1.9.05
culinaria
Vou cear con Fufli pra celebrar que hai catro anos que nos bicamos por primeira vez. Pasámolo ben no conxunto duns días que están resultando moi especiais. Despois tomámoslle unha e retirámonos prá casa, pero de camiño cruzo cun mozo espectacular que comeza a falarme. Está buscando bares de ambiente, así que damos un par de voltas e acabamos no de sempre, o único que ten xente nesta noite de mércores. El é brasileiro, pero vive en londres dende os catorce anos. Está en humidtown de turismo e viaxa só porque necesitaba tomar un respiro na súa vida despois dunha longa relación.
Logo de traballar nas cociñas do ritz londrino, este rapaz que é do máis fermoso que vin na miña vida, decidiu utilizar os seus contactos para acceder a unha vida máis relaxada. Así que se fixo food-styler, ou algo así (prégase confirmación ou rexeite, anglófilos): ou sexa, traballa preparando comidas para o fotógrafo da revista da BBC. O resto do seu tempo son colaboracións para distintas publicacións gastronómicas, viaxes dunha semana a estocolmo para coñecer a cociña escandinava, un mes en venezia descansando... Acompáñoo ata a porta do parador e despídese de min pedíndome de vernos mañá.
Chego a casa, mexo, e penso que non, que todo foi un soño e que nunca me crucei con este modelo moreno metido a chef de luxo. Pero recibo unha mensa en inglés agradecéndome a compaña desta noite e insistindo en vernos mañá.
As fantasías de consorte dedicándome ao xornalismo gastronómico e xantando en portugués no Bulli estouran como fogos de artificio.
Vou cear con Fufli pra celebrar que hai catro anos que nos bicamos por primeira vez. Pasámolo ben no conxunto duns días que están resultando moi especiais. Despois tomámoslle unha e retirámonos prá casa, pero de camiño cruzo cun mozo espectacular que comeza a falarme. Está buscando bares de ambiente, así que damos un par de voltas e acabamos no de sempre, o único que ten xente nesta noite de mércores. El é brasileiro, pero vive en londres dende os catorce anos. Está en humidtown de turismo e viaxa só porque necesitaba tomar un respiro na súa vida despois dunha longa relación.Logo de traballar nas cociñas do ritz londrino, este rapaz que é do máis fermoso que vin na miña vida, decidiu utilizar os seus contactos para acceder a unha vida máis relaxada. Así que se fixo food-styler, ou algo así (prégase confirmación ou rexeite, anglófilos): ou sexa, traballa preparando comidas para o fotógrafo da revista da BBC. O resto do seu tempo son colaboracións para distintas publicacións gastronómicas, viaxes dunha semana a estocolmo para coñecer a cociña escandinava, un mes en venezia descansando... Acompáñoo ata a porta do parador e despídese de min pedíndome de vernos mañá.
Chego a casa, mexo, e penso que non, que todo foi un soño e que nunca me crucei con este modelo moreno metido a chef de luxo. Pero recibo unha mensa en inglés agradecéndome a compaña desta noite e insistindo en vernos mañá.
As fantasías de consorte dedicándome ao xornalismo gastronómico e xantando en portugués no Bulli estouran como fogos de artificio.
