29.5.05
erros
Creo que algunha vez souben o nome técnico prás incorreccións de montaxe nos filmes, pero esquecino.
O caso é que ás veces un parvo erro deses pode romperche a concentración e esnafrar exercicios narrativos ben artellados. É o que me pasou con 'Experimentos coa mentira', o last book de Manuel Darriba. Darriba, que sae wapísimo na foto da contra, conta unha bizarra historia do mundo despois da grande destrución. Anque me apaixoa o planeta que crea, con holandeses de tres cabezas e taiwaneses mentalistas, non me queda nada claro qué quere dicir, se é que quere dicir algo. E iso pásame porque hai un momento en que me rebenta todos os resortes, cando fala de baobabes xuntos un ao pé do outro, que constrúen selvas, que tecen sombras onde medra a vexetación e onde se abeiran do sol e da curiosidade os protagonistas.Tiven a sorte de ver unha chaira poeirenta salpicada de baobabes, a única árbore que pola forma das súas gallas e polas súas minúsculas follas non dá sombra nunca, e non puiden esquecelo. Sei que é unha parvada, pero resúltame imposíbel retomar a conexión, anque intento imaxinar alteracións no código xenético dos baobabes logo da grande destrución. Pero non o consigo, e quedo fóra.
Creo que algunha vez souben o nome técnico prás incorreccións de montaxe nos filmes, pero esquecino.O caso é que ás veces un parvo erro deses pode romperche a concentración e esnafrar exercicios narrativos ben artellados. É o que me pasou con 'Experimentos coa mentira', o last book de Manuel Darriba. Darriba, que sae wapísimo na foto da contra, conta unha bizarra historia do mundo despois da grande destrución. Anque me apaixoa o planeta que crea, con holandeses de tres cabezas e taiwaneses mentalistas, non me queda nada claro qué quere dicir, se é que quere dicir algo. E iso pásame porque hai un momento en que me rebenta todos os resortes, cando fala de baobabes xuntos un ao pé do outro, que constrúen selvas, que tecen sombras onde medra a vexetación e onde se abeiran do sol e da curiosidade os protagonistas.Tiven a sorte de ver unha chaira poeirenta salpicada de baobabes, a única árbore que pola forma das súas gallas e polas súas minúsculas follas non dá sombra nunca, e non puiden esquecelo. Sei que é unha parvada, pero resúltame imposíbel retomar a conexión, anque intento imaxinar alteracións no código xenético dos baobabes logo da grande destrución. Pero non o consigo, e quedo fóra.
