26.12.06
pequena biografía dunha gata chamada ulises
Ulises naceu como unha bóla peluda e negra na primeira semana de decembro de 1993. Xa dende o principio tivo un felino traballo: darme coidados, durmir comigo e acompañarme nos estudos; foron semanas moi duras, e ela mudounas pra sempre. Foi despois o tempo de aprender a bicarme e a fuxir da aspiradora.
Un día voou atrás dunha pomba e seis pisos: a pesar do shock e de perder un dente, seguía ousándose polo tendal en canto alguén deixaba unha porta ou unha fiestra mal pechada. Tamén un día, imperceptible pra ela, decidiu durmir dentro dun caixón mentres o mundo se revolucionaba á súa procura, tranquilamente.
A xente cría que estaba embarazada, pero era só un problema de perspectiva de bandullo. Tamén había quen a compadecía por ser un pouco lela, pero tratábase unicamente de bondade. Durante trece anos seguiu durmindo comigo (algunhas noites), mirándome atentamente prós ferretes como se estivese anotando algo (parellas, posicións, ritmos...), e chimpando coa papeleira de metal pra que me erguese a darlle o almorzo. E estareille agradecido todos os días da miña vida.
Defendía o seu escaso territorio dos cans dos amigos tatuándolles os fuciños, pero da xente non se importaba: sempre amable e xenerosa nos aloumiños cando cadraba de estar esperta. Pasaba os vraos cos avós, e nos invernos gustáballe durmir embaixo dos radiadores e sobre as tuberías da calefacción, porque o bo da vida é a calor. Ás noites, cando lle apetecía, cantaba e botábase ás carreiras pola casa, dunha punta á outra, contaxiándolle enerxía ao universo.
Trece anos despois, logo duns días difíciles en loita consigo mesma, decidiu descansar e non mirar máis pola fiestra. O veterinario axudou a que fose apraciblemente. Eu gardo o recendo do seu pelo na memoria. As camas, as esquinas, os sofás e os flexos, a súa ausencia.
Ulises naceu como unha bóla peluda e negra na primeira semana de decembro de 1993. Xa dende o principio tivo un felino traballo: darme coidados, durmir comigo e acompañarme nos estudos; foron semanas moi duras, e ela mudounas pra sempre. Foi despois o tempo de aprender a bicarme e a fuxir da aspiradora.
Un día voou atrás dunha pomba e seis pisos: a pesar do shock e de perder un dente, seguía ousándose polo tendal en canto alguén deixaba unha porta ou unha fiestra mal pechada. Tamén un día, imperceptible pra ela, decidiu durmir dentro dun caixón mentres o mundo se revolucionaba á súa procura, tranquilamente.
A xente cría que estaba embarazada, pero era só un problema de perspectiva de bandullo. Tamén había quen a compadecía por ser un pouco lela, pero tratábase unicamente de bondade. Durante trece anos seguiu durmindo comigo (algunhas noites), mirándome atentamente prós ferretes como se estivese anotando algo (parellas, posicións, ritmos...), e chimpando coa papeleira de metal pra que me erguese a darlle o almorzo. E estareille agradecido todos os días da miña vida.
Defendía o seu escaso territorio dos cans dos amigos tatuándolles os fuciños, pero da xente non se importaba: sempre amable e xenerosa nos aloumiños cando cadraba de estar esperta. Pasaba os vraos cos avós, e nos invernos gustáballe durmir embaixo dos radiadores e sobre as tuberías da calefacción, porque o bo da vida é a calor. Ás noites, cando lle apetecía, cantaba e botábase ás carreiras pola casa, dunha punta á outra, contaxiándolle enerxía ao universo.
Trece anos despois, logo duns días difíciles en loita consigo mesma, decidiu descansar e non mirar máis pola fiestra. O veterinario axudou a que fose apraciblemente. Eu gardo o recendo do seu pelo na memoria. As camas, as esquinas, os sofás e os flexos, a súa ausencia.
