<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

30.9.04

bamba
Hai case un ano aterraba no aeroporto Léopold Sédar Senghor de Dakar e recibía a primeira labazada de humidade e calor do terceiro mundo. Tiña a mochila cargada de pílulas contra a malaria, prexuízos e libros de poesía senegalesa.
Non hai un día só en que non lembre algo do po, do olor, do medo e da felicidade daqueles dez días. Non hai un día só en que non desexe volver.
Por iso merco Egypt, o último álbum de youssou n'dour. A edición occidental saíu non hai moito, pero eu estaba en dakar cando apareceu a senegalesa, como sempre algo distinta. Egypt é un conxunto de cantos relixiosos, interpretados co acompañamento dunha orquestra clásica exipcia. N'Dour é un fervoroso seareiro de ahmadou bamba, o líder dunha seita musulmá que controla o 75% da produción de manises do país, que á súa vez vive practicamente da exportación de manises. Non é o álbum que máis me gusta del, aínda que sexa flipante. E faime soñar. E tamén me fai soñar o Boomrang de Daara J, un grupo de hiphop tamén de dakar. Soñar doutro xeito. Quizais soñar con taxis escangallados, e atascos, e bolsas de sirope de froita mercadas dende a xanela do coche en marcha aos ambulantes, que son todos.
contradición
Un coñecido, ao que lle teño bastante aprezo, acaba de publicar un libro.
É tan rancio, que non dou crédito a que sexa el o autor.
Anque sabendo que era un dos protexidos literarios de Todonada, se cadra ata triúnfa. A min gustaríame que así fose. Por el, claro.
parte
Destes días:
1. Queda xa menos prá nosa viaxe cara ao leste. Gustaríame postear no camiño, ir tomando nota de solpores, quilómetros e áreas de servizo, pero non sei como nos apañaremos berlín e mais eu.
2. Recibo unha simpática mensa de Futuroscope. Non podo evitar aqueloutrarme enteiro e que me brillen os ollos, brevemente, pola ilusión renacida. Afortunadamente murcha axiña.
3. Tamén recibo mensas de Paleólogo e de Geneve. Probabelmente quedarei con eles esta finde. Belokan segue por menorca.
4. Convídanme (m)alicia e berlín a cear. Alí está a señora Bigmarraw, á que coñecía de vista: caémonos rápida e reciprocamente mal. A cea convértese nunha pelexa de galiños por ser o centro da conversa, arrebolándonos teorías e descualificacións por riba dunha marabillosa tortilla e uns infrecuentes tomates. Afortunadamente un amago de cita remata esa tensa reunión.
5. Hoxe cumpríronse medradamente as espectativas laborais. Un par de intensas xornadas máis e descansarei a cabeciña.
almorzo
Gústame almorzar con tempo, pero ocorre moi poucas veces. Sento no sofá que está onda o vidro, abro a fiestra, e o fresco da mañá despraza cara a dentro o fumiño que sae da cunca de leite.
Vén Uli sentárseme nos xeonllos. Xogamos un pouco, pero nisto pasa unha formigoneira pola rúa e Uli escapa, asustada. Leva once anos asustándose das formigoneiras.
Son horas decisivas. Se acabo este día laboral con éxito a finde prevacacional pode non ser un inferno.

26.9.04

paléologo
Déixome presionar por (m)alicia e por berlín, e vou a ankara saír de noite. O día pasara rápido, con bastante traballo e recados feitos, e pensei que me viría ben un acougo que comeza escoitando no coche cancións de lirios amarelos e cavilando no periplo transeuropeo da vindeira semana.
Con eles e mais con Mánager imos bar tras bar e ao final éntrolle a un rapaz que parece algo perdido. Ten nome de mes xudeu e traballa como restaurador de muros nun castro: parte da miña infancia construíuse con excursións dominicais aos castros da provincia, e tamén a este. Outra cousa máis que agradecerlles aos meus pais.
Vaime contando: nacido en ankara, viviu errante por ovedo, badallouce e agora atenas, estudou dereito e restauración artística e practicou a marcha atlética cando novo. Mazo con el, mentres Würth, que tamén traza a mesma rota de bares, nos mira a dúas cuartas. Despois Paleólogo lévame ao piso dunha amiga en montealto, empapelado con libros de arte e cun espello á altura da cama. Botamos os folgos e os fumes durante horas. Logo despídome, con cambras nas pernas e inzado de cariño, ao comezar dunha tarde radiante e soleada.
Loxisticamente vai ser complexo volverse ver. Pero ansia téñoa. E o depósito cargado de vida pra unha semana máis.

25.9.04

see you in berlin

O peso dos estudos futuros, en pasta e tempo, foron eliminando algunhas das posibilidades de viaxe para este outono. Caeu irán, caeu colombia, e caeu tamén a pequena illa de malta. Ao final, a feliz coincidencia acaba nunha proposta interesante, barata e rápida: de aquí a berlín, en coche, con Berlín, sen caderno de rota.
El ten que levar as cousas pró curso, e eu encher o peitiño de quilómetros. Estiven en berlín, leste e oeste, en 1994, apenas durante 18 horas.
Saída, bastante inminente. Futuro todo.
noites
O traballo e os estudos foron bastante intensos esta semana. Pró remate, saio o venres ao cadelicio con Fufli. Vexo a Würth e ao seu amigo Bailarín, vexo a Sen-Referencia (que me propón trío pró domingo), e regreso á casa acompañando a 12Uvas, que me conta de como vai e volta a súa relación cun amigo del, que insiste na súa heterosexualidade incluso despois de deixarlle o lombo retorto nos asentos dun coche, á noite, no monte
A miña vida é un tesouro. Grazas a eles.
non fadas
Leo 'A través do espello'.
Non supera en maxia ao país das marabillas, quizais pola complicación da estrutura, pero achega un concepto fundamental prós días da vida: o que non-é. Busca Alicia obxectos que se moven de prateleira en prateleira e se sitúan sempre no outro andel. Ou fala co ovo máxico do día de non-aniversario.
Explícalle o reverendo Dodgson ao seu editor nunha carta os motivos e características da edición deste libro para nenos. Di que se trata dun conto de non-fadas.
Tamén eu sempre odiei as fadas.
epitafio
Pró meu caderno de epitafios, anoto unha das cobras do fabuloso poema da 'Caza do snark'. Son os métodos para apreixar este snark, ou cobrenlla, ou simplemente a vida.
Podes buscalo con alfergas, e con coidado,
ou perseguilo con garfos e con esperanza
ameazalo con accións dos camiños de ferro
ou enfeitizalo con sorrisos e xabrón
.

22.9.04

würth
Líome cun dos 3.000 comerciais que ten en España Würth, a empresa de subministros. É un mozote algo fortachón, guapísimo, de 22, dun concello do interior. Trae un galego fermoso, e unha historia de talk-show espectacular, que me debulla pouco e pouco na cama mentres nos bicamos, e despois na sala, mentres lle transmite á central os datos de subministros eléctricos dos clientes conseguidos no día. A historia rima con aborto, matrimonio e tarxetas visas a todo trapo, e acaba aparentemente feliz.
Würth ten unha particular relación coas drogas, mais xa ía avisado. Farlopeiro nalgunha medida, ofréceme aspirar unhas substancias afrodisíacas que, xura, son legais. Rexéitoas elegantemente, á espera do consello da señora Dot. Despois ofréceme quedar a durmir nunha estreita cama, ben apertadiño contra min.
Á mañá madrugo máis ca el: busco ás apalpadelas a roupa ciscada polo cuarto, pra non espertalo coa luz. Saio á rúa. Quédanme uns quilómetros de coche ata a miña casa, mentres amence. Os seus rastros na miña camiseta bríllanme máis cós faros.
travelo
Tamén coñezo o compañeiro de piso de Würth. Profesor de bailes de salón, vén doutro concello do interior. Colleita mel na casa (de carrasco) e exprésase como os mesmos anxos. Douche unha patada na cona que te esbouro, chámame princesa que a miña nai aínda está viva, ou fodina prós días da vida.
A expresión prós días da vida repítea mil veces, sempre con valor hiperbólico. Alguén a oíu antes? Tamén lle chama travelos aos travestis e dille a Würth que está xorda como unha xotra.
Prégase confirmación ou rexeite destas paleofalas.

18.9.04

catástrofes
Rebelión dos obxectos.
• A lavadora desintégrame dúas zapas verdes, que eran as miñas favoritas, e que custaban unha pastaza (descúlpame naomi).
• Fago unha sarteñada de pementos de padrón, e quéimanseme ou quedan crus. Sosos, sempre.
• A choiva atoe o cadeado da miña bici. Así que under the poalleira cruzo humidtown á procura dunha cisalla. Coa ferramenta, de 47 centímetros de longo, tronzo e ceibo a bici da súa árbore baixo a atenta mirada dunha ducia de locais que dubidan da miña inocencia.
• Sen case durmir, entro na reserva da enerxía. Mando mensa a Geneve, sen resposta. Recibo, en troques, mensa de Non-acho-a-Ana, que quere que o acompañe a ver fogos de artificio. Non sei qué farei.
rabuñadas
Despois dunha tarde intensa con Fufli, de lavandería en lavandería, en coche, pasando por tendas de decoración e de toallas, chega a noite imprevista: tomaba o último corto con 12Uvas &friends, coa idea posta na cama e na lectura, pero (m)alicia resgátame.
Recuncamos xuntos nas artes escénicas: o espanto perpétrao (unha vez máis) Berrobambán. Fóra temas persoais, que os hai, non lembraba tantas ganas de liscar, de puro cutrerío. Pero a cortesía con (m)alicia e o pracer de rexoubar proximamente con Neit e con Iop pagaron a pena da permanencia, do frío e do horror.
Logo afortunadamente entramos nunha serie de preguntas imperfectas, anacos de historia común descoñecidos, que nos meteron en calor a medida que accedíamos aos bares. Tamén estaban Berlín e o sorrideiro e fermoso Mánager. Pensei que a miña envexa por Berlín ía ser maior, pero velos gabear un por riba do outro púxome romántico, inocente, maternal, ou algo.
Así é de explicar que estivese parolando unha boa hora con Geneve, un mozote espilido, que agardo volver a ver. Só de lembralo bríllanme os ollos contra a pantalla. Pero a cabeza e a noite son reviradas e preferín irme con Non-acho-a-Ana, un reintegrata demasiado caprichoso, demasiado borracho e demasiado agresivo. Tanto, que de camiño, co beizo inchado e as tetas doridas de rabuñadas e trabadas, lisquei del.
Coa autoestima elevada, nada máis me cumpría.
comer palabras
A semana pasada ríame con Peke. Os de 'Na lúa' fixeran unha canción onde traducían miel sobre hojuelas con por riba do mel, filloas. Así cría eu.
Agora (m)alicia faime comer as palabras. É unha frase coa que viña programada de fábrica, no interior. Falamos aínda algo do significado literal: visualizo un pratazo de filloas de leite enchoupadas en mel, mentres baixamos o licorcafé e pasan as horas.
Como sempre, prégase (máis) confirmación ou rexeite.

17.9.04

tirana
Aproveitando a ausencia vacacional de Todonada, vou facer unha recomendación. La Tirana é un trío de bosanova e bolero: cantan, cabaretean, samplean. Canta Patricia de Lorenzo, preñada, con toda a enerxía que lle dá levar tres quilos de vida nas entrañas. Ao contrabaixo Xacobe Martínez e nas bases e na guitarra un megafermoso Marcelino Galán, do que caemos namorados Berlín e eu. Berlín négao, porque creo que ten mozo, ou algo.
Cantan cousas lindas e cousas quizais algo empallagosas, pero o momento é feliz. Esta que vexo é unha galleira moderna, medianamente divertida, onde frolecen o amor, o desexo e os macintosh. Nego os últimos posts: son perfectamente contente, como só se pode estar contente en soidade. Despois de dous güisques con Berlín, Henri e (m)alicia, retírome á casa. Uli agarda por min. É tarde, e estou algo peneque, deitado nunha cama grande. Pero non me importa.
ganso
Hai moitos anos lin 'Estou aquí, onde estás ti?', a obra fundacional da etoloxía, de Konrad Lorenz. Coméntoo con (m)alicia e con Berlín, mentres nos cruzamos preguntas directas á liña de aboie. Berlín estivo tamén, quizais ao mesmo tempo que eu lía o libro, na casa-museo de Konrad Lorenz, en Austria.
Na obra cóntase que os gansos teñen un instinto maternal moi peculiar. Ao saíren do ovo, aquilo grande que se move é a súa nai. Sexa quen sexa. Líbrenos de estar presentes nese momento, porque de aí en diante nos seguirán unha recuíña de polos de ganso a todas as partes.
Como un ganso recén nacido, así estou eu. Aquilo que se mova primeiro, con aparencia de ser vivo, entenderei que é mamá-gansa, e seguireino implacabelmente, con amor.
níscalos
Convídame Kate a cear. Hai uns meses isto deixaríame totalmente aqueloutrado, pero por sorte agora xa non. Prepara uns gorentosos níscalos, vemos algo de euronews, e cando xa imos polo segundo capítulo de Pratos combinados (unha das miñas series favoritas), miro pra ela. Está ao meu carón, no sofá, cun pantalón de pixama. Ten a cabeza deitada. Parece durmida. Bótome cara adiante, pra comprobalo, e vexo que non, que cunha raíña de ollo está pendente de miropereira e de balbina. Décatome de que é incribelmente fermosa, esperta e durmida.
Decátome tamén dos motivos polos que namorei dela, ademais dos níscalos e de que a súa casa arrecenda como a da miña avoa. Ao marchar dáme unha bolsiña de tomates da súa horta.
Ameina. Se cadra inda a amo.

15.9.04

pistón
Pregúntome que carallo fago da miña vida.
Estou sentado nunha xuntanza de empresarios de talleres mecánicos, no polígono de San Cibrao.
Resumo estes días mentres os demais falan da diferenza de prezo entre distintos pistóns, aparentemente iguais, dun mercedes: visitas a Peke, Henri e os koalas, soidade, agasallos, traballo a moreas, chamadas de Ferre, estrada, máis traballo, a compra dun deuvedé, momentos con Uli, máis traballo, Shotokan e a súa sarna, e o peor e máis noxento ferrete da miña vida: só de pensalo véñenme as vascas. Os estudos, detidos. Rui morreu, probabelmente.
Non sei qué farei na finde e marcho de vacacións en quince días. Tampouco sei para onde. No fondo sinto unha corrente morna de felicidade.

11.9.04

apagar
Diante da miña fiestra, xustamente diante, hai un farol de rúa. A luz debe estar para fundir, e acende e apágase soa exactamente cada 14'16" (hoxe).
Dentro da habita a Cesare pásalle parecido. Atafegado laboralmente, destrozado pola mentira compulsiva de Futuroscope, aguilloado por Zopilote e Jacarezinho (de cada catro palabras unha é 'eu'), sen foder, sen namorar, empantanado nos estudos, a luciña da ilusión comeza a esvaecer. De momento, escintila poucamente, esmorre e por veces asusta apagándose. E despois reinicia, aos trompallóns.
O comezo do outono sitúame, por primeira vez, próximo ao punto de desequilibrio.
Afortunadamente, berlín e shotokan parece que van despregando o tren de aterraxe.

8.9.04

na tarde dourada
Con anos e vidas de retraso, leo Alicia no País das Marabillas. A vida non vai ser a mesma a partir de agora. Extraordinaria, aterradora, moderna. A pesar de que xa coñecía algúns squechs, ler cos meus ollos a triste historia do Rei de Corazóns, as baladas da Falsa Tartaruga ou o medo do Vendedor de Chapeus, resultou o mellor do mellor.
Mágoa que fose sobre unha edición ilustrada: ver a Alicia con vestidiño e canesú non axudou na experiencia. Se non houbese santos no libro podería imaxinar a Alicia con pantalóns apertados, un pirsin no fuciño e un cinto de bershka, e daquela a experiencia sería perfecta.
Indasí, entendo a fermosa dor de lewis carroll, mentres navegaba polas canles de oxford, mirando pra alicia á altura das cenefas. Así imos todos esvarando, na tarde dourada, manseniño, comeza.

7.9.04

rain
Belokan corríxeme. Non se di It's begin to rain, senón It's begining.
El está na cama, e eu miro pola fiestra. É un día terrible. Pero aí está el, grande coma un mundo, estomballado, demorando para irse duchar. A habitación ule a sexo e Uli corre aquí e acolá, e canta. Na mesa da cociña hai dúas copas, cun cuíño de viñareboreda. Puxen un disco de mbalax, mercado nos mantas das rúas de dakar, que me mata o desacougo.
Recibo mensas e chamadas.
Aínda non cambiei de prefixo e son feliz.
carallo
O spam é algo certamente misterioso. O Gran Irmán envíame por el exactamente as mensaxes que necesito, cando as necesito, cunha oportunidade máxica. Por iso hoxe, día do carallo, recibo dous correos-lixo cos asuntos: 'Nunca más soledad' e 'Europa por 37 euros'.
Claro que si. Póñame dúas.

5.9.04

águas de março
Torah primeiro e Dukakis despois marchan pra madrid, nun domingo chuviñento da fin do verán. Quédame por diante unha semana soíño, na casa, a mercé dos impactos da ausencia de Futuroscope e do paso do tempo.
Afortunadamente Uli segue aquí.
Leo 'Á espera dos bárbaros', de Coetzee. Cando Iop mo ve di: ese pesado?. Oh, si, certamente. Pero un pesado que traza páxinas lindas (poucas) ao comezo e final do libro. Un xuíz de fronteira ve, ao final da súa carreira, como o exército se dispón a loitar contra uns bárbaros indeterminados que ameazan o imperio: pasan neves, torturas, estragos de colleitas e ata unha historia de amor crepuscular e enfermo bastante estraña. Os bárbaros, por suposto, non aparecen, pero si o medo e a destrución. É como ler en libro os xornais de hoxe, que falan de Beslán.

3.9.04

retirada
Despois de cinco días de plantes, demoras e escusas, por fin aparece Futuroscope: xusto de tempo, apurado, imos ao cinema, tomamos algo, acompáñame á casa e decide marchar, sen sequera un bico longo ou un amago de nada.
Pillo tal rebote que lle mando unha mensaxe: 'se tes interese, xa pelexarás. pero a partir de agora ti só'.
Durmo, e á mañá recibo resposta del, aliviado. Por fin un problema que desaparece da súa vida.
1. Quixen buscar algo de orgullo e non me quedaba. Quizais todo sexa un erro.
2. Kate, necesito urxentemente un disco terapéutico de elis regina.
3. Non hai que ir ver Cámara escura. Nin sequera por unax ugalde.

2.9.04

dublín
Por indicación de Revelde vou ver a memoria dos peixes de cores. Ía ir con Futuroscope, pero tiña unha importante reunión política, así que arranquei só. De camiño coincidín con Rasca e Pica, que me sentaron entre os dous e me fritiron a cabeza con comentarios, mentres na pantalla pasaban unha serie de postais de dublín, unha cidade realmente espectacular. Non sei que pensa disto, Pepi, pero flipei coa refinería, os peiraos, as pontes, as bicis e ata os bares de lesbianas. Morro por vivir nun barco nun canal, anque me rebenten os ósos coa humidade. Esa é a europa grisalla e urbana que debo ver necesariamente antes de pasar de miñoca a bandullo de verme.
A peli, ben, mola. Gustaríame vela con Futuroscope, creo que lle faría ben. Planos peculiares, morriña, indecisión, penuria amorosa. Cousas xa vistas, quizais, pero parecía haber vida, mentres chovía sobre a cámara e unha parella falaba de casar e divorciarse á volta de aldea, conducindo cara a dublín.
out
Shotokan sae do armario.
Chámame e chámoo: ao parecer á nai non lle fixo moita graza. Certamente non é o mesmo escoitar que o teu fillo é gai, que escoitar que ten a sarna e que lla pasou un nacho.
Creo que non foi o momento, e síntome algo responsábel. Por iso había que saír antes, canto antes mellor. O peor é que me sinto máis próximo da mai que de shotokan. Xa parece que a xente se afai a que saír do armario é un momento duro e complexo na vida: agora deberiamos decatarnos de que tamén é duro prós pais, sobre todo se non teñen quen lles fale, quen lles borre os medos que pon a ignorancia.
Sirgay, cóllelle o teléfono e fala con el, que agora é o teu traballo.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?