12.8.05
parálise
O mesmo día da partida cara a berlín erguinme con 39.3 de febre. Durante esa primeira mediahora de medidas tatexantes (ducha fría, aspirinas, espirme) decidín quedar na casa e esquecer berlín. Logo rapidamente visitei unha doutora de agosto, que me receitou 120 eurazos de ibuprofeno, un mocolicuador (malia non estar cargado), un respirador (malia respirar correctamente) e un antibiótico (por se acaso) e atrevinme.
Suei no talgo camiño de Ciudad-Ajo, e seguín suando e con febres ata chegar a Berlín. Despois as febres foron substituídas por unhas fortes dores musculares, as máis intensas da miña vida. Eran as maniotas que tería logo de correr a maratón de novayork: impedíanme camiñar, coller peso, facer movementos de presión ou precisión coas mans, abrochar ou desabrochar o pantalón, agarrarme ás barras do u-bahn. Con estas dores custoume durmir en dous días, e a miña vida en berlín dificultouse severamente.
Barataria e o tempo foron minguando as dores, pero réstame aínda unha secuela: non podo escribir a man, nin tampouco (case) co móbil. En canto pretendo realizar movementos de precisión coa man (meter o dedo no nariz, soster un pequeno peso, coller unha cunquiña con leite…) comézame a tremer o pulso e non son capaz de culminar. Estou algo asustado.
Afortunadamente, a boca ségueme funcionando.
O mesmo día da partida cara a berlín erguinme con 39.3 de febre. Durante esa primeira mediahora de medidas tatexantes (ducha fría, aspirinas, espirme) decidín quedar na casa e esquecer berlín. Logo rapidamente visitei unha doutora de agosto, que me receitou 120 eurazos de ibuprofeno, un mocolicuador (malia non estar cargado), un respirador (malia respirar correctamente) e un antibiótico (por se acaso) e atrevinme.
Suei no talgo camiño de Ciudad-Ajo, e seguín suando e con febres ata chegar a Berlín. Despois as febres foron substituídas por unhas fortes dores musculares, as máis intensas da miña vida. Eran as maniotas que tería logo de correr a maratón de novayork: impedíanme camiñar, coller peso, facer movementos de presión ou precisión coas mans, abrochar ou desabrochar o pantalón, agarrarme ás barras do u-bahn. Con estas dores custoume durmir en dous días, e a miña vida en berlín dificultouse severamente.
Barataria e o tempo foron minguando as dores, pero réstame aínda unha secuela: non podo escribir a man, nin tampouco (case) co móbil. En canto pretendo realizar movementos de precisión coa man (meter o dedo no nariz, soster un pequeno peso, coller unha cunquiña con leite…) comézame a tremer o pulso e non son capaz de culminar. Estou algo asustado.
Afortunadamente, a boca ségueme funcionando.
