5.3.04
contemporaneidade
Chámame Fufli, que segue sentíndose alleo a este blo. Ao parecer despide olorazo a pedante. Concordo plenamente. Pero colgo, porque vou ver unha obra de teatro nunha sala alternativa.
Só cando estou sentado nas bancadas e vai comezar a peza doume de conta de que non lembro ningunha blogueada próxima sobre teatro. Supoño que xa nin sequera as mentes desviadas dos blogueiros e blogueiras acoden a este tipo de manifestacións.
De feito, a sala está mediada. E marcharía máis xente da que marcha se a porta de saída non estivese ao pé do escenario (pánico sociointelectual).
A obra, previsíbel, recolle os tres principios básicos do teatro chamado alternativo ou contemporáneo:
• fálase do fodido que é vivir do teatro
• os personaxes sofren, canto mais inexplicabelmente mellor
• a trama divídese en dúas fases, non necesariamente consecutivas: a que consiste en encher o escenario de obxectos e a que consiste en baleiralos.
Todo moi lonxe da catarse, a metáfora da representación, a cuarta parede ou o distanciamento. En resumo, nada que non teña visto un cento de veces nos últimos dez anos.
Pero, de súpeto, por unha esquina entra correndo un piano, aboiando nun mar de globos brancos. A imaxe é tan fermosa e está alí tan diante dos ollos que os euros se trocan en divisas de pracer.
Chámame Fufli, que segue sentíndose alleo a este blo. Ao parecer despide olorazo a pedante. Concordo plenamente. Pero colgo, porque vou ver unha obra de teatro nunha sala alternativa.
Só cando estou sentado nas bancadas e vai comezar a peza doume de conta de que non lembro ningunha blogueada próxima sobre teatro. Supoño que xa nin sequera as mentes desviadas dos blogueiros e blogueiras acoden a este tipo de manifestacións.
De feito, a sala está mediada. E marcharía máis xente da que marcha se a porta de saída non estivese ao pé do escenario (pánico sociointelectual).
A obra, previsíbel, recolle os tres principios básicos do teatro chamado alternativo ou contemporáneo:
• fálase do fodido que é vivir do teatro
• os personaxes sofren, canto mais inexplicabelmente mellor
• a trama divídese en dúas fases, non necesariamente consecutivas: a que consiste en encher o escenario de obxectos e a que consiste en baleiralos.
Todo moi lonxe da catarse, a metáfora da representación, a cuarta parede ou o distanciamento. En resumo, nada que non teña visto un cento de veces nos últimos dez anos.
Pero, de súpeto, por unha esquina entra correndo un piano, aboiando nun mar de globos brancos. A imaxe é tan fermosa e está alí tan diante dos ollos que os euros se trocan en divisas de pracer.
