14.10.06
despedida 4: barataria
El dime que ten medo, que teme que a miña marcha nos afaste. E anque a distancia segue sendo a mesma, a dun salto de avión, o temor segue aí, e combatémolo falando de irmos vivir xuntos aló. El vai furando por traballo, e incluso sorpréndoo en conversas cos amigos buscando alugadores pró seu piso.
Imos ao teatro (que mellor non fóramos) en parque-temático-cervantes, ceamos nun mexicano e finalmente decidimos tomarlle un par de cervexas, máis de tránsito ca de despedida. Alí atopamos a john e octavio, dous estudantes californianos (berkeley e santabárbara, respectivamente) de 20 que andan por aquí facendo as europas. Levámolos prá casa e metemos un divertido ferrete a catro ou, como dicían eles, un chistoso chou. Mentres eles nola zugaban respectivamente, mirabámonos e sorriamos: non sei canto durará, pero este amor é fantástico.
En recompensa, a british decidiu darnos un día máis: por demoras, sairei mañá á mañá cara a glasgow. O seguinte post será británico.
El dime que ten medo, que teme que a miña marcha nos afaste. E anque a distancia segue sendo a mesma, a dun salto de avión, o temor segue aí, e combatémolo falando de irmos vivir xuntos aló. El vai furando por traballo, e incluso sorpréndoo en conversas cos amigos buscando alugadores pró seu piso.Imos ao teatro (que mellor non fóramos) en parque-temático-cervantes, ceamos nun mexicano e finalmente decidimos tomarlle un par de cervexas, máis de tránsito ca de despedida. Alí atopamos a john e octavio, dous estudantes californianos (berkeley e santabárbara, respectivamente) de 20 que andan por aquí facendo as europas. Levámolos prá casa e metemos un divertido ferrete a catro ou, como dicían eles, un chistoso chou. Mentres eles nola zugaban respectivamente, mirabámonos e sorriamos: non sei canto durará, pero este amor é fantástico.
En recompensa, a british decidiu darnos un día máis: por demoras, sairei mañá á mañá cara a glasgow. O seguinte post será británico.
