<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

15.3.06

andrés díaz
Cando o vía correr na tele, dez e quince anos atrás, emocionábame mogollón. Mollábanseme os ollos e pesábame o nariz. Non era pola maxia do (medio)fondo, pois nunca me fixo moita graza, nin sequera pola emoción de ver se gañaba ou non. Creo que era máis ben algo físico, algo sentimental, algo que lle escintilaba sobre os xeonllos cando alancaba.
Agora téñoo o diante, falando das súas experiencias olímpicas e de como quedou sétimo en sydney padecendo unha mononucleose. Leva o pelo longo e mouro, como sempre, pero agora ao vivo vénselle uns beizos moi fermosos e unha forma de desprazarse extraordinaria.
E agora xa sei que todo aquilo das bágoas e a televisión era simplemente amor.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?