As túas balas

ligazóns
Ando coa tenente risitas, que leva uns días chungos, e rimos. Despois ceo na de Dpaso e familia, e río. E ao remate recibo unha mensa de Johnson&Johnson: tomámoslle unha cantidade de licorcafés menor que cinco, e rimos.
Así que creo que se trataba disto: de rir.

qué se lle vai facer
Sen pensar demasiado no que significaba, anunciei a quen debía anunciar que deixaba o traballo. Aló van oito anazos de aprender cousas, de tomar contacto con persoas e realidades coas que me sería difícil bater, de facerme tal e como son.
Teño vinte días pra recoller todos os trebellos, pra mudar de móbil e de correo electrónico, pra mercar un ordena novo e quizais tamén pra mudar de casa: se teño unha sorte marcharei pró norde, e se teño outra sorte, quedarei en humidtown, nun oficio distinto. Empezando de cero na aprendizaxe.

tenrura
Aos poucos leo 3 álbumes que merquei no salón de banda deseñada de ankara. Seguramente entra na categoría de obras mestras 'La perdida', aventura dunha estadounidense en méxico escrita e debuxada pola estadounidense en méxico jessica abel. Seguramente sexa unha desas historias fantasticamente guionizadas, debuxada con precisión, digna de converterse en filme. Pero non sendo catro ou cinco imaxes que me quedaron na retina, esquecín xa todo. Así que o gardarei no andel das obras mestras.
Moitísimo peor é, sen dúbida, Diario I, do francés fabrice neaud. Unha insoportábel historia de desamor, sórdida no texto e sórdida nas imaxes, onde nin sequera o sexo explícito é lindo. Algo moi adolescente, case tanto como a historia de Seijas á que lle deron o premio da deputación ankaresa: canta verba sobrante é considerada literatura.
Porén, algo ao que non lle tiña moitas espranzas, os combates cotiáns de Manu Larcenet, resultan ser fondos e divertidos ao tempo: un auténtico monumento á tenrura construído co gato máis xenial dende garfield, un velliño ex-lexionario, uns pachuzos, unha playstation e relanzos dunha historia de cana verde: de ratos e de homes.

anuncio
Concentración este venres, ás 24:00, na porta do fórum.
Non á homofobia. Ningún ataque sen resposta (pacífica).

norte
O domingo pillo o público na praia do tamariz e poño proa ao norte. Antes apaño uns pasteliños de Belén pra senalcume e extravíome na marxinal lisboeta. Despois pazo de mafra, coa súa biblioteca inzada de beleza e morcegos. Tradúzolle a visita a uns parisinos e imaxino a última noite de manuel II en portugal, durmindo na cama da raíña, como home dobremente desprazado. Enfío rotondas e rotondas: nas beiras, hai ciscados montes de tomates que caeron dos tratores ao viraren, e esmágoos cos pneumáticos. Logo mosteiro de Tomar, aínda máis extraordinario ca mafra. Figos á saída. Quilómetros e quilómetros de curvas, semáforos que se pechan nas aldeas, limitacións de velocidade. Ovos-moles en Guimaráns. Condución senil dos tugas que me preceden. Solporiza e fáiseme noite en braga, cando procuro letreiros pra pontedelima. En ponte de lima procuro en van letreiros pra valenza. E despois, cando pillo estradas máis coñecidas, atácame o home do saco. Resisto os combates. Despois descanso.

sur
Pra facerlle fronte á choiva collo a autoestrada con proa ao sur e chego a estoril. Alí, ás agochadas, métome no hotel onde descansa Barataria despois de pastorear turistas albaceteños. Gastamos a mañá imaxinándonos xuntos polo mundo e a tarde vendo o mar sobre un horizonte de xubilados, surfeiros, futineiros de ipod e damas con cans. Ao día seguinte despedímonos, máis atados ca nunca, tamén en segredo: el baixa ao bufé no sótano e eu lisco sen almorzar, ás caladas, poñendo cara de español despistado e coándome pola viradoira.

parolas/pirolas
Buscando iso que ficou atrás quedo cun chavaliño moito máis novo pero que é xa socio, ou medio socio, ou medio xerente, dun bar cafetería no epicentro turístico do país. Lévame á súa casa, un chalé de apartamentos pra camareiros con piso de terrazo e practicamente desamoblado, e sentamos no sofá. El colle un mando pegado con esparadrapos e acende a tele pra que quede no fondo. Botamos unha parolada debatendo sobre niveis de soldo, propiedades inmobiliarias, cabalos e saídas do armario. Doulle un bico apresurado e convírtome en cinsenta liscando polas estradas en dirección norte.
Ao cabo duns días quedo con outro rapaz, desta volta coruñés e vello amigo do plattdorf. A casa é agora un ático amplísimo, con vistas ao mar, e en vez de no sofá sento no recanto dunha cama e tomo un té. Falamos, falamos, de todo e nada. Tento bicalo e péxame dicindo que hai xente no cuarto de a carón, o que en realidade significa que só lle gusto un terzo ou inda menos. Así que somos os dous os que nos convertemos en hánsel e grétel e baixamos a lamber as feridas respectivas prá rúa, mentres cae a tarde.
Vou vello. Os 31 están xa alasando na porta.

extinción
1. Xa non vou esixir que o conselleiro demita, anque dende logo non me ía parecer mal que puxese o seu cargo ao dispor do presidente. Pero que haxa unha comisión de investigación, seria, no parlamento e con maioría popular, dedicada a examinar os erros de xestión deste ano paréceme unha obriga democrática.
2. Unha das moitas razóns polas que non vou votar o psoe, ese partido conservador, é esta: por uns festivos laicos, xa!!

gústame
1. A diarrea destes días, agora transmitida a senalcume, permíteme probar as receitas exóticas de arroz brillante. Secos, e levemente insulsos, estes vasiños de arroz son tan rápidos de quentar e tan xeitosos que é groria bieita comelos.
2. A serie de surfeiros adolescentes australianos que emite a miña televisión pública aos mediodías é sinxelamente deliciosa. Arf, e mesmo rearf.

lusofonía, 5
Non quería insistir, pero fórzanme: david blanco, ciclista de humidtown, gaña a volta a portugal. Entrevistan o "espanhol" na tele portuguesa, e este fálalles un moi bo galego con ficares, bocados, percursos e lusadas semellantes.
Subtitúlano, claro.

vistas dos meus ollos
Se faltan ligazóns no post anterior é porque non podo poñelas. Ou porque non debo poñelas. Ou porque non sei onde poñelas: resúltame complexo coller un mapa de europa e sinalar un futuro ao chou. Hai incluso moitas posibilidades de que nos próximos meses, quizais anos, siga batendo a zoca por humidtown adiante. Pero por se acaso, empurrado por un proído que non dou definido, voulle dicindo adeus a estas rúas inzadas de turistas que liscan da chuvia das praias, fago esforzo en memorizar onde están as tendas, os bares, cales son as direccións prohibidas, qué casas andan á ruína...
É o mesmo que sinto cando baixo a portugal e cavilo na sorte de cruzar a fronteira así, á vontade: o miño, as sardiñas e as fanecas no Porto con Barataria, o olor a churrasco, a rúa fernandes tomás, e despois a nacional 550 ás noites...
E antes de comezar a pensar en regatos pequenos e en hortiñas que quero tanto, apago o piloto melancólico e concéntrome na xestión: alguén sabe cal é a compañía de telefonía móbil máis barata pra mandar mensaxes?

Principio e fin
Ao comezo deste vrao intuía que ía ser tempo de mudanzas. Agora empezo a intuír canto.

amizade
Acabo de ler nun plisplás un libro, blúmsdei, dun autor que ata hoxe tiña en grande estima, cid cabido.
Blúmsdei é unha especie de narración, inzada de lugares comúns, tristes tópicos nacionalistas e tacos, que debe querer provocar (?) unha ducia de anos despois de que susodetoro fixera algo semellante pro millor. Defínese ben cando se retrata como escritor do século pasado, novelista non só anterior senón incluso contrario a internet, pero mentres tanto pasamos páxinas e páxinas sen substancia agardando a que a personaxe feminina se rebele e o mate. Ou algo.
Ademais, hai xa tempo que deixaron de facerme graza os chistes e burlas machistas e homófobas. Quizais á xente desa idade aínda lla fagan.

solución, 4
1. A Fufli árdelle o monte xusto ao pé da casa. Combaten nel man a man cunha inexperta cuadrilla municipal, a caldeiros. Tráenlle un tratoriño de apoio e pelexan ata as dúas da mañá. Ás tres reabre, e loitan deica as cinco. Á vella Aliansa de noventa anos e a Iria, que agarda un neno, leváronas pra outra casa. Están ben.
2. Por fin conecto co teléfono de vicepresidencia. A ver onde me mandan e a facer o que.

solución, 3
1. Cando os de greenpeace negan tan contundentemente a teoría conspiratoria, a min éntranme as ganas de abrazala.
2. O meu grupo ecoloxista anda argallando unhas brigadas en bicicleta polos montes de arredor de humidtown. Interesados e interesadas, manden correo (con número de teléfono).

touros
Nestes momentos de alta temperatura ecolóxica, collo pra ler unha man de obras de literatura infantil, entre elas O traxe de luces, debuxado por Anna Laura Cantonne e narrado por Didier Lévy. Da primeira á última páxina reina no álbum a fascinación, a maxia, a sorpresa, os pousos e ata unha certa subversión do poder que protagoniza unha cabuxa rideira. É antitaurina, pero non dogmática, e aínda que é interesante sobre todo resulta divertida.
Non se pode dicir o mesmo de E rara Makeke?, a enésima fábula antirracista de formigas azuis e formigas vermellas, nin de O ladrón de paxaros, narración inxenua que cre que aos nenos lles medran os paxaros na cabeza. Tampouco é xenial O pirata Metepata, que fai naufragar o barco da ilustración e incluso da trama por uns versos tan mal escritos e tan galegos que asustan, e tampouco me aquela Aquiles o puntiño, narración gráfica que deslumbra ao comezo pero que empantana despois nunha lama de trazos e pasos previsíbeis.

atenasPor fin, como todos os vraus da miña infancia, o lume chega a atenas. Esta foto tirouna un chavaliño que ten moito xeito. E podedes ver máis.

solución, 2
Atafegado cunha diarrea severísima pero intermitente, non sei se poderei aplicar a solución-1 que me dispoñibiliza o teléfono 900 400 800.
Se teño que ficar na casa, ou máis exactamente no baño, lerei o artigo do Puma onde di que o único terrorismo que hai aquí é como o de al-qaeda: individuos illados que usan unha mesma franquía.
É dicir, non hai conspiración. E quedo máis tranquilo.
Só unhas tres preguntas antes de concentrarme en documentos sobre o linear B e a extinción da civilización micénica polo lume:
• como funciona iso da gandaría extensiva? cada galego unha vaca? e lindámolas por bertamiráns e marcón ou hai que ir ao monte-monte?
• mentres non mercamos milleiros de vacas e mentres non as facemos sagradas, que facemos coa biomasa?
• non hai maneira de chegar a un acordo comercial con noruega, de carácter urxente, para que nos manden arenques xa?

solución, 1
Consultada polas posíbeis saídas ao lume que nos arrodea, Iop e DjSU propoñen esta solución: que o estado despida a todos os profesores de latín e literatura e os poña a cultivar o monte.
En descargo da súa demagoxia debo puntualizar que eles son profesores de literatura.

emocional
Que a xente que me arrodea crea na conspiración e vexa dedos políticos por todas as partes non me resulta estraño. Pero que Peliqueiro, un informático bombeiro a quen teño por persoa seria e imparcial, tamén fale nos mesmos termos, descolócame. Está todo o país tan enfermo pra meterlle lume ao monte por un par de deputacións e pola alcaldía de cangas?
As declaracións de Núñez Feixoo sobre o tema fanme perder toda a espranza que tiña dunha dereita liberal, aberta e formal: "A clave [do persoal das brigadas] é experiencia na loita contra o lume; que coñeza o terreo onde opera e que sexan veciños da zona e teñan especial consideración emocional co que está ocorrendo".

pallas & trabes
Non vou dicir todo o que me gusta o recendo dos incendios forestais, a sensación agrádabel de bágoa e borralla, a tan fermosa luz do sol afumado. Isto xa o dixen, máis veces. Hoxe cavilo:
1. Mentres a metade crispada do país bota as mans á cabeza, mentres debatemos sobre as causas, mentres ideamos conspiracións de construtores (como se houbese alguén fregando maus coa marbella de cerdedo), mentres pensamos en todos eses males, a outra metade, a metade tranquila, parola, ri, valora despreocupadamente, moito máis despreocupadamente ca cando o forum filatélico ou cando o descenso do celta.
2. Sempre crín que a vía policial non era a solución. Agora os progres piden máis policía, e os ortodoxos incluso reclaman a intervención do exército. Penso en pallas e en trabes.
3. Vin na tele algunha xente berrando porque o lume lle chegou á casa. Pero non vin entre eles ningún dos milleiros e milleiros dos propietarios dos montes ardidos. Parece cumprirse a mensaxe publicitaria doutrora: 'o monte é de todos, queima a túa parte'.

noxo
Quedo con Monago, logo de moitos meses sen velo. O primeiro que fai é preguntarme quen pasa farlopa, logo pídeme unha camisola pra lle prestar, e finalmente agocha o desvarío e quedamos nun monte da contorna (preto da autoestrada, di, que despois xa marcha). Dende a última vez pasaron meses, é verdade, tempo abondo pra afear, engordar uns 30 quilos e perder capacidade e iniciativa sexual. Eu só penso en rematar canto antes, e cando me propón sexo anal non o dubido moito. Pero todas as cousas que poden suceder mal co sexo anal suceden, e véxome obrigado a guindar (e xa sei que merezo ser cuspido ata ao afogo) o condón pola xanela, urxentemente. O olor non me desaparece das ventas, esváeseme a concentración, despego da realidade e asisto a como el acaba, ao seu, torpemente, desexando liscar. Acompáñoo ata onde ten o coche mentres o olor persiste. Continúa mentres alanco pola estrada, xa eu só, e cando aparco preto da casa alí vexo o condón, apegoteñado na parte exterior da xanela, subministrando peste.
Se despois destas cousas sigo fodendo é porque nada hai máis forte có amor.

hoteis
Barataria volve traballar nas viaxes en agosto, e agarda por min nun hotel en vila nova de gaia. Cruzo un mar de borralla, sufro atascos, durmo ao volante, paro, e ao final coa tardiña chego ao seu cuarto. Fodemos, durmimos un pouco, e baixamos cear ao Porto, e a cadelear algo, mentres os turistas que pastorea comparan no hall do hotel os galos de portugal que mercaron, os botiños de auga bieita de fátima ou as botellas de viño do porto.
Á mañá cedo separámonos, cando el sobe nun bus en dirección sur. Eu vou pasear algo polo Porto, mercar libros, ver pasar o día sobre os lastros de aliados. A oler a amor e churrasco.

caimán
Quedo con Caimán en boavila algunhas horas antes de que volte pró país dos colombianos.
Falamos disto, do outro, de por que é mellor estar fóra ca dentro, de cal é a discoteca que nos necesita, das enrugas que se lle ven ao futuro. Ceamos sardiñada con cargos políticos, pero axiña buscamos estar a soas camiñando pola súa cidade, pola súa nostalxia.
Despois de agasallarme a biografía dun boxeador, dámonos unha aperta nun aparcadoiro subterráneo. Os nosos xarseis xa non teñen costuras, ou cando menos, non noto que nos rocen sobre a pel.

moroso
Como estes días levo arrastrando unha alta presión melancólica, a pouco que quedo a traballar á noite cos compañeiros acabo algo peneque de rioxas e güisques e andándolle no rastro ás camas alleas. Así vou dar nun piso que lle esquenceu ao demo, vendo discos de OBK e fotografías aéreas dun concello da montaña. El é guapo, mouro e rideiro. Eu, torpe, zoupón e borracho. Quédomelle a durmir sobre o peito sen poder pagarlle a zugadas o cariño que me desprendera.
Á mañá despídome rápido pra cruzar a cidade e prométolle que haberá mellores días. Pero se eu fose el non o crería.

petshopboys
Cando estes dous señores británicos saíron dun biombo tapado cun cerebro, todos os demais señores e señoras que agardabamos alí embaixo xa sabiamos que nos ían gustar. Pouco tiñan que facer: botar as pezas de sempre (aquelas que nos lembran que algunha vez tivemos quince anos), meter un par de bailaríns macizos pra gusto dos nosos cairos, e colocar uns neóns e unha escenografía que era, con moito, o máis moderno.
Prós nostálxicos foi un éxito. Prós que, coma min, tiñamos a memoria baleira de sentimentos, foi un concerto algo sosainas e bastante conservador. Pero gravado queda na casca do amieiro: contra, neil, maría, malicia, berto, plattdorf, folerpa, chris, cesare. castrelos. 2006.