10.11.05
pintura
Púxome miña nai ao servizo do mestre Van Groten cando eu era aínda un cativo. Aquela tarde de vendima o mestre colleume os dedos pequerrechos, abriumos e volveumos cerrar ao redor dun pincel tan longo e pesado que me resultaba difícil de mover.
Aos poucos días Van Groten aprendíame xa só con palabras cómo se pintaba unha lámpada, cal era a cor da pel dos labregos, ou cómo se facía ouvear un can que permanecería infinitamente inmóbil ata o último dos días. Lembro marabillosas as horas botadas con el diante dunha leiteira. Ela trocaba floríns por sentar nun tallo e agardar, mentres el me corrixía a falta de intensidade, o exceso de presión ou, máis normalmente, a impacencia.
Outras veces, non menos fantásticas, Van Groten sorprendíame pedíndome lixeireza, disertándome sobre a beleza do rápido e debuxando case instantáneamente un paxaro onde eu xa só vía a póla a tremer.
Lembro os sorrisos de complicidade cando o pastor viña falarnos de Deus e dos castigos, a confianza coa que me mandaba abrirlle e cerrarlle os dedos a un novo aprendiz e os ollos soneiros de cando quedabamos á noite en combate cunha liña ou falando das novas cores que viramos nas feiras de arnhem ou nijmegen.
Un día todo iso mudou. De súpeto deixou de gustarlle como eu trazaba as columnas dos fondos ou como lle daba volume aos pregues dos tecidos. Berrábame por enredar na rúa con outros mestres ou mandábame encargos urxentes que despois amoreaba no alto do faiado agardando por un forasteiro que nunca aparecía. Marcháronlle o sorriso, a confianza e os ollos de sono ás noites, e a min desapareceume a ilusión.
Onte viñeron falarme uns antigos compañeiros: queren estabelecerse por libre en eindhoven, nun obradoiro novo, e retratar tendeiros e familias seguindo a moda dos tempos. Miro por riba do cabalete e véxoo a el, encrequenado, aprendéndolle a un rapaz novo sobre un pano en branco. Sobre a virxe que me encargaron comezo a pintar un retrato do mestre Van Groten. Só cando o remate poderei falarlle ao lenzo, dicirlle que estas mans son as súas e devolverlle os pinceis e o abano de cores co que pintei, ao longo destes anos, a miña vida.
Púxome miña nai ao servizo do mestre Van Groten cando eu era aínda un cativo. Aquela tarde de vendima o mestre colleume os dedos pequerrechos, abriumos e volveumos cerrar ao redor dun pincel tan longo e pesado que me resultaba difícil de mover.Aos poucos días Van Groten aprendíame xa só con palabras cómo se pintaba unha lámpada, cal era a cor da pel dos labregos, ou cómo se facía ouvear un can que permanecería infinitamente inmóbil ata o último dos días. Lembro marabillosas as horas botadas con el diante dunha leiteira. Ela trocaba floríns por sentar nun tallo e agardar, mentres el me corrixía a falta de intensidade, o exceso de presión ou, máis normalmente, a impacencia.
Outras veces, non menos fantásticas, Van Groten sorprendíame pedíndome lixeireza, disertándome sobre a beleza do rápido e debuxando case instantáneamente un paxaro onde eu xa só vía a póla a tremer.
Lembro os sorrisos de complicidade cando o pastor viña falarnos de Deus e dos castigos, a confianza coa que me mandaba abrirlle e cerrarlle os dedos a un novo aprendiz e os ollos soneiros de cando quedabamos á noite en combate cunha liña ou falando das novas cores que viramos nas feiras de arnhem ou nijmegen.
Un día todo iso mudou. De súpeto deixou de gustarlle como eu trazaba as columnas dos fondos ou como lle daba volume aos pregues dos tecidos. Berrábame por enredar na rúa con outros mestres ou mandábame encargos urxentes que despois amoreaba no alto do faiado agardando por un forasteiro que nunca aparecía. Marcháronlle o sorriso, a confianza e os ollos de sono ás noites, e a min desapareceume a ilusión.
Onte viñeron falarme uns antigos compañeiros: queren estabelecerse por libre en eindhoven, nun obradoiro novo, e retratar tendeiros e familias seguindo a moda dos tempos. Miro por riba do cabalete e véxoo a el, encrequenado, aprendéndolle a un rapaz novo sobre un pano en branco. Sobre a virxe que me encargaron comezo a pintar un retrato do mestre Van Groten. Só cando o remate poderei falarlle ao lenzo, dicirlle que estas mans son as súas e devolverlle os pinceis e o abano de cores co que pintei, ao longo destes anos, a miña vida.
