9.3.07
azul
Non sei cal foi o primeiro libro que lin, ao igual que lle pasa cos filmes a martinpawley.
Pero a miña primeira lembranza literaria téñoa clara e vívida: era o ano oitenta, e na clase de doña ana alguén, supoño que a mestra, lía as primeiras páxinas da Galiña azul, xusto nese momento en que din que hai un neno que se chama cesare e que é loiro e de ollos azuis...
Non sei se o libro era meu ou de doña ana, pero o caso é que esa galiña azul, a da primeira edición, está agora vivindo na fundación cesare, ao igual cá formiga esquiadora ou ca don leoncio, o inventor do papapío.
O seu autor, un home pequeno ao que non coñecín directamente, pero de quen me divertía infinito que fose o primeiro en protocolo da ghalleira (xa saben, cando tiñan que entrar nun ascensor il e fraga, antes pasaba il), marcoume prá vida. Marcoume como sempre sucede todo, por culpa dunha cadea de azares (a clase, doña ana, o neno loiro...), dos que non é o menos importante que A galiña azul sexa unha obra fantástica, xenial e, no seu contexto, hiperrenovadora.
Supoño que aquel día, por casualidade, na clase de doña ana fíxenme modernito, 'do galego' e lector, sen sabelo. Afortunadamente o neno chamábase cesare, tiña os ollos azuis e era loiro.
Non sei cal foi o primeiro libro que lin, ao igual que lle pasa cos filmes a martinpawley.Pero a miña primeira lembranza literaria téñoa clara e vívida: era o ano oitenta, e na clase de doña ana alguén, supoño que a mestra, lía as primeiras páxinas da Galiña azul, xusto nese momento en que din que hai un neno que se chama cesare e que é loiro e de ollos azuis...
Non sei se o libro era meu ou de doña ana, pero o caso é que esa galiña azul, a da primeira edición, está agora vivindo na fundación cesare, ao igual cá formiga esquiadora ou ca don leoncio, o inventor do papapío.
O seu autor, un home pequeno ao que non coñecín directamente, pero de quen me divertía infinito que fose o primeiro en protocolo da ghalleira (xa saben, cando tiñan que entrar nun ascensor il e fraga, antes pasaba il), marcoume prá vida. Marcoume como sempre sucede todo, por culpa dunha cadea de azares (a clase, doña ana, o neno loiro...), dos que non é o menos importante que A galiña azul sexa unha obra fantástica, xenial e, no seu contexto, hiperrenovadora.
Supoño que aquel día, por casualidade, na clase de doña ana fíxenme modernito, 'do galego' e lector, sen sabelo. Afortunadamente o neno chamábase cesare, tiña os ollos azuis e era loiro.
