27.3.07
gabitas
Hai tempo que as veño escoitando. Chegaban ás noites chiando como se as matasen, chiando como nunca escoitei berrar outras aves antes. Era imposíbel velas: nun instante cruzaban o ceo como unha frecha de ruído; eu miraba rápido pra riba da cabeza pero todo estaba escuro. Os días foron medrando, medrando moito, e aquilo que foi noite chegou a ser noitiña, e logo serán. E agora xa as podo ver berrar co seu peito branco e o peteiro vermello: son as gabitas.
Unha parella delas decidiu facer niño diante da fiestra da miña oficina. Todos os días desta hora veñen chegando, e a base de remexer co peteiro nos coios fixeron unha coviña no chan. Métense dentro, moven o peito, fan sitio, desprazan coas patas algún coíño molesto: furan, aniñan. Supoño que nalgún momento destes arduos labores do solpor pensarán: que fai ese saco de cemento aí? Quen foi amoreando laxes naquel recanto? quen trazou con cal este camiño sobre os coios? Pero despois é claro que esquecen, que se dedican ao niño, ou a berrarse cousas bonitas como trae a comida ou espabila ou que bonito é isto todo dende o aire.
Elas érguense cedo, e cando chegan os obreiros xa non están. Os obreiros marchan cedo, e cando chegan elas xa non están. Pero dun día pra outro, cos oviños frescos, vaise producir unha colisión urbanística. E témome que vou estar aquí pra vela, dende a fiestra da oficina.
Hai tempo que as veño escoitando. Chegaban ás noites chiando como se as matasen, chiando como nunca escoitei berrar outras aves antes. Era imposíbel velas: nun instante cruzaban o ceo como unha frecha de ruído; eu miraba rápido pra riba da cabeza pero todo estaba escuro. Os días foron medrando, medrando moito, e aquilo que foi noite chegou a ser noitiña, e logo serán. E agora xa as podo ver berrar co seu peito branco e o peteiro vermello: son as gabitas.Unha parella delas decidiu facer niño diante da fiestra da miña oficina. Todos os días desta hora veñen chegando, e a base de remexer co peteiro nos coios fixeron unha coviña no chan. Métense dentro, moven o peito, fan sitio, desprazan coas patas algún coíño molesto: furan, aniñan. Supoño que nalgún momento destes arduos labores do solpor pensarán: que fai ese saco de cemento aí? Quen foi amoreando laxes naquel recanto? quen trazou con cal este camiño sobre os coios? Pero despois é claro que esquecen, que se dedican ao niño, ou a berrarse cousas bonitas como trae a comida ou espabila ou que bonito é isto todo dende o aire.
Elas érguense cedo, e cando chegan os obreiros xa non están. Os obreiros marchan cedo, e cando chegan elas xa non están. Pero dun día pra outro, cos oviños frescos, vaise producir unha colisión urbanística. E témome que vou estar aquí pra vela, dende a fiestra da oficina.
