14.5.06
hámster
Pouco e pouco, a por de analxésicos e paciencia, abandono o meu estadio hámster. Recupero a fala, inxiro alimentos de calibre superior a 10mm, e incluso podo dar un chimpo ou sorrir sen notar a tensión nos puntos que me cosen a enxiva.
Os próximos retos da recuperación: unha boa zugada, unha boa costeleta.
Actualización. Quédame a costeleta.
Pouco e pouco, a por de analxésicos e paciencia, abandono o meu estadio hámster. Recupero a fala, inxiro alimentos de calibre superior a 10mm, e incluso podo dar un chimpo ou sorrir sen notar a tensión nos puntos que me cosen a enxiva.
Os próximos retos da recuperación: unha boa zugada, unha boa costeleta.
Actualización. Quédame a costeleta.
