11.5.06
xudaísmo
Hai xa tempo que sinto unha especial simpatía sionista. Teño feito moitas cábalas relacionando o meu apelido semítico coa zona de procedencia familiar e, en particular, co aguieiro nariz da estirpe paterna. Práceme contemplar as grandes cousas lle achegou ao mundo esta tribo que adopto como miña, e práceme saber que son a mesma raíz de europa (anque, como con turquía, preferiría ver a israel fóra da eurocopa, de eurovisión e das demais institucións europeas).
Non vou falar de allen, porque esas son tarefas que lle corresponderían a senalcume, que tan dorosa e precipitamente apagou o candil e rompeu a chiculateira. Pero antonte rematei, nesa prórroga que me dá o café co que me endrogo, de súpeto no fondo do bosque, de amos oz. Pertencente a esa especie de galaxia (rivas, couto...) de contadores brandiños, algo empallagadores e que falan da fantasía sen pertencer a ela, oz fai un relato fermoso, traducido con elegancia, lixeiramente fabuloso (no peor sentido), pero moi pracenteiro.
O mellor, sen dúbida, é que ademais de falar da discriminación, do racismo, e dese odio de baixa intensidade que practicamos todos os días contra o que nos rodea, traza como sen querer a enésima metáfora da Xoah. E iso é o que máis me mola dos xudeus: todas e cada unha das súas novelas, de kertész a oz, falan da xoah, do holocausto e de, como di, oz, de lembrar e esquecer ao mesmo tempo.
Hai xa tempo que sinto unha especial simpatía sionista. Teño feito moitas cábalas relacionando o meu apelido semítico coa zona de procedencia familiar e, en particular, co aguieiro nariz da estirpe paterna. Práceme contemplar as grandes cousas lle achegou ao mundo esta tribo que adopto como miña, e práceme saber que son a mesma raíz de europa (anque, como con turquía, preferiría ver a israel fóra da eurocopa, de eurovisión e das demais institucións europeas).Non vou falar de allen, porque esas son tarefas que lle corresponderían a senalcume, que tan dorosa e precipitamente apagou o candil e rompeu a chiculateira. Pero antonte rematei, nesa prórroga que me dá o café co que me endrogo, de súpeto no fondo do bosque, de amos oz. Pertencente a esa especie de galaxia (rivas, couto...) de contadores brandiños, algo empallagadores e que falan da fantasía sen pertencer a ela, oz fai un relato fermoso, traducido con elegancia, lixeiramente fabuloso (no peor sentido), pero moi pracenteiro.
O mellor, sen dúbida, é que ademais de falar da discriminación, do racismo, e dese odio de baixa intensidade que practicamos todos os días contra o que nos rodea, traza como sen querer a enésima metáfora da Xoah. E iso é o que máis me mola dos xudeus: todas e cada unha das súas novelas, de kertész a oz, falan da xoah, do holocausto e de, como di, oz, de lembrar e esquecer ao mesmo tempo.
