20.12.06
teatro escolar
A última obra do centro moi-dramático galego, O regreso ao deserto, é un sorprendente despropósito. Dirixida pola mesma directora que escolle os directores da compañía, o que xa en si resulta bastante peculiar, sorprende que soterren tanto o texto, confundan tanto o ton e se organicen tan escolarmente que non se poida dicir de qué ía a obra; sorprende que sexan capaces de sacar rexistros inda-máis-peores do xa normalmente incomprensíbel celso parada ou da estarrecedora rocío gonzález (digna sucesora de luma gómez); sorprende que xoguen tan mal coa música e cos espazos con só tres mobles; sorprende que se poida perpetrar unha ridícula escena de pelexa de dez minutos con moito menos movemento cunha pintura de goya (con marco e todo); e sorprende que logo de nonseicantas representacións descoñezan tan severamente a letra dos papeis.
Hai veces en que a falta de calidade debería aconsellar, como pouco, un mes máis de ensaios. Quizais, tamén, a substitución do elenco e da dirección. Indo ao máximo, e tendo en conta que é o buque insignia do teatro galego, demisións. Así que o único que non sorprende é que as butacas estivesen, unha vez máis, practicamente baleiras.
A última obra do centro moi-dramático galego, O regreso ao deserto, é un sorprendente despropósito. Dirixida pola mesma directora que escolle os directores da compañía, o que xa en si resulta bastante peculiar, sorprende que soterren tanto o texto, confundan tanto o ton e se organicen tan escolarmente que non se poida dicir de qué ía a obra; sorprende que sexan capaces de sacar rexistros inda-máis-peores do xa normalmente incomprensíbel celso parada ou da estarrecedora rocío gonzález (digna sucesora de luma gómez); sorprende que xoguen tan mal coa música e cos espazos con só tres mobles; sorprende que se poida perpetrar unha ridícula escena de pelexa de dez minutos con moito menos movemento cunha pintura de goya (con marco e todo); e sorprende que logo de nonseicantas representacións descoñezan tan severamente a letra dos papeis.Hai veces en que a falta de calidade debería aconsellar, como pouco, un mes máis de ensaios. Quizais, tamén, a substitución do elenco e da dirección. Indo ao máximo, e tendo en conta que é o buque insignia do teatro galego, demisións. Así que o único que non sorprende é que as butacas estivesen, unha vez máis, practicamente baleiras.
