2.2.06
convulsión
Barataria proponme quedar na sala, pasar o tempo xuntos sen facer nada: é a última noite, ao día seguinte marcha no bus de cedo pra Ciudad-Ajo. Pon a tele, e eu conéctome pra acabar labores do traballo. Despois cansa da tele, e abre un cómic. Despois di que ten frío, que marcha prá cama, que me agarda alí.
Cando vou pra onda el xa dorme. Apago a luz, íspome, e encáixome sen facer ruído no espazo que me limitan el a babor e Ulises pola popa.
Ao pouco el, que quizais percibiu o peso do meu corpo no futón, vírase e bótame os brazos pra amarrarme e ás cegas incribelmente acerta co meu corpo. Collido como un coala a un eucalipto, segue durmindo sen abrir un ollo sequera.
Pero, de súpeto, sofre unha convulsión no ventre. Queda sen respiración. Achego a orella ao seu peito e non sinto nada. Asusto. Logo outra convulsión nas pernas. Nada, non reacciona. E logo, suavemente, recupera a respiración e a vida, como se nada pasase.
Máis tranquilo, afundo nas sabas e zúgolla ata o final. Hai que celebralo.
Barataria proponme quedar na sala, pasar o tempo xuntos sen facer nada: é a última noite, ao día seguinte marcha no bus de cedo pra Ciudad-Ajo. Pon a tele, e eu conéctome pra acabar labores do traballo. Despois cansa da tele, e abre un cómic. Despois di que ten frío, que marcha prá cama, que me agarda alí.
Cando vou pra onda el xa dorme. Apago a luz, íspome, e encáixome sen facer ruído no espazo que me limitan el a babor e Ulises pola popa.
Ao pouco el, que quizais percibiu o peso do meu corpo no futón, vírase e bótame os brazos pra amarrarme e ás cegas incribelmente acerta co meu corpo. Collido como un coala a un eucalipto, segue durmindo sen abrir un ollo sequera.
Pero, de súpeto, sofre unha convulsión no ventre. Queda sen respiración. Achego a orella ao seu peito e non sinto nada. Asusto. Logo outra convulsión nas pernas. Nada, non reacciona. E logo, suavemente, recupera a respiración e a vida, como se nada pasase.
Máis tranquilo, afundo nas sabas e zúgolla ata o final. Hai que celebralo.
