29.3.06
herbamoura
A primeira vez que tiven contacto con este libro pareceume algo xenial, e non é frecuente. Cando saíu merqueino, pero como xa fora perdendo pulo a miña enerxía, tardei en comezalo. Agora, ademais, comprobo que me custou moito rematalo. De feito, quedou pousado no peitoril interior da miña fiestra durante case tres meses, cun marcapáxinas cara á 300, bloqueando que calquera outro libro pasase por alí ás noites.
Nun pequeno esforzo, lembro o ben que me pareceu o personaxe de cristina de suecia, e cómo me gustou a idea de helène jans, e incluso a perspectiva de velo todo dende o outro lado que é tamén o meu. Por iso me pregunto por que me custou acabala. Momento persoal? O volume de frases e ideas tópicas? Ou esa estraña familia Andrade do último episodio que reúne todos os arquetipos de progresía estírpica? Ata comprendo que Teresa Moure queira reivindicar a verba como patrimonio feminino fronte ao modelo do austero discurso masculino: coa prudencia que aconsellaba carmiña vacaloura, creo que as palabras me pesaron máis cá vontade.
A primeira vez que tiven contacto con este libro pareceume algo xenial, e non é frecuente. Cando saíu merqueino, pero como xa fora perdendo pulo a miña enerxía, tardei en comezalo. Agora, ademais, comprobo que me custou moito rematalo. De feito, quedou pousado no peitoril interior da miña fiestra durante case tres meses, cun marcapáxinas cara á 300, bloqueando que calquera outro libro pasase por alí ás noites.Nun pequeno esforzo, lembro o ben que me pareceu o personaxe de cristina de suecia, e cómo me gustou a idea de helène jans, e incluso a perspectiva de velo todo dende o outro lado que é tamén o meu. Por iso me pregunto por que me custou acabala. Momento persoal? O volume de frases e ideas tópicas? Ou esa estraña familia Andrade do último episodio que reúne todos os arquetipos de progresía estírpica? Ata comprendo que Teresa Moure queira reivindicar a verba como patrimonio feminino fronte ao modelo do austero discurso masculino: coa prudencia que aconsellaba carmiña vacaloura, creo que as palabras me pesaron máis cá vontade.
