8.12.03
Abur, Lenin
Nun cutreiro cinema de Ourense asiste Manuel Peña-Rey, veterano militante comunista local, á proxección de 'Abur, Lenin'. Como chega tarde, senta na primeira fila. Tamén chega tarde Manuel Outeiriño, que senta xusto no outro cabo da primeira fila. Mentres o acomodador abre a golpes unha e outra vez a porta da sala percorren a pantalla vellas pantasmas que deberiamos lembrar: non eramos tan nenos cando demitiu Honecker, cando caeu o muro, cando pechou a Wartburg... E sen embargo, todo iso da DDR non son máis ca febrís lembranzas de chándal. Para nada máis valeu. E quizais a peli tampouco: nostalxias, retrónicas. Penso en Antón Porto, que aló está, en Berlín. O da foto é Honecker, non Peña-Rey.
Mercedes dime cun té delicioso que cando vas vello as semanas só teñen dous días: luns e venres. Volverei sobre isto algún día.
Iolanda redacta a lapela do seu primeiro libro. Tomo nestí (aínda) e leo o padre Brown. Nunhas horas saio de viaxe.
Nun cutreiro cinema de Ourense asiste Manuel Peña-Rey, veterano militante comunista local, á proxección de 'Abur, Lenin'. Como chega tarde, senta na primeira fila. Tamén chega tarde Manuel Outeiriño, que senta xusto no outro cabo da primeira fila. Mentres o acomodador abre a golpes unha e outra vez a porta da sala percorren a pantalla vellas pantasmas que deberiamos lembrar: non eramos tan nenos cando demitiu Honecker, cando caeu o muro, cando pechou a Wartburg... E sen embargo, todo iso da DDR non son máis ca febrís lembranzas de chándal. Para nada máis valeu. E quizais a peli tampouco: nostalxias, retrónicas. Penso en Antón Porto, que aló está, en Berlín. O da foto é Honecker, non Peña-Rey.
Mercedes dime cun té delicioso que cando vas vello as semanas só teñen dous días: luns e venres. Volverei sobre isto algún día.
Iolanda redacta a lapela do seu primeiro libro. Tomo nestí (aínda) e leo o padre Brown. Nunhas horas saio de viaxe.
