4.7.04
aguén
Quizais sempre suceda así. As épocas posparasitarias coinciden cunha total apatía sexual. Non me apetece foder, con ninguén, e dedico as enerxías todas a luxosas fantasías de namoramento.
Temeroso aínda por se a sarna rexermola, vou á noite con Fufli. Cadeleamos de derrota en derrota ata que coincido cun rapaz ao que lle botei o ollo hai tempo. Onte estaba certamente fermosísimo, con gravata e camisa ás brégolas, bailando entre Gaiteiriño e Smile. Para paliar a crise, e sen unha brizna de esperanza, decídome a falarlle.
Expúlsame cunha resposta que me deixa abaneando. Procuro á desesperada algo pra seguirlle a conversa, pero teño a cabeza baleira e vexo como empezo a transformarme en miñoca polos pés. Ao final pregúntolle se é de tente ou de lego: Lego forever, dime. Quédalle de nome. E a partir de aí sucédense as conversas sobre Steffi Graff (a súa ídolo), a súa especialización en historia do cinema e os atascos en sanxenxo, acoden algunhas frases intelixentísimas e memorábeis (soy facilmente distinguible), lévame a un piso franco, fódeme e lisca correndo: non dá durmido acompañado, e menos aínda cando xa é día. El decide cando, como e onde nos separamos e decide tamén que non nos imos dar os teléfonos. Xa nos veremos por aí, mátame.
A semana que vén comeza un ciclo de cine e surrealismo en humidtown. Confiando no azar de volvelo ver, merco un abono ao amor para todas as sesións.
Quizais sempre suceda así. As épocas posparasitarias coinciden cunha total apatía sexual. Non me apetece foder, con ninguén, e dedico as enerxías todas a luxosas fantasías de namoramento.
Temeroso aínda por se a sarna rexermola, vou á noite con Fufli. Cadeleamos de derrota en derrota ata que coincido cun rapaz ao que lle botei o ollo hai tempo. Onte estaba certamente fermosísimo, con gravata e camisa ás brégolas, bailando entre Gaiteiriño e Smile. Para paliar a crise, e sen unha brizna de esperanza, decídome a falarlle.
Expúlsame cunha resposta que me deixa abaneando. Procuro á desesperada algo pra seguirlle a conversa, pero teño a cabeza baleira e vexo como empezo a transformarme en miñoca polos pés. Ao final pregúntolle se é de tente ou de lego: Lego forever, dime. Quédalle de nome. E a partir de aí sucédense as conversas sobre Steffi Graff (a súa ídolo), a súa especialización en historia do cinema e os atascos en sanxenxo, acoden algunhas frases intelixentísimas e memorábeis (soy facilmente distinguible), lévame a un piso franco, fódeme e lisca correndo: non dá durmido acompañado, e menos aínda cando xa é día. El decide cando, como e onde nos separamos e decide tamén que non nos imos dar os teléfonos. Xa nos veremos por aí, mátame.
A semana que vén comeza un ciclo de cine e surrealismo en humidtown. Confiando no azar de volvelo ver, merco un abono ao amor para todas as sesións.
