4.4.04
tristura
Velaí os están, os tobogáns da primavera. Onte reloucaba e non era capaz de borrar o sorriso da cara a pesar da insistencia de jacarezinho, e hoxe amoucho nunha tarde de domingo morriñosa.
As causas da felicidade son ben claras: todo, todo brota ao meu redor como marabilla. Por exemplo, vou ver Peixe Grande, un filme fabuloso e encantador que me deixa chorando durante dez minutos. Á noite ceo con Fufli, 20vacas e o máis granado da banca e da arte galega. Xogamos a bico-verdade-acción (uff), poñémonos como eguas, maquíllome por segunda vez consecutiva e logo dun par de voltas acabo na cama cun rapazolo uruguaio de vinte anos.
Máis causas de felicidade: fun con kate en dúas rodas pola AP9 ata o concerto de rosa passos. Tan fabuloso... Estaban Gaiteiriño e Parceiro, megafermosos, e quedoume lástima de non falar máis con eles.
Despois, na volta, sáenme do peito un par de animaladas sobre kate, a súa relación con HC e esas cousas... metín a pata ata máis pra alá do fondo. Ela atristou, eu tamén, e quedamos durmidos tristemente vendo como Meciar gañaba as presidenciais eslovacas. Á mañá, cando kate me di que non a deixei durmir cos ronquidos, a terra ábreseme aos pés e afundo.
As causas da felicidade son claras; as da tristura, nunca.
Velaí os están, os tobogáns da primavera. Onte reloucaba e non era capaz de borrar o sorriso da cara a pesar da insistencia de jacarezinho, e hoxe amoucho nunha tarde de domingo morriñosa.
As causas da felicidade son ben claras: todo, todo brota ao meu redor como marabilla. Por exemplo, vou ver Peixe Grande, un filme fabuloso e encantador que me deixa chorando durante dez minutos. Á noite ceo con Fufli, 20vacas e o máis granado da banca e da arte galega. Xogamos a bico-verdade-acción (uff), poñémonos como eguas, maquíllome por segunda vez consecutiva e logo dun par de voltas acabo na cama cun rapazolo uruguaio de vinte anos.
Máis causas de felicidade: fun con kate en dúas rodas pola AP9 ata o concerto de rosa passos. Tan fabuloso... Estaban Gaiteiriño e Parceiro, megafermosos, e quedoume lástima de non falar máis con eles.
Despois, na volta, sáenme do peito un par de animaladas sobre kate, a súa relación con HC e esas cousas... metín a pata ata máis pra alá do fondo. Ela atristou, eu tamén, e quedamos durmidos tristemente vendo como Meciar gañaba as presidenciais eslovacas. Á mañá, cando kate me di que non a deixei durmir cos ronquidos, a terra ábreseme aos pés e afundo.
As causas da felicidade son claras; as da tristura, nunca.
