8.8.07
arquitectura
Nun momento antes de zamparme un sanduiche de xamón, queixo e tomate, paro a ver as exposicións do cgac. Unha, a enésima que completo sobre peregrinacións e o Camiño de Santiago, ten un par de pezas paveras nunha tónica xeral de insulseza. Con outra, a de carme nogueira, boto a cavilar un gran pedazo buscándolle o sentido, pero ríndome ante a clara insustancia dos encofrados. Finalmente, a gorda, a exposición seria, é unha tomadura de pelo. O amplo catálogo da arquitectura galega dos últimos vinte anos é moito menos ca un catálogo: un milleiro de fotos sen asinar, ou planos, ou maquetas, arrombadas nun espazo reducido sen ningunha explicación, sen ningún contexto, sen ningún propósito pra alén da cantidade. De cando en cando, algunhas facianas descoñecidas falan dentro de televisións sobre determinadas cousas prás que non hai tempo, prás que non hai espazo, prás que non hai xeito ningún. Así que cando o único que se nos amosa é a cantidade, unha posíbel conclusión é que nos últimos vinte anos se fixeron máis polideportivos ca vivendas. Algo absurdo pra unha mostra absurda e a un nivel certamente subterráneo: a miña preocupación sobre o cgac vai en aumento.
Nun momento antes de zamparme un sanduiche de xamón, queixo e tomate, paro a ver as exposicións do cgac. Unha, a enésima que completo sobre peregrinacións e o Camiño de Santiago, ten un par de pezas paveras nunha tónica xeral de insulseza. Con outra, a de carme nogueira, boto a cavilar un gran pedazo buscándolle o sentido, pero ríndome ante a clara insustancia dos encofrados. Finalmente, a gorda, a exposición seria, é unha tomadura de pelo. O amplo catálogo da arquitectura galega dos últimos vinte anos é moito menos ca un catálogo: un milleiro de fotos sen asinar, ou planos, ou maquetas, arrombadas nun espazo reducido sen ningunha explicación, sen ningún contexto, sen ningún propósito pra alén da cantidade. De cando en cando, algunhas facianas descoñecidas falan dentro de televisións sobre determinadas cousas prás que non hai tempo, prás que non hai espazo, prás que non hai xeito ningún. Así que cando o único que se nos amosa é a cantidade, unha posíbel conclusión é que nos últimos vinte anos se fixeron máis polideportivos ca vivendas. Algo absurdo pra unha mostra absurda e a un nivel certamente subterráneo: a miña preocupación sobre o cgac vai en aumento.
