17.12.06
polonia
Non falei aínda de edimburgo, quizais porque aínda non din coas palabras, malia ser a terceira vez que vou alá. Quizais das outras, das do descubrimento, simplemente non tiven tempo e ordenalo todo, de buscarlle un nome correcto á cidade.
Desta ocasión a edimburgo vou moi fugaz, só pra facer tempo antes de subir ao aeroporto. Voulle con belokan ao cine, pasamos por unha festa tipo erasmus e logo acabamos nun clube algo cutreiro que pecha cedo. Ás tres estamos fóra, ao frío da rúa de edimburgo, preguntando desesperadamente onde podemos seguir unha suave troula, o que a min me resulta moi cómodo tendo en conta que me quedan catro horas para pillar o avión.
Pero de súpeto, nun momento de desbandada temporal, eu quédome só con kamil na rúa, fronte a fronte, e el dime de ir á súa casa. Ata ese momento practicamente nin reparara nel, pero é un chavaliño metade polaco metade alemán, loiro e simpático, que estuda estatísticas. A casa del non está moi lonxe, imos camiñando, ponme un vodca con xenebra e logo méteme un ferrete que me deixa completamente pampo. Ten 21 anos, un mozo xamaicano en londres, unha moza en cracovia e outra en dublín. E dous libros de george orwell como único tesouro dunha habitación case baleira. Dígolle que o envexo, que envexo a súa idade e a súa forma de estar no mundo.
Pero el non me entende.
Non falei aínda de edimburgo, quizais porque aínda non din coas palabras, malia ser a terceira vez que vou alá. Quizais das outras, das do descubrimento, simplemente non tiven tempo e ordenalo todo, de buscarlle un nome correcto á cidade.
Desta ocasión a edimburgo vou moi fugaz, só pra facer tempo antes de subir ao aeroporto. Voulle con belokan ao cine, pasamos por unha festa tipo erasmus e logo acabamos nun clube algo cutreiro que pecha cedo. Ás tres estamos fóra, ao frío da rúa de edimburgo, preguntando desesperadamente onde podemos seguir unha suave troula, o que a min me resulta moi cómodo tendo en conta que me quedan catro horas para pillar o avión.
Pero de súpeto, nun momento de desbandada temporal, eu quédome só con kamil na rúa, fronte a fronte, e el dime de ir á súa casa. Ata ese momento practicamente nin reparara nel, pero é un chavaliño metade polaco metade alemán, loiro e simpático, que estuda estatísticas. A casa del non está moi lonxe, imos camiñando, ponme un vodca con xenebra e logo méteme un ferrete que me deixa completamente pampo. Ten 21 anos, un mozo xamaicano en londres, unha moza en cracovia e outra en dublín. E dous libros de george orwell como único tesouro dunha habitación case baleira. Dígolle que o envexo, que envexo a súa idade e a súa forma de estar no mundo.
Pero el non me entende.
