30.9.04
almorzo
Gústame almorzar con tempo, pero ocorre moi poucas veces. Sento no sofá que está onda o vidro, abro a fiestra, e o fresco da mañá despraza cara a dentro o fumiño que sae da cunca de leite.
Vén Uli sentárseme nos xeonllos. Xogamos un pouco, pero nisto pasa unha formigoneira pola rúa e Uli escapa, asustada. Leva once anos asustándose das formigoneiras.
Son horas decisivas. Se acabo este día laboral con éxito a finde prevacacional pode non ser un inferno.
Gústame almorzar con tempo, pero ocorre moi poucas veces. Sento no sofá que está onda o vidro, abro a fiestra, e o fresco da mañá despraza cara a dentro o fumiño que sae da cunca de leite.
Vén Uli sentárseme nos xeonllos. Xogamos un pouco, pero nisto pasa unha formigoneira pola rúa e Uli escapa, asustada. Leva once anos asustándose das formigoneiras.
Son horas decisivas. Se acabo este día laboral con éxito a finde prevacacional pode non ser un inferno.
