As túas balas

festivo
Pra darlle a razón a plattdorf, as librarías deciden non abrir. Entenden que unha empresa razoábel non debe funcionar os disantos e fregan as mans cavilando en todos os clientes ansiosos que acudirán ao día seguinte (xoves) a mercar libros. Como non comprendo nada do sistema capitalista, decido ignoralo: érgome cedo, medícome e desprázome por causa laboral ata sada. Alí os académicos dan lectura, diante dun cada vez máis merengoso e fútil presidente touciño, a un manifesto preciso, valente e correcto. Xa non é o primeiro acto oficial das Letras ao que acudo, e debo confesar que cada vez me gustan máis. Había blogueiros ilustres, había señores que escriben a máquina, e había tamén unha prezosa a prezada conselleira que, a pouco que se descoide, é adoptada por todos os galegos maiores de sesenta. Interrómpeme co móbil o meu amigo Koala, retransmitíndome dende o lado escuro a súa indignación: antilosada, antiquintana, anticallón... o lado escuro está moi extraviado, e á miña esquerda entra un rapaz imponente. Viste un nique sen marca, de cor verde, unha chupa de coiro e unhas zapas puma ben xeitosas. Senta cabo de min, desprega as pestanas, aplaude o último dos académicos, canta o himno e marcha. Non parece galeguista, e iso gústame. Sígoo, mentres á miña dereita sacan a xohana torres en padiola. Monta nunha chóper, fala cun gardacivil, pon o casco e desce deica a sada na moto. Sígoo, pero extravíaseme o amor nun semáforo.
Así que como a febre comeza a subir e a gorxa estrala, decido pasar dos pinchos académicos e collo autoestrada cara a humidtown. Curro algo, vou prá cama, leo a auster e logo érgome pra oler a suor dos homes máis fermosos do mundo: ashley cole, thierry henry, cesc fabregas, henrik larsson. Gañaron os de senalcume, non os meus, pero eu fágome rapidamente siareiro da beleza.