3.9.07
embreñarme procuro
Era xa case ao solpor cando tiven que poñer pé en terra e baixar da bicicleta, uns poucos metros despois de cruzar un sinal de pendentes de 20%: nesa altura presentín que en hamburgo as cousas non foran plenamente ben. Levaba 18 millas ao parvo dende dundee e aínda me quedaban catro pra chegar a perth. Chegábame ao vivo. Despois de arbitrar unha longa xornada de atletismo, e en vez de agardar polo tren que me levaría prá casa, pensei que podía ir adiantando un pouco na bici, que había unha ruta marcada e que só eran 22 millas. 22 millas de nada entre campos a orxo, muíños vellos, xardíns, corvos carnazais, parques de aeroplanos, granxas de ovellas, cabalos á solta e casiñas con letreiros de "non atormenten o can" (verídico), case todo o tempo chan, case todo o tempo contra un incansábel vento do oeste.
Así que ao empezar esa encosta esaxeradamente sinalada como de 20%, boto pé a terra e tento pensar qué demo fago aquí, ben afastado de calquera forma humana. Creo que vin porque necesitaba apañar un amorodo nun campo de invernadoiros ao pé da estrada, porque necesitaba sentir o sol da tarde, porque tiña que darlle un paseo ao libro de noriega varela que levo na mochila e explicarlle unhas cantas cousas serias sobre rimas e natureza, cando volvésemos cansos e suados, no tren, xa á noite.
Era xa case ao solpor cando tiven que poñer pé en terra e baixar da bicicleta, uns poucos metros despois de cruzar un sinal de pendentes de 20%: nesa altura presentín que en hamburgo as cousas non foran plenamente ben. Levaba 18 millas ao parvo dende dundee e aínda me quedaban catro pra chegar a perth. Chegábame ao vivo. Despois de arbitrar unha longa xornada de atletismo, e en vez de agardar polo tren que me levaría prá casa, pensei que podía ir adiantando un pouco na bici, que había unha ruta marcada e que só eran 22 millas. 22 millas de nada entre campos a orxo, muíños vellos, xardíns, corvos carnazais, parques de aeroplanos, granxas de ovellas, cabalos á solta e casiñas con letreiros de "non atormenten o can" (verídico), case todo o tempo chan, case todo o tempo contra un incansábel vento do oeste.
Así que ao empezar esa encosta esaxeradamente sinalada como de 20%, boto pé a terra e tento pensar qué demo fago aquí, ben afastado de calquera forma humana. Creo que vin porque necesitaba apañar un amorodo nun campo de invernadoiros ao pé da estrada, porque necesitaba sentir o sol da tarde, porque tiña que darlle un paseo ao libro de noriega varela que levo na mochila e explicarlle unhas cantas cousas serias sobre rimas e natureza, cando volvésemos cansos e suados, no tren, xa á noite.
