24.9.07
o meu país
Iop e DjSu estarán acó por tres semanas. Veñen traballar, e vanse hospedar e investigar nos vindeiros días entre a biblioteca da universidade local e un cama-e-almorzo próximo, a tempo completo. Pero estas primeiras xornadas dedicámolas a viaxar algo, a visitar sitios, a embreñarmos algo na paisaxe. Primeiro viramos cara ao leste, facemos un intento (novamente frustrado) de rubir un munro, logo percorremos unhas cantas millas por un val a pé de Braemar, e finalmente rematamos comendo chocolatinas rebozadas no restaurante que inventou mundialmente as chocolatinas rebozadas.
Despois collemos estrada noroeste: cruzamos a pé o Glencoe entre vacas peludas e larvas misteriosas, e logo caemos contra fort william. Á mañá seguimos cara ao castelo de eilean donan e logo torcemos pra ver as focas nas proximidades de inverness. Algunhas veces chóvenos, como cando beireamos o lago ness. Outras abre o sol, e a moqueta de musgo das máis altas montañas brilla en centos de pardos e dourados. E cando chega a pausa, nunha aldea presidida por unha única gasolineira xa abandonada, sentamos nun pequeno café. Pedimos unha sopa picante de chirouvías. Vemos a tarde caer, a choiva, o vento, pasar o tren.
Iop e DjSu estarán acó por tres semanas. Veñen traballar, e vanse hospedar e investigar nos vindeiros días entre a biblioteca da universidade local e un cama-e-almorzo próximo, a tempo completo. Pero estas primeiras xornadas dedicámolas a viaxar algo, a visitar sitios, a embreñarmos algo na paisaxe. Primeiro viramos cara ao leste, facemos un intento (novamente frustrado) de rubir un munro, logo percorremos unhas cantas millas por un val a pé de Braemar, e finalmente rematamos comendo chocolatinas rebozadas no restaurante que inventou mundialmente as chocolatinas rebozadas.Despois collemos estrada noroeste: cruzamos a pé o Glencoe entre vacas peludas e larvas misteriosas, e logo caemos contra fort william. Á mañá seguimos cara ao castelo de eilean donan e logo torcemos pra ver as focas nas proximidades de inverness. Algunhas veces chóvenos, como cando beireamos o lago ness. Outras abre o sol, e a moqueta de musgo das máis altas montañas brilla en centos de pardos e dourados. E cando chega a pausa, nunha aldea presidida por unha única gasolineira xa abandonada, sentamos nun pequeno café. Pedimos unha sopa picante de chirouvías. Vemos a tarde caer, a choiva, o vento, pasar o tren.
