14.2.04
unha navalla, un bico
Estou nun cíber, no eixample valenciano. Son o máis vello de todo o local, que está cheo. O meu colega de a carón di: xa vai, xa vai, cando mate ao puto Mefisto. Coidado, tony, que che cae o meteorito. Estas máquinas son cultura. Tony, ti tes neurona?, engade e dispara.
Onte pasei a noite na casa dos apandadores, en Aluche. Falamos dos tiles, das obras del (a piques de publicar unha novela), e de tantas e tantas cousas e novidades...
Cheguei a valencia de mañá, entre campos de amendoeiras frolidas. A cidade é moi fermosa, radiante. Ademais, hai un cutrerío subterráneo, coma o río turia, que resulta encantador. Xantei nunha cafetería-picería ao pé do ivam. Como estaba só, e era fiel ao feito verdú, achegóuseme o dono: oes, que película dan hoxe co periódico? Como refén desprendinme do cupón e regaleille unha colmea en troca dos canelóns.
Hai moitas cousas pra contar. Penso a miúdo en contra e en como falaba o outro día de vigo e valencia e valencia e vigo. Sen embargo, non atopo (de momento) a valencia moderna. O máis moderno é o conxunto tuning-zapas e a enésima ponte de calatrava, se iso pode ser moderno. O propósito da viaxe era ver a exposición de bacon. Deslúmbrame o pintor atouciñado, como xa me aglaiara no Porto. Agardaba máis cadros de inocencio X, pero gocei coma un pícaro cos seus corpos de pantasma. O peor, coma sempre, o vidro que protexe os lenzos: a sala estoura en refrexos e imposibilita ver a pintura na súa totalidade. Pero unha nota a rodapeza aclara: foi o propio bacon quen quixo ese vidro multirrefrexo para as súas obras, na procura dun distanciamento extra co espectador. Quizais teña razón.
Coincido sen sabelo co antolóxica de gargallo. Aínda non me recuperei da emoción. Levo na recámara cerebral as esculturas máis clásicas, máis gais, e os monumentos ao baleiro.
E xa pra rematar anoto unha frase promocional dunha coitelería, diante do mercat central: San Valentin. Una navaja, un beso.
Estou nun cíber, no eixample valenciano. Son o máis vello de todo o local, que está cheo. O meu colega de a carón di: xa vai, xa vai, cando mate ao puto Mefisto. Coidado, tony, que che cae o meteorito. Estas máquinas son cultura. Tony, ti tes neurona?, engade e dispara.
Onte pasei a noite na casa dos apandadores, en Aluche. Falamos dos tiles, das obras del (a piques de publicar unha novela), e de tantas e tantas cousas e novidades...
Cheguei a valencia de mañá, entre campos de amendoeiras frolidas. A cidade é moi fermosa, radiante. Ademais, hai un cutrerío subterráneo, coma o río turia, que resulta encantador. Xantei nunha cafetería-picería ao pé do ivam. Como estaba só, e era fiel ao feito verdú, achegóuseme o dono: oes, que película dan hoxe co periódico? Como refén desprendinme do cupón e regaleille unha colmea en troca dos canelóns.
Hai moitas cousas pra contar. Penso a miúdo en contra e en como falaba o outro día de vigo e valencia e valencia e vigo. Sen embargo, non atopo (de momento) a valencia moderna. O máis moderno é o conxunto tuning-zapas e a enésima ponte de calatrava, se iso pode ser moderno. O propósito da viaxe era ver a exposición de bacon. Deslúmbrame o pintor atouciñado, como xa me aglaiara no Porto. Agardaba máis cadros de inocencio X, pero gocei coma un pícaro cos seus corpos de pantasma. O peor, coma sempre, o vidro que protexe os lenzos: a sala estoura en refrexos e imposibilita ver a pintura na súa totalidade. Pero unha nota a rodapeza aclara: foi o propio bacon quen quixo ese vidro multirrefrexo para as súas obras, na procura dun distanciamento extra co espectador. Quizais teña razón.
Coincido sen sabelo co antolóxica de gargallo. Aínda non me recuperei da emoción. Levo na recámara cerebral as esculturas máis clásicas, máis gais, e os monumentos ao baleiro.
E xa pra rematar anoto unha frase promocional dunha coitelería, diante do mercat central: San Valentin. Una navaja, un beso.
