<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

31.5.07

a bouzafría
Resultados no concello onde se localiza a fundación cesare.
PP. 1026 (5 concelleiros)
BNG. 772 (4 concelleiros)
PSdeG. 431 (2 concelleiros)
Brancos. 22
Nulos. 16
O vindeiro alcalde, probabelmente, será o nacionalista Xabier Oviedo. Fólgome.
montañas
Ás veces as forzas desaparecen. Ou as necesidades máis inmediatas absorben todas as horas de computador. Ás veces entón este blo queda desatendido e médranlle as herbas bravas nos comentarios.
Pero logo un día, quizais sentado neste tren da virgin, diante dun rapaz paqui de grandes beizos e ollos coma pozos, á altura de lancaster, deixo a un lado o sono e tamén a angustia das preocupacións, saco un caderno onde teño escrito algúns anacos de posts, e fago limpeza. Ao meu redor, no sentido das agullas do reloxio, o rapaz indio dos ollos coma pozos, a fiestra que dá ás vacas ás ovellas ás árbores ás fábricas e outra vez ás vacas de lancaster, un señor de traxe e gravata lendo William Pitt the Younger de William Hague, ou William Hague, de William Pitt the Younger, unha bolsa do sainsbury's, un dailymirror abandonado e as notas cos posts esquecidos. Comezo, unha vez máis, a escribir.
insulseness
Vou na fin de semana ao norte pra arbitrar algo de atletismo e pra descubrir iso que a xente atopou acó, todas as marabillas faladas. Pero ao que chego todas as xoias murcharon, o pequeno dublín que me recomendaran dilúese no horizonte e só queda un grande e manso río, un par de edificios gabeados nun outeiro, un gran centro comercial co seu zara, unhas hamburgueserías e teicagüeis, os borrachos, as vellas e algunhas soidades.
Así é Insulseness, e quizais aí estea a súa marabilla invisíbel.
leste/oeste
A primeira visita ever, que vén cargada de embutidos, fideos da sopa e pan relado, ponme outra vez ante o dilema de como chamar as cidades máis importantes desta terra. Visitamos primeiro a do leste, que se dispón falsa e hermética como unha burbulla de poliespán. Ten a beleza disposta en primeira fila, para que a observemos con aglaio nunha monótona secuencia de libra-monumento-marabilla. É esa cidade onde ninguén se sente estranxeiro pero que está pousada aquí como podería estalo en calquera outra parte, e só me reconcilio con ela cando penso absurdamente en daniel defoe e nas súas visitas acó, e nos mortos da peste que agardan, tapiados vivos, a que un turista remova o tixolo que non é e apareza a súa faciana de horror e borralla. Penseille chamar Orgullo&Prexuízo, porque esas son as sensacións de incomodidade que me produce, pero creo que lle vai quedar Embiburgo.
A outra, a do oeste, é provocadoramente fea e inxusta. Alí onde lle puideron chantar un corno, os seus veciños chantáronllo, alí onde podía abrochar a beleza, cubriron rapidamente con asfalto ou acudiron os mozos borrachos a cuspirlle e gomitarlle de riba. Unha cidade sen memoria, porque todos os días hai mortos e navalladas por cousa da memoria. Pero cando repousamos un intre cunhas cervexas e unhas hamburguesas de año con menta e unhas patacas fritidas e sete ou oito mollos e fritiduras de polo e arroz e algo máis, fóra unha morea rebuldeira de señoras en tetas, indis co cabelo á fódase, negociantes da noite e músicos de sumidoiro móvense como formigas entre os frascos do azucre. E sei que eles me gustan, que me gusta esa disparatada mestura de edificios, esa soidade compartida que é Glaspop.
statement
As cousas marchan, ou van marchando. Non hai tanto diñeiro como nos gustaría, pero a vida de provincias condéanos a non gastar demasiado, senón en galletas e, ao paso que imos, en apócemas de adelgazamento.
De cando en cando Barataria entra en bucle e rebélase contra todo o que o arrodea: o restaurante en que traballa, os horarios, o cansazo, non ter cartos e... e eu supoño. Pero eses momentos non son moitos, e regresamos axiña a unha feliz concordia en que río bastante e onde o testo do bote de marmelada, as manchas de dentrífico ou a separación do lixo carecen bastante de importancia.
E así, pouco e pouco, os días vanse facendo infinitos e paradoxalmente veloces. Con só tres horas de total escuridade, achegámonos ao vrao con choiva, con sol, con vento, con calor e con frío na mesma xornada, ou, pra mellor dicir, na mesma hora.
E así, ao calado, vaise vivindo a vida, vaise adiando a morte.

14.5.07

impotencia
Dous días arbitrando atletismo ao frío e á chuvieira. Toneladas e toneladas e toneladas de traballo. Un par de reveses económicos. E finalmente, un ladrón que decidiu apropiarse da miña bicicleta mentres eu vía na tele como o mundo eurovisivo era, máis ca nunca, dos inmigrantes e da democracia.
Hai trece anos que a miña bicicleta bianchi, a desta antiga foto, estaba comigo. Mercáraa de segunda mao nunha vella tenda xa inexistente, e dende entón levo percorrido con ela unha boa cantidade de quilómetros e paisaxes. Cos parafusos pasados, coa pintura guichada en moitos puntos, coa ferruxe meténdoselle nas entrañas, aínda era abondo suculenta prós amigos ionquis do meu veciño, moi proablemente. Así que hoxe, a primeira hora, logo de poñer a denuncia correspondente ao terceiro corpo policial da miña vida (muda o idioma, permanece a resignación), baixei pola cidade e gastei 229 libras nunha nova bici, relocente, de paseo.
Pero o traballo, a chuvieira e os ladróns transformáronse en estrés e hoxe, por primeira vez en dous anos e medio de relación, non fun capaz de rematar un ferrete. E mañá comeza a temporada de visitas.

10.5.07

parrulos
Durante toda esta semana son o encargado de termar dos parrulos.
O edificio onde traballo ten forma de grella, e no cruzamento de corredores fórmanse tranquilos patios, cheos de arbustos e pedregallo, óptimos pró aniñar das aves. Os lavancos, por exemplo, aproveitan adoito estes patios pola tranquilidade que ofrecen fronte aos inimigos terrestres: gatos, raposos... Pero as femias, tan previsoras á hora de botar os ovos, non se decatan de que cando as camadas de dez parrulos lavanquiños comecen a chiar e a remexer os seus parrulentos cus pola contorna, non poderán procurar alimento: os patios, tan cómodos antes, son agora unha trampa da que só se pode saír voando... se sabes.
O meu traballo é, pois, alimentar artificialmente estes parrulos que caeron na trampa dos patios ata que poidan valerse por si. Nun dos patios unha lavanca ten sete satélites peludos; noutro, unha ten once. Hai uns minutos recibo unhas chamadas preocupadas dos meus compañeiros: unhas pegas rabudas, aproveitando a choiva e que a lavanca dese patio non dá abeirado todos os parruliños baixo as ás, arramplaron con catro ou cinco deles (as fontes diverxen).
Acudo presto. Explícolles que a natureza é sabia, que once eran demasiados parruliños pra unha lavanca soa, que as pegas tamén teñen que comer... Pero os ollos dos meus colegas, afeitos á natureza disney, comezan a brillar mentres repiten ao calado: bastards, bastards...

PS: No edificio hai, ademais, tres gabitas: a que está no meu patio e outras dúas máis. Todos, nas nosas respectivas oficinas, agardamos ansiosos o momento da eclosión.

Actualización: só un par de horas despois, mentres seguía traballando sobre o computador, escoito uns chíos fóra. Miro pola fiestra e vexo a gabita corricando e berrando polo patio, cun pedaciño de casca de ovo no peteiro. Que pasou? Que foi? Non o sei aínda, pero no niño xa só quedaba un dos tres ovos.
E nese momento non había ninguén preto pra dicirme que a natureza é sabia, que tres eran demasiados poliños pra esa gabita soa e esas cousas necesarias sobre a vida e a morte, pra que os meus olliños non comezasen a brillar, pra non sentir como un cristaliño se me facía cachizas nos dentros...

9.5.07

maldá
Xa mo dicía Barataria: tanta maldá vaiche poñer enfermo...
E ao final, velaí: unha verruga no queixelo. Téntoa disimular coa barba, máis longa do normal, pero cantas veces sen dacatarme fedello nela ata que sangra... Hoxe merquei un produto pra acabar con ela.
Se me pasa, prometo prometo que serei bo...
subhasta
Onte recibín a carta do estado onde pagan impostos meus pais. Envíanme as instrucións pra votar, así como a papeleta que debo cubrir. Pertencen ao concello onde está localizada a fundación cesare, un concello onde nunca vivín nin, se deus o quere, vou nunca vivir. Daquela, que debo facer?
• votar a candidatura descoñecida pola que sinto unha maior simpatía?
• votar nulo, cunha mensaxe que diga: "é unha vergoña que sexa válido o voto emigrante nas eleccións municipais".
Prégase opinión e consello.

8.5.07

pequenas catástrofes
Porque o becho que é Cesare é pouco máis intelixente cás pedras dun camiño, caducoulle o dominio persoal na neveira. Así que durante dous días non recibirei nin mandarei correo, se as cousas van ben. Completamente illado, inconsciente. E se non van ben... non, non quero poñerme no peor: isto é o estado máis próximo á morte que coñezo.

7.5.07

coñecementos inútiles
A raíz da terrible e ao tempo marabillosa entrevista a cunqueiro que propaga brétemas, propóñome buscar o libro de bertrand russell que cita o de mondoñedo, titulado "os coñecementos inútiles" ou "teoría dos coñecementos inútiles". Cando non atopo nada na biblioteca máis próxima, sáltanme as alarmas. Logo fago un par de pescudas máis, e todos os camiños levan a que cada vez que se menciona a russell e aos coñecementos inútiles é nun texto vencellado coa gastronomía. Ese é precisamente o exemplo que emprega cunqueiro na entrevista: se eu sei que un pexego deriva o seu nome de persicus, porque en persia foron [...] e os pexegos saberanme aínda máis.
Procedo coa hermenéutica, imaxino un par de posibilidades, de fontes, de citas cruzadas, remexo algo en catálogos en inglés, e ante o baleiro, sáeme a hipótese: nunca russell dixo nada semellante; é todo unha andrómena de cunqueiro. El inventou unha cita pra que agora todos a repitamos (e gúguel ecoe) mal atribuída.
Pero aínda vou máis alá. Existiría russell realmente? Ou sería tamén el, coa súa cachimba e a extrema delgadez, un personaxe do Ano do cometa, atopado por Paulos ao pé da torre de londres?

6.5.07

bóla de neve
Peke pídeme que responda este cuestionario, ao parecer chamado Proust. Apetéceme reflexionar sobre min como facer unha folga de fame, pero se mo demanda ela non me queda outra ca aceptar.
1.- O principal trazo do meu carácter? A soberbia.
2.- A calidade que prefiro nun home? O humor.
3.- A calidade que prefiro nunha muller? O humor.
4.- O que máis aprezo nos meus amigos? A pacencia.
5.- O meu principal defecto? A inconstancia.
6.- A miña ocupación favorita? Aprender.
7.- O meu soño de dita? Viaxar sen maleta.
8.- Cal sería a miña maior desgraza? Perder a mobilidade por completo.
9.- Que quixera ser? Chofer de Ban Ki Moon.
10.- Onde desexaría vivir? Noutra parte.
11.- A cor que prefiro? Todas.
12.- A flor que prefiro? O tulipán.
13.- O paxaro que prefiro? A bubela.
14.- Os meus autores preferidos en prosa? Ufff, case calquera...
15.- Os meus poetas preferidos? Frei Luís de León.
16.- Os meus heroes de ficción? Corto Maltés.
17.- As miñas heroínas de ficción? Mma Ramotswe / Hermione Granger
18.- Os meus compositores preferidos? Britten.
19.- Os meus pintores predilectos? Jorge Cabezas.
20.- Os meus heroes da vida real? Kofi Annan, Xavier Gómez Noia
21.- As miñas heroínas históricas? A Pantoja, pero anque lles foda a moitos aínda non é historia...
22.- Os meus nomes favoritos? Rashid.
23.- Que detesto máis ca nada? O conservadorismo.
24.- Que caracteres históricos desprezo máis? Ningún.
25.- Que feito militar admiro máis? A rendición.
26.- Que reforma admiro máis? A desamortización, e reformas equivalentes.
27.- Que dons naturais quixera ter? Que os días trouxesen 48 horas e non 24, pero non sei se iso é natural.
28.- Como me gustaría morrer? Non me gustaría morrer nunca. Pero se non queda outra, que sexa con memoria e sabendo que vou morrer.
29.- Estado presente do meu espírito? Canso (son as dúas da mañá).
30.- Feitos que me inspiran máis indulxencia? As decisións.
31.- O meu lema? Sexo, libros e quilómetros.

2.5.07

eleccións 3
Como non me podo resistir, e con algunha escusa gramatical, pídolles aos meus clientes que me falen de política e das eleccións de mañá. Sorprendentemente, resúltame unha mostra moi representativa.
• o progre, ese que di que a súa actriz favorita é catherine deneuve, entre os laboristas e os conservadores queda cos laboristas, e afirma que lle interesan as políticas sociais
• o friqui, que baixa esporadicamente dunha galaxia lonxana onde gasta a vida e as ideas combatendo os soldados do exército imperial, vai votar nacionalista
• o incatalogábel, un self-made-man con cara de tendeiro de mafalda ou de borracho nocturno ou de xogador de rugbi, votará os liberais porque non lle gustan nin os laboristas nin os conservadores
• o macarra da cadeaza de ouro ao pescozo non vai votar, porque non sabe nada de política.
• das tías, ningunha vai votar. Unha peloura traballadoriña do norte de irlanda di que votaría verde, pero que como non é escocesa... A outra di que non sabe, que os políticos son todos uns mentireiros, e que cando vota faino polos conservadores porque é o que fan na familia.
Insisto: a democracia é xenial.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?