<$BlogRSDUrl$>
Este blog mudou de servidor, agora está en astuasbalas.com

18.1.05

sete
Estes son os sete homes que me rompen a cabeza:
Folerpa. A cuarta vez que nos deitamos xuntos, necesito falar con el. Todo se está complicando moito, e aínda que no seu momento xa comentáramos as miñas dúbidas entre o estado átomo e o estado molécula, creo que os xestos que fago, os almorzos que lle deixo preparados, as mensas, poden desconcertalo. Recoñéceme que si. Poñémonos infinitamente tristes, dámonos apertas, pensamos no escaso futuro e logo pápame e revírame os gonzos. Déixame unha nota na cama que fala de actuar máis despreocupadamente. Dígolle que si, pero sei que é como limarlle as zapatas de freo ao tráiler.
Preocupación. Debo ir con moito coidado, porque é aínda un teenager delicado. O seu fráxil ecosistema de trompetista do rural e amigo (intimísimo) de Bea de OT non debería cruzarse cun axente malévolo coma min: un coello en australia, ou quizais a mesma mixomatose. Pero quedamos e aprendemos cousas xuntos: eu escoito os seus dramas de abortos e problemas escolares, reláxome, fágome progresista.
Mexicano. Só de pensar nel percórreme o fío do lombo un arreguizo. Flípame sentir tanto desexo por xunto. Todo o resto é un campo de batalla minado.
Paleólogo. A distancia nos ampara. Vive nunha cidade a 600 quilómetros ao sur, así que os quilómetros que nos median deixan vivir de forma relaxada unha relación interrompida.
Feiraco. É unha aposta a longo prazo: totalmente armarizado, ten problemas pra botar a patiña por debaixo da porta. Pero aquí seguimos, constantemente; agora unha mensa; despois unha chamada que non atendo porque quedo durmido co móbil no colo; despois unha cita que non responde.
Pinganobeizo. Cando solto o pé do acelerador e decido tirar a toalla, vén Pinganobeizo aínda máis fermoso, aínda máis agarimante. Mándame mensas; agasállame unha foto de Bath, enmarcada, feita por el, cunha árbore milenaria e un vw polo, e mais unha serie doutras fotos de cando fomos ver pedras antigas. Por moi pouco librou de que lle plantase un bico no medio do café. Se me acariñase a pel un só segundo, na xoga entre a conciencia e a memoria, derrubaría como un saquiño de area.
Ben Laden. En realidade, benladen é boíño. Pero o traballo e todo o que ten que ver con el, encarnado na súa figura suprema, consegue rachar todos os segundos que me quedan.

This page is powered by Blogger. Isn't yours?