14.1.04
omisión
Están sendo uns días duros, de durmir pouco. Suceden pequenas cousas. Apenas teño tempo de contalas.
Xogo aos bolos con Frames, Chimpi e Mino e pásoo moi ben, como sempre.
Teño unha looooonga conversa con 12Uvas e noto como camiño directamente cara ao centro do pantano, con sensación de desacougo. Ademais, sei que el atopou este blo, e anque me dixo que non me cortase, éntrame o lóxico apuro: o sexo entre nós é estraño; el é tremendamente divertido e confortante, pero cría necesitar alguén que me revirase os gonzos. O misterio da cicatriz parécelle pavero, pero non revela nada. Hai máis misterios que tampouco aclara.
Recibo un correo dunha tal señora Richmond, que di ser tía miña. Pregúntame se algunha vez pensei en comunicarme con 4.538.794 persoas ou empresas de México. A verdai é que non.
Recibo tamén meil de Caimán. Tivo unha complexa e fatigante viaxe, pero chegou san e tarde á casa e saltoulle a alarma. Non é un país pra que che salte a alarma. Conta: almorcei na rúa, nunha esquina, nun deses postos ambulantes. Os economistas chámanlle a iso economía informal. 'Arepa con huevo' e un zume dunha froita que nunca escoitara. O ceo azul, azulísimo, cunha lene brisa que semellaba un mar de bicos.
Regreso apurado de ferrol, aparco en prohibido e métome no cine, para ver unha de Antonioni. A noite. Durmo profundamente, pero espértanme uns ronquidos que non son meus. Entre sono e sono paréceme que a película é verdadeiramente fermosa, cuns diálogos disparatados. Monica Vitti e Jeanne Moureau:
— Cóntoche o que pasou, ou omítoo?
— Mellor omíteo.
Levo de lembranza a estraña postura, lánguida, de mastroiani: de pé, dobra desleixadamente as pernas, e parece que ten a tristura recollida nas sofraxes.
Hoxe houbo un pedaciño de ceo azul, logo de sete días de nube disforme.
Están sendo uns días duros, de durmir pouco. Suceden pequenas cousas. Apenas teño tempo de contalas.
Xogo aos bolos con Frames, Chimpi e Mino e pásoo moi ben, como sempre.
Teño unha looooonga conversa con 12Uvas e noto como camiño directamente cara ao centro do pantano, con sensación de desacougo. Ademais, sei que el atopou este blo, e anque me dixo que non me cortase, éntrame o lóxico apuro: o sexo entre nós é estraño; el é tremendamente divertido e confortante, pero cría necesitar alguén que me revirase os gonzos. O misterio da cicatriz parécelle pavero, pero non revela nada. Hai máis misterios que tampouco aclara.
Recibo un correo dunha tal señora Richmond, que di ser tía miña. Pregúntame se algunha vez pensei en comunicarme con 4.538.794 persoas ou empresas de México. A verdai é que non.
Recibo tamén meil de Caimán. Tivo unha complexa e fatigante viaxe, pero chegou san e tarde á casa e saltoulle a alarma. Non é un país pra que che salte a alarma. Conta: almorcei na rúa, nunha esquina, nun deses postos ambulantes. Os economistas chámanlle a iso economía informal. 'Arepa con huevo' e un zume dunha froita que nunca escoitara. O ceo azul, azulísimo, cunha lene brisa que semellaba un mar de bicos.
Regreso apurado de ferrol, aparco en prohibido e métome no cine, para ver unha de Antonioni. A noite. Durmo profundamente, pero espértanme uns ronquidos que non son meus. Entre sono e sono paréceme que a película é verdadeiramente fermosa, cuns diálogos disparatados. Monica Vitti e Jeanne Moureau:
— Cóntoche o que pasou, ou omítoo?
— Mellor omíteo.
Levo de lembranza a estraña postura, lánguida, de mastroiani: de pé, dobra desleixadamente as pernas, e parece que ten a tristura recollida nas sofraxes.
Hoxe houbo un pedaciño de ceo azul, logo de sete días de nube disforme.
