23.6.04
oeste
O meu primeiro día en londres. Almorzo británico con té e unha nube de leite, touciño, salchichas, tomates, fabas e pan torrado que tomo con Henri e mais con Haendel, un alemán de nome Mathias (coma o aviador), monárquico e especialista en misas de coroación.
Despois, o bus. E Marble Arche chovendo a deus dar. E Hyde Park, e Mayfair, e o pequeno e soso Buckingham (saúdo a Sabela de parte de Opaco). E a fabulosa catedral católica de Westminster, e as casas do Parlamento, e a abadía: tenra e marabillosa a lousa de Lewis Carrol. Orgullo laico de Churchill, de Gladstone, de Disraeli, tamén de MacDonald, o primeiro primeiro ministro laborista. Despois Downing Street, e Trafalgar Square. A embaixada de Sudáfrica. Parte da National Gallery, a que patrocina unha cadea de supermercados: a Virxe das rochas, o matrimonio Arnolfini e un posíbel autorretrato de Van Eyck que tardarei en esquecer.
Despois xantar: un bocadillo de cheddar na cripta que está debaixo da igrexa de San Martiño dos Agros. Con Henri, a quen lle foi xenial na entrevista. Despois Picadilly Circus, e Soho, e Old Compton. Covent Garden, Strand. Outra vez Regent Street, a rúa Vigo, AD e Oxford Street, Carnaby, Soho, Bloomsbury. British Museum. High Holborn. Pazo de Xustiza. E outra vez Covent Garden e Soho, e Oxford Street: alí merco unha de fish & chips e choutando de felicidade collo o bus entre señores que dormen nos cartóns e escoitan Britten.
Ás veces chove; outras venta ou simplemente agrisalla. Teño a impresión de que levo vivindo aquí un par de anos, nesta cidade totalmente inesperada, relaxante, entusiasta. Pero achégome a cruzar unha rúa e, ao bordo da morte, decátome de que só levo un par de eternas xornadas neste mundo ao revés.
O meu primeiro día en londres. Almorzo británico con té e unha nube de leite, touciño, salchichas, tomates, fabas e pan torrado que tomo con Henri e mais con Haendel, un alemán de nome Mathias (coma o aviador), monárquico e especialista en misas de coroación.
Despois, o bus. E Marble Arche chovendo a deus dar. E Hyde Park, e Mayfair, e o pequeno e soso Buckingham (saúdo a Sabela de parte de Opaco). E a fabulosa catedral católica de Westminster, e as casas do Parlamento, e a abadía: tenra e marabillosa a lousa de Lewis Carrol. Orgullo laico de Churchill, de Gladstone, de Disraeli, tamén de MacDonald, o primeiro primeiro ministro laborista. Despois Downing Street, e Trafalgar Square. A embaixada de Sudáfrica. Parte da National Gallery, a que patrocina unha cadea de supermercados: a Virxe das rochas, o matrimonio Arnolfini e un posíbel autorretrato de Van Eyck que tardarei en esquecer.
Despois xantar: un bocadillo de cheddar na cripta que está debaixo da igrexa de San Martiño dos Agros. Con Henri, a quen lle foi xenial na entrevista. Despois Picadilly Circus, e Soho, e Old Compton. Covent Garden, Strand. Outra vez Regent Street, a rúa Vigo, AD e Oxford Street, Carnaby, Soho, Bloomsbury. British Museum. High Holborn. Pazo de Xustiza. E outra vez Covent Garden e Soho, e Oxford Street: alí merco unha de fish & chips e choutando de felicidade collo o bus entre señores que dormen nos cartóns e escoitan Britten.
Ás veces chove; outras venta ou simplemente agrisalla. Teño a impresión de que levo vivindo aquí un par de anos, nesta cidade totalmente inesperada, relaxante, entusiasta. Pero achégome a cruzar unha rúa e, ao bordo da morte, decátome de que só levo un par de eternas xornadas neste mundo ao revés.
