres millas ao redor. Informábanos tamén de que non sabía o que podería acabar pasando.
Ao cabo, un policía moi nervioso entrou no aparato, e sen usar os servizos de megafonía do avión, informounos a berros do macabro acto terrorista e de que nos trasladarían a unha zona de seguridade. Unha hora máis tarde saímos do avión (unha raquítica e encollida aeronave de ryanair) e leváronnos a un hangar. Alí agardamos un par de horas máis, ata que viñeron uns policías revisarnos os pasaportes. Despois dunha espera longa conducíronnos nun bus deses de aeroporto a un polideportivo nas proximidades, escoltados por unha ducia de coches coas sirenas e as luces a todo meter. Ningunha información nos deron sobre o alcance do macabro atentado; ningunha información sobre as nosas conexións posteriores; ningunha comida (unha botelliña de auga). Tamén nos deron mantas (non abondas pra todos) e algunhas láminas de lona (non abondas pra todos) por se queriamos durmir no chao do polideportivo. Eran as tres da mañá: descoñeciamos onde estabamos, qué podiamos facer e non tiñamos equipaxe.
Ás cinco entrou un policía berrando: reabrimos o aeroporto e poden vostedes ir a el. Supoñendo que a equipaxe estaba aló e que había que recuperala, montamos nun bus urbano e subimos, pero aló a vida comezaba pouco e pouco e non había traza das nosas equipaxes. Logo de intensas esperas, protestas, reclamacións e moitos paseos pola terminal de liverpool, déronnos as equipaxes contra as cinco da tarde. Levaba eu 27 horas desde que collera un tren en atenas; as últimas 20 delas nun aeroporto sen saber moi ben por que. E aínda me quedaba solucionar as 200 millas que me separaban de vila-marple, porque o bus de onte, por suposto, non esperaba por min.
Como consecuencia dun macabro acto terrorista (un paisano mandou un coche contra as portas da terminal do aeroporto de glasgow, sen causar vítimas) vinme envolto nunha espiral de despropósitos que me fixeron perder un día de vida e 80 libras.O avión que nos traía de humidtown aterrou no aeroporto de parque-temático-beatle ao seu tempo, pero alí agardou, coas portas pechadas e nós (uns turistas ingleses, uns nenos de intercambio e algúns friquis) dentro durante dúas horas. O piloto ía informándonos de que o noso aeroporto o pechara a policía, que tiña acordoada unha zona de tres millas ao redor. Informábanos tamén de que non sabía o que podería acabar pasando.
Ao cabo, un policía moi nervioso entrou no aparato, e sen usar os servizos de megafonía do avión, informounos a berros do macabro acto terrorista e de que nos trasladarían a unha zona de seguridade. Unha hora máis tarde saímos do avión (unha raquítica e encollida aeronave de ryanair) e leváronnos a un hangar. Alí agardamos un par de horas máis, ata que viñeron uns policías revisarnos os pasaportes. Despois dunha espera longa conducíronnos nun bus deses de aeroporto a un polideportivo nas proximidades, escoltados por unha ducia de coches coas sirenas e as luces a todo meter. Ningunha información nos deron sobre o alcance do macabro atentado; ningunha información sobre as nosas conexións posteriores; ningunha comida (unha botelliña de auga). Tamén nos deron mantas (non abondas pra todos) e algunhas láminas de lona (non abondas pra todos) por se queriamos durmir no chao do polideportivo. Eran as tres da mañá: descoñeciamos onde estabamos, qué podiamos facer e non tiñamos equipaxe.
Ás cinco entrou un policía berrando: reabrimos o aeroporto e poden vostedes ir a el. Supoñendo que a equipaxe estaba aló e que había que recuperala, montamos nun bus urbano e subimos, pero aló a vida comezaba pouco e pouco e non había traza das nosas equipaxes. Logo de intensas esperas, protestas, reclamacións e moitos paseos pola terminal de liverpool, déronnos as equipaxes contra as cinco da tarde. Levaba eu 27 horas desde que collera un tren en atenas; as últimas 20 delas nun aeroporto sen saber moi ben por que. E aínda me quedaba solucionar as 200 millas que me separaban de vila-marple, porque o bus de onte, por suposto, non esperaba por min.
