20.6.05
güisque
Non sei quen me roubou este güisque de alegría. Non sei se foron as enquisas das oito da tarde, ou ese destino teimudo e pracenteiro co que gozamos ao afundirnos máis e máis na lama. Non sei quen me roubou este güisque de alegría, nin quen mo fixo tomar arrodeado de caras longas nun dos poucos bares que quedaban abertos. Pero teño unha sospeita.
Mais, ordia, gañamos. Botamos a Fraga coa forza dos nosos votos. Fomos máis fortes cós autobuses do xeriátrico de vilamartín, máis fortes cás monxas e cós contratados, máis fortes có tempo e a inercia. Deberiamos izar gozosamente as copas ao sol e brindar, despreocupadamente.
Porque eles que nos roubaron tantas cousas non nos poden roubar ademais este güisque de alegría.
Non sei quen me roubou este güisque de alegría. Non sei se foron as enquisas das oito da tarde, ou ese destino teimudo e pracenteiro co que gozamos ao afundirnos máis e máis na lama. Non sei quen me roubou este güisque de alegría, nin quen mo fixo tomar arrodeado de caras longas nun dos poucos bares que quedaban abertos. Pero teño unha sospeita.
Mais, ordia, gañamos. Botamos a Fraga coa forza dos nosos votos. Fomos máis fortes cós autobuses do xeriátrico de vilamartín, máis fortes cás monxas e cós contratados, máis fortes có tempo e a inercia. Deberiamos izar gozosamente as copas ao sol e brindar, despreocupadamente.
Porque eles que nos roubaron tantas cousas non nos poden roubar ademais este güisque de alegría.
