As túas balas

putas
Como estou terriblemente canso de traballo e analxésicos vou prá casa cedo, vexo algo de house, ceo berenxenas recheas que fixo Itopo e logo aterro por casualidade nun documental sobre prostitución. Súpetamente lembro que lin algo sobre el, vagamente, sobre a polémica que espertara, e que quizais alguén, non sei quen, quixo vedar a súa emisión. E engancho.
Véxoo, vexo as súas historias de prostitutas libres, de prostitutas que non esquecen que o 95% do seu mundo é tráfico e escravismo, de prostitutas que len, e falan, e protestan no europarlamento ademais de foder nos seus clientes.
E penso, moi pretensiosamente, en min. Na recua de posts de ferretes coa que outros me identifican, e coa que tamén me identifico eu mesmo, un pouco. Penso en todo o que quixen dicir en cada zugada (todo o que non fun comprendido) e en todos os corpos cavernosos da tenrura. Penso e busco identificarme cando elas din que son especialistas do amor.
E miro pró meu corpo de antes-de-chegar-o-vrau: tes que pór as pilas, aí fóra hai moita xente que precisa ser amada tanto coma ti.