4.6.07
alborada
Pasar catro días en oxford sempre é máis ca reparador. A enerxía que transmiten Cimbalaria e Henri, cada un ao seu xeito, crébame todas as ideas unha vez máis e guinda polos aires o puzzle da miña cabeza. Que vou facer este vrao? E dempois? Que prazos manexo? Con que cores se pintará a vida a dous anos vista?
Traballan tanto roéndome as perspectivas que por dúas veces necesito saír só a pasear no sol da primavera, pra ver esa combinación maxistral de pedra antiga e efebos de camisa por fóra, pra sentirme en soidade acompañada, pra deixarme caer polos canais entre as barnaclas, os mosquitos e as alongadas embarcacións onde a xente dorme, ve a televisión ou frite en cuberta unhas recendentes costelas de año.
As pezas da cabeza caen e recombínanse de novo, e con máis decisión ca forza súbome nun tren en oxford cara ao futuro. A primeira parada, sobre a medianoite, é o fantástico birmingham, onde teño que gastar as horas ata que amenza e coller o seguinte tren cara a glaspop. Métome nun club de caraoque e acábome liando cun rapaz bastante xeitoso, dedicado á horticultura, que non por casualidade resulta ser polaco e que tamén non por casualidade resulta vivir fóra da cidade: os dous agardamos pola mesma ialba. Así que cando cerran o último dos bares imos sentar na praza da raíña vitoria, e logo trazamos unha rota errática por entre os rañaceos, as torres de comunicación e os edificios neoclásicos pra acabar nun pequeno camiño ao bordo dos canais. Arrimámonos contra unha cancela vella, entre uns arbustos que non consigo identificar, e facemos iso que sabemos, iso pró que estamos aprendidos. E con cada zugada traemos un pouco máis a ialba.
Traballan tanto roéndome as perspectivas que por dúas veces necesito saír só a pasear no sol da primavera, pra ver esa combinación maxistral de pedra antiga e efebos de camisa por fóra, pra sentirme en soidade acompañada, pra deixarme caer polos canais entre as barnaclas, os mosquitos e as alongadas embarcacións onde a xente dorme, ve a televisión ou frite en cuberta unhas recendentes costelas de año.
As pezas da cabeza caen e recombínanse de novo, e con máis decisión ca forza súbome nun tren en oxford cara ao futuro. A primeira parada, sobre a medianoite, é o fantástico birmingham, onde teño que gastar as horas ata que amenza e coller o seguinte tren cara a glaspop. Métome nun club de caraoque e acábome liando cun rapaz bastante xeitoso, dedicado á horticultura, que non por casualidade resulta ser polaco e que tamén non por casualidade resulta vivir fóra da cidade: os dous agardamos pola mesma ialba. Así que cando cerran o último dos bares imos sentar na praza da raíña vitoria, e logo trazamos unha rota errática por entre os rañaceos, as torres de comunicación e os edificios neoclásicos pra acabar nun pequeno camiño ao bordo dos canais. Arrimámonos contra unha cancela vella, entre uns arbustos que non consigo identificar, e facemos iso que sabemos, iso pró que estamos aprendidos. E con cada zugada traemos un pouco máis a ialba.
