4.7.04
england
Quedáronme moitas cousas sen contar dos últimos días. Algunhas pérdense xa na memoria dos días breves, que queiman coma o ácido. Queda algo de greenwich, un retazo. E queda unha sensación marabillosa de Camden, malia o meu odio aos mercadiños: cando un gogó baila nunha tenda de niquis fosforitos, a pesar da morea de españois que me arrodean, aquilo parece a fin do mundo. E píllame feliz.
Queda tamén gardada a exposición de Hopper, do máis marabilloso e inesperado que vin nunca, e un cadro: Bañistas mirando pró mar (non son capaz de atopalo en gúguel; quizais non exista en realidade). A pesar de coñecer os cadros, as tensións e as cores son totalmente novas, a primeira vez que se pintan. Hai mulleres buscando a soidade da cidade en fiestras que se abren ao leste, ou ao oeste. Pero tamén hai faros, e un tempo pesado que se che pousa sobre o canvas e nas puntas das pupilas xa pra sempre. E algo de ledicia melancólica, si, e a morte nas enrugas, e algún campo de herba seca e mapoulas.
Queda tamén unha infinda colección de máscaras, picas, canoas e rituais de circuncisión. E queda un dodo, pavo repoludo das illas mauricio, extinguido en oitenta anos e agora disecado. O dodo que apareceu en Alicia e que agora está en min.
E queda sobre todo unha habitación en St. Aldate Street, con Henri: non é damasco, senón england, pero imítaselle bastante.
Quedáronme moitas cousas sen contar dos últimos días. Algunhas pérdense xa na memoria dos días breves, que queiman coma o ácido. Queda algo de greenwich, un retazo. E queda unha sensación marabillosa de Camden, malia o meu odio aos mercadiños: cando un gogó baila nunha tenda de niquis fosforitos, a pesar da morea de españois que me arrodean, aquilo parece a fin do mundo. E píllame feliz.
Queda tamén gardada a exposición de Hopper, do máis marabilloso e inesperado que vin nunca, e un cadro: Bañistas mirando pró mar (non son capaz de atopalo en gúguel; quizais non exista en realidade). A pesar de coñecer os cadros, as tensións e as cores son totalmente novas, a primeira vez que se pintan. Hai mulleres buscando a soidade da cidade en fiestras que se abren ao leste, ou ao oeste. Pero tamén hai faros, e un tempo pesado que se che pousa sobre o canvas e nas puntas das pupilas xa pra sempre. E algo de ledicia melancólica, si, e a morte nas enrugas, e algún campo de herba seca e mapoulas.
Queda tamén unha infinda colección de máscaras, picas, canoas e rituais de circuncisión. E queda un dodo, pavo repoludo das illas mauricio, extinguido en oitenta anos e agora disecado. O dodo que apareceu en Alicia e que agora está en min.
E queda sobre todo unha habitación en St. Aldate Street, con Henri: non é damasco, senón england, pero imítaselle bastante.
