6.2.06
cross-country
Paso toda a tarde de venres chantando estacas e largando fita pra un campionato de cros. Dóenme as mans, as pernas e os cadrís como se fixera algo importante. 350 paus despois, cando xa estou pra acabar e o sol vai marchando veloz, ergo a cabeza e vexo todo o circuíto, sinalado coas fitiñas de deportegalego a abanearen ao vento. A paraxe é desoladora, practicamente sen árbores, e pódese seguir o percorrido moi doadamente. O bruar do vento nas fitas é impresionante, como un esteo na calma.
O olor da camposa, o ruído, o solpor e, sobre todo, o esforzo físico, excítanme por sorpresa. Xusto nese momento chégame unha mensa de Xastriño, que me pide cita ao pé da N525: cruzo o país pra recibir a súa forza na gabia dunha pista rural. Sinto os músculos desapareceren.
Paso toda a tarde de venres chantando estacas e largando fita pra un campionato de cros. Dóenme as mans, as pernas e os cadrís como se fixera algo importante. 350 paus despois, cando xa estou pra acabar e o sol vai marchando veloz, ergo a cabeza e vexo todo o circuíto, sinalado coas fitiñas de deportegalego a abanearen ao vento. A paraxe é desoladora, practicamente sen árbores, e pódese seguir o percorrido moi doadamente. O bruar do vento nas fitas é impresionante, como un esteo na calma.
O olor da camposa, o ruído, o solpor e, sobre todo, o esforzo físico, excítanme por sorpresa. Xusto nese momento chégame unha mensa de Xastriño, que me pide cita ao pé da N525: cruzo o país pra recibir a súa forza na gabia dunha pista rural. Sinto os músculos desapareceren.
