16.4.05
noites
Aproveitei as últimas noites pra dedicarme ao friquismo cultural, mentres agardo pola estrea das pelis e dos libros dos amigos e das amigas.
Crin que Reinas formaría parte do conxunto intersección entre ánkara e eu, pero non: rin máis ca el, e tampouco foi moito. Está ben pra ir vela coas mais e sentirse só lixeiramente incómodo, anque sexa namais unha enguedellada sucesión de tópicos desa visión happigai de chueca. Cavilaba no peliño branco de unax ugalde cando (arf) me deixei levar covardemente a unha casa desamoblada de piso de baldosa, onde se cerra o quentador ás noites.
Á Dama de honra fun con (m)alicia, que me advertiu que non deberiamos: iamos ter medo ao saír e cruzar a madrugada de humidtown escura. O último filme de claude chabrol lémbrame a todos eses filmes de claude chabrol que xa esquecín. É o lene desacougo dun francés lindísimo que namora da muller equivocada. O final e as paisaxes polarizadas de verneville, son con moito, o mellor dunha peli que indica a medida exacta da prudencia que hai que terlle ás rúas.
Historia natural (eloxio do entusiasmo) é a última obra de Matarile. Levaba tempo con gana de ir vela, pero distintos compromisos me afastaran do sitio axeitado, do momento propicio. O público, ao final, púñase de pé e braveaba. Pero eu non entendo qué entusiasmo pode espertar a correcta combinación de doce personaxes nun escenario, cadaquén ao seu xeito, tres mulleres espidas e unha atragoábel bomba humana que escarrancha epilepticamente polo escenario. Quizais o resto do público formase parte tamén do espectáculo. Alíñome con Xeladeiro: vai sendo hora de que un dos tres mellores grupos de teatro do país faga algo con sentido.
Aproveitei as últimas noites pra dedicarme ao friquismo cultural, mentres agardo pola estrea das pelis e dos libros dos amigos e das amigas.Crin que Reinas formaría parte do conxunto intersección entre ánkara e eu, pero non: rin máis ca el, e tampouco foi moito. Está ben pra ir vela coas mais e sentirse só lixeiramente incómodo, anque sexa namais unha enguedellada sucesión de tópicos desa visión happigai de chueca. Cavilaba no peliño branco de unax ugalde cando (arf) me deixei levar covardemente a unha casa desamoblada de piso de baldosa, onde se cerra o quentador ás noites.
Á Dama de honra fun con (m)alicia, que me advertiu que non deberiamos: iamos ter medo ao saír e cruzar a madrugada de humidtown escura. O último filme de claude chabrol lémbrame a todos eses filmes de claude chabrol que xa esquecín. É o lene desacougo dun francés lindísimo que namora da muller equivocada. O final e as paisaxes polarizadas de verneville, son con moito, o mellor dunha peli que indica a medida exacta da prudencia que hai que terlle ás rúas.
Historia natural (eloxio do entusiasmo) é a última obra de Matarile. Levaba tempo con gana de ir vela, pero distintos compromisos me afastaran do sitio axeitado, do momento propicio. O público, ao final, púñase de pé e braveaba. Pero eu non entendo qué entusiasmo pode espertar a correcta combinación de doce personaxes nun escenario, cadaquén ao seu xeito, tres mulleres espidas e unha atragoábel bomba humana que escarrancha epilepticamente polo escenario. Quizais o resto do público formase parte tamén do espectáculo. Alíñome con Xeladeiro: vai sendo hora de que un dos tres mellores grupos de teatro do país faga algo con sentido.
