12.12.04
pedras
A risco de perder o pouco crédito que me outorga a Banca Contra, boto o sábado con Pinganobeizo e un amigo vendo pedras antigas. Suave, e incluso algo mecoseiro, fai toda a viaxe de copiloto: falamos, queda durmidiño coa música, reméxeme nas cousas do gardaluvas e deféndese dicindo que é casalandreiro (xa saben, confirmen ou rexeiten).
Unhas veces parece que me ofrece todo, por exemplo, cando me chama co nome do seu mozo oficial (1881 quilómetros ao leste) ou cando me agasalla cunha píntega de trapo que mercou pra min en milano. Outras négao, ou mantense impasíbel. Pero achégase, e cólleme do brazo cando paseamos polas rúas e o porto. Ou acaríñame mentres miramos pró dolmen de axeitos, os petroglifos da laxe das rodas en muros, ou unhas garzas e parrulos na lagoa de louro, baixo un solpor extraordinario. Logo tomamos un descafeinado nun bar de muros (no de sempre), e collemos estrada pra humidtown. Na radio poñen un programa que se chama A Píntega. Pinganobeizo préndeme lixeiro polo pulso mentres conduzo: nun segundo pasan as cousas de imposíbeis a posíbeis e regresan ao baleiro.
A risco de perder o pouco crédito que me outorga a Banca Contra, boto o sábado con Pinganobeizo e un amigo vendo pedras antigas. Suave, e incluso algo mecoseiro, fai toda a viaxe de copiloto: falamos, queda durmidiño coa música, reméxeme nas cousas do gardaluvas e deféndese dicindo que é casalandreiro (xa saben, confirmen ou rexeiten).
Unhas veces parece que me ofrece todo, por exemplo, cando me chama co nome do seu mozo oficial (1881 quilómetros ao leste) ou cando me agasalla cunha píntega de trapo que mercou pra min en milano. Outras négao, ou mantense impasíbel. Pero achégase, e cólleme do brazo cando paseamos polas rúas e o porto. Ou acaríñame mentres miramos pró dolmen de axeitos, os petroglifos da laxe das rodas en muros, ou unhas garzas e parrulos na lagoa de louro, baixo un solpor extraordinario. Logo tomamos un descafeinado nun bar de muros (no de sempre), e collemos estrada pra humidtown. Na radio poñen un programa que se chama A Píntega. Pinganobeizo préndeme lixeiro polo pulso mentres conduzo: nun segundo pasan as cousas de imposíbeis a posíbeis e regresan ao baleiro.
