22.12.05
foder por militancia
I. O venres, saíndo con Naraío, Melmac e a Tenente Risitas, entro nun deses bares de humidtown: está ateigado. Ao pouco cruzo a ollada cun rapaz de brillantes ollos azuis. Mirámonos como se quixésemos lembrar. Pasan cancións e cobadazos, e logo dun bo pedazo achégaseme e pregúntame se nos coñecemos. Empezamos a tirar do fío e damos cunha tarde nunha gran superficie comercial da cidade: el era caixeiro e vestía de vermello; eu levaba unha gran vaixela de agasallo pra Barataria. Si, lembramos ben os detalles. Preséntaseme co nome complexo máis absurdo que escoitei nunca e logo dáme un bico: meixela esquerda, meixela dereita, breve pausa, lingua.
Apenas podo reaccionar, e aos vinte minutos estou na cama tentando xestionarlle unha pirola totalmente ebria e unha grotesca macedonia de pronomes. Ex-traballador da industria nacional, deixouno todo pra vivir nunha vila da comarca cun mozo estranxeiro. Pero (engade), a súa relación está case morta.
II. Dous días despois, de volta de Ciudad-Ajo, fago escala en Little-Cáceres. Alí agarda por min un rapaz de dezanove, recuncador de segundo de bacharelato, que asegura que era bo estudante ata que se botou a foder. Manexa unha axenda de concubinos de 150 kms de radio, xentiña coma min que lle gastamos os pistóns ao vehículo pra meter ferretes nas pistas, detrás dos arrós. Meréceo: un corpo fabuloso, unha pel de 19, un sentido do humor peculiar, unhas violentas exaculacións e, por suposto, un xenial e auténtico paleogalego inzado de tus, iles e faer-mamadas.
III (aclaración). O conceuto de foder por militancia non é meu. A persoa que o concibiu prefire gardar o anonimato. O conceuto refírese a esa preguiza que medra cando fodemos por aí co único obxectivo de convencernos de somos total e absolutamente independentes das nosas parellas. Aínda que en realidade creo que todos, dunha forma ou doutra, fodemos por militancia.
I. O venres, saíndo con Naraío, Melmac e a Tenente Risitas, entro nun deses bares de humidtown: está ateigado. Ao pouco cruzo a ollada cun rapaz de brillantes ollos azuis. Mirámonos como se quixésemos lembrar. Pasan cancións e cobadazos, e logo dun bo pedazo achégaseme e pregúntame se nos coñecemos. Empezamos a tirar do fío e damos cunha tarde nunha gran superficie comercial da cidade: el era caixeiro e vestía de vermello; eu levaba unha gran vaixela de agasallo pra Barataria. Si, lembramos ben os detalles. Preséntaseme co nome complexo máis absurdo que escoitei nunca e logo dáme un bico: meixela esquerda, meixela dereita, breve pausa, lingua.Apenas podo reaccionar, e aos vinte minutos estou na cama tentando xestionarlle unha pirola totalmente ebria e unha grotesca macedonia de pronomes. Ex-traballador da industria nacional, deixouno todo pra vivir nunha vila da comarca cun mozo estranxeiro. Pero (engade), a súa relación está case morta.
II. Dous días despois, de volta de Ciudad-Ajo, fago escala en Little-Cáceres. Alí agarda por min un rapaz de dezanove, recuncador de segundo de bacharelato, que asegura que era bo estudante ata que se botou a foder. Manexa unha axenda de concubinos de 150 kms de radio, xentiña coma min que lle gastamos os pistóns ao vehículo pra meter ferretes nas pistas, detrás dos arrós. Meréceo: un corpo fabuloso, unha pel de 19, un sentido do humor peculiar, unhas violentas exaculacións e, por suposto, un xenial e auténtico paleogalego inzado de tus, iles e faer-mamadas.
III (aclaración). O conceuto de foder por militancia non é meu. A persoa que o concibiu prefire gardar o anonimato. O conceuto refírese a esa preguiza que medra cando fodemos por aí co único obxectivo de convencernos de somos total e absolutamente independentes das nosas parellas. Aínda que en realidade creo que todos, dunha forma ou doutra, fodemos por militancia.
